Speedway

Sojuz 5

Sojuz 5
Dane misji
Indeks COSPAR

1969-5A

Zaangażowani

 ZSRR

Pojazd
Statek kosmiczny

Sojuz 7K-OK

Masa pojazdu

6 585 kg

Rakieta nośna

Sojuz

Załoga
Załoga

Borys Wołynow (1)
Aleksiej Jelisiejew (1)
Jewgienij Chrunow (1)

Start
Miejsce startu

Bajkonur, Kazachstan

Początek misji

15 stycznia 1969 (07:04:57 UTC)

Wyjście w przestrzeń kosmiczną

37 min

Orbita okołoziemska
Apogeum

212 km

Perygeum

193 km

Okres orbitalny

88,6 min

Inklinacja orbity

51,7°

Lądowanie
Miejsce lądowania

49°N 71°E/49,000000 71,000000

Lądowanie

18 stycznia 1969 (07:59:12 UTC)

Czas trwania misji

3 d, 0 h, 54 min, 15 s

Liczba okrążeń Ziemi

49

Program Sojuz
Sojuz 5

Sojuz 5 (kod wywoławczy Байкал – „Bajkał”) był statek kosmiczny typu Sojuz, wystrzeloną przez ZSRR 15 stycznia 1969 roku. Pojazd połączył się na orbicie ze statkiem kosmicznym Sojuz 4.

Załoga

Podstawowa

Rezerwowa

Druga rezerwowa

Lądująca

Opis misji

Na pokładzie kapsuły znajdował się dowódca, Boris Wołynow, i dwóch inżynierów lotu, Jelisiejew i Chrunow, którzy mieli przejść na pokład Sojuza 4 przed powrotem na Ziemię. Załoga przeprowadziła badania naukowe, w tym techniczne i medyczne, a także przetestowała urządzenia pokładowe pojazdu. Głównym celem misji było połączenie z kapsułą Sojuz 4 i stworzenie w ten sposób eksperymentalnej stacji kosmicznej.

Wołynow pozostał na pokładzie Sojuza 5 i powrócił na Ziemię po bardzo burzliwym wejściu w atmosferę. Moduł serwisowy Sojuza nie odłączył się po odpaleniu silników hamujących. W tym momencie kosmonauta nie był już w stanie przerwać manewru wejścia w atmosferę. Awaria mechanizmu odrzucania silników hamujących miała już miejsce podczas misji kapsuł Wostok i Woschod, lecz w wypadku Sojuza stanowiła o wiele większe zagrożenie - moduł serwisowy Sojuza był znacznie większy niż niewielkie moduły silników hamujących tamtych pojazdów.

Gdy kapsuła napotkała opór powietrza, połączony wciąż pojazd przybrał najbardziej stabilną aerodynamicznie pozycję - nosem naprzód. Ciężki moduł lądownika miał za osłonę jedynie metalowy właz - uszczelki włazu zaczęły się palić, wypełniając wnętrze kabiny toksycznymi oparami. Przyspieszenie, które normalnie wciskało kosmonautę w fotel, w tym wypadku wyciągało Wołynowa z jego uprzęży.

Wraz ze wzrostem temperatury i oporu aerodynamicznego, elementy łączące lądownik z modułem serwisowym zerwały się zanim doszło do zniszczenia włazu. Moduł lądownika natychmiast ustawił się we właściwej pozycji, osłoną termiczną naprzód. Wołynowa czekał jeszcze jeden problem - linki spadochronu uległy częściowemu splątaniu, co w połączeniu z awarią rakiet hamujących spowodowało bardzo twarde lądowanie, w którym Wołynow stracił część zębów.

Kapsuła wylądowała w górach Ural, w pobliżu Orenburga - daleko od planowanego miejsca lądowania w Kazachstanie. Na zewnątrz panowała temperatura -38 °C. Wiedząc, że ekipy ratunkowe przybędą za wiele godzin, Wołynow opuścił kapsułę i przeszedł kilka kilometrów, zanim znalazł schronienie w chatce miejscowego chłopa. Wołynow nie poleciał w kosmos przez następnych siedem lat, aż do misji Sojuz 21.

Po uroczystym powrocie kosmonautów obu misji do Moskwy 22 stycznia doszło do incydentu z ostrzelaniem samochodu kosmonautów (zobacz w artykule Sojuz 4).

  • Pierwsze wyjście: Jelisiejew i Chrunow
  • Start: 16 stycznia 1969
  • Koniec: 16 stycznia, 01:15 UTC
  • Czas trwania: 37 minut

Zobacz też

Linki zewnętrzne