Specjalizował się w biegach na 400 m i na 800 m. Podczas Igrzysk Olimpijskich w 1948 w Londynie zdobył złote medale w biegu na 800 m i w sztafecie 4 × 400 metrów oraz brązowy w biegu na 400 m. Cztery lata później, w Helsinkach (1952) powtórzył osiągnięcie z Londynu w biegu na 800 m, natomiast w sztafecie zdobył medal srebrny. Zajął też 6. miejsce w finale biegu na 400 m.
Pięciokrotnie ustanawiał rekordy świata: na 1000 m (2.20,8 s. w 1953 r.) oraz cztery razy na dystansach jardowych. Był mistrzem Stanów Zjednoczonych (AAU) na 800 m w 1949, 1960 i 1951, na 880 jardów w 1953 i 1954 oraz na 400 m w 1952. Zwyciężył w Igrzyskach panamerykańskich w 1951 w Buenos Aires na 400 m, 800 m i w sztafecie 4 × 400 m.
W latach 1906–1986, bieg rozgrywano na dystansie 600 jardów (548,64 metra), 1987–1993 – 500 metrów. Od 2015 w lata nieparzyste bieg odbywa się na dystansie 600 metrów. Zawody mają charakter otwarty, co oznacza, że mogą w nich występować zawodnicy z innych krajów.
↑ abcdefghNajlepszy Amerykanin w biegu finałowym, w mistrzostwach występują też zawodnicy z innych krajów
W latach 1906–1932 i 1940–1866 bieg rozgrywano na dystansie 1000 jardów (914,4 metra), a w latach 1933–1939 na dystansie 1000 metrów. Od 1987 bieg odbywa się na dystansie 800 metrów, a od 2015 w lata nieparzyste na dystansie 1000 metrów.