Lew Markiewicz
| Protoprezbiter | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
1787 |
| Data śmierci |
1858 |
| Dziekan białostocki | |
| Okres sprawowania |
1822–1845 |
| Dziekan bielski | |
| Okres sprawowania |
1845–1846 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
przed 1822 |
Lew (Leon) Markiewicz (ur. 1787, zm. 1858) – duchowny unicki, a następnie prawosławny, wieloletni proboszcz parafii w Rybołach, dziekan białostocki. Jeden z głównych organizatorów stopniowej likwidacji Kościoła unickiego na Podlasiu, zakończonej przyłączeniem miejscowych parafii do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego na synodzie połockim, bliski współpracownik biskupa Józefa (Siemaszki).
Życiorys
Duchowny unicki
Był synem unickiego duchownego, Jana Markiewicza[1]. Jego ojczystym językiem był język polski[2]. Ukończył unickie seminarium duchowne przy klasztorze Ławryszewskim. Po przyjęciu święceń kapłańskich został proboszczem parafii w Barszczewie (powiat brzeski), zaś w 1822 przeniesiono go do pracy duszpasterskiej w parafii w Rajsku. Równocześnie został dziekanem unickiego dekanatu białostockiego[1]. W latach 30. XIX w. był już młodszym kanonikiem, z godnością protoprezbitera[1].
Początkowo ks. Markiewicz był przekonanym unitą i propagatorem unickiej tożsamości wyznaniowej. W 1824 w Pawłach wzniósł cerkiew św. Jozafata Kuncewicza. W kolejnym dziesięcioleciu, pod wpływem Józefa Siemaszki, uznał jednak wspieranie unii za niewłaściwe. Wziął aktywny udział w przygotowaniach do likwidacji Kościoła unickiego na Podlasiu[2]. Brał udział w spisywaniu wyposażenia cerkwi unickich w swoim dekanacie w celu zakupienia na miejsce zlatynizowanych elementów przedmiotów typowych dla liturgii prawosławnej, następnie przyczynił się do rozprowadzania w świątyniach nowych utensyliów i osobiście zamawiał dewocjonalia dla świątyń, które w 1839, na kilka miesięcy przed planowaną konwersją, nadal nie miały niezbędnego wyposażenia[3]. Koordynował usuwanie z cerkwi w dekanacie białostockim organów[4]. W 1839 zaakceptował postanowienia synodu połockiego i razem z całą parafią przeszedł do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[2]. Gotowość konwersji deklarował już rok wcześniej[5].
Duchowny prawosławny
Jako kapłan prawosławny ks. Markiewicz pozostał dziekanem białostockim. Następnie od 1845 do 1846 kierował dekanatem bielskim. Służył jeszcze przez dwanaście lat. Zmarł w 1858 i został pochowany we wzniesionej przez siebie cerkwi w Pawłach (po 1839 przyjęła wezwanie św. Jana Teologa)[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 82. ISBN 978-83-7431-364-3.
- ↑ a b c Sosna G., Fionik D.: Parafia Ryboły. Bielsk Podlaski-Ryboły-Białystok: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, 1999, s. 36-37. ISBN 83-909009-7-1.
- ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 244, 251–253 i 260. ISBN 978-83-7431-364-3.
- ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 336. ISBN 978-83-7431-364-3.
- ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 366. ISBN 978-83-7431-364-3.