Kolej aglomeracyjna w Oslo
szybka kolej miejska | |
![]() Jednostka klasy 72 | |
Państwo | |
---|---|
Lokalizacja | |
Operator |
Norges Statsbaner |
Liczba linii |
8 |
Lata funkcjonowania |
od 1854 |
Infrastruktura | |
Długość sieci |
553 km |
Rozstaw szyn |
1435 mm |
Napięcie zasilania |
15kV/16 2/3 Hz |
Liczba stacji |
128 |
Tabor | |
Liczba pojazdów |
118 |


Kolej aglomeracyjna w Oslo (norw. NSB Lokaltog Østlandet) - kolej aglomeracyjna w Oslo, w Norwegii, łącząca stolicę kraju z sześcioma powiatami we wschodniej części kraju. Operatorem są norweskie koleje państwowe. Długość sieci wynosi 553 km. Sieć składa się z 8 linii, z czego dwie funkcjonują wyłącznie w granicach administracyjnych Oslo. Wszystkie trasy są wytyczone na istniejących liniach kolejowych wykorzystywanych przez połączenia dalekobieżne. Kolej jest zelektryfikowana, choć na odcinkach oddalonych od Oslo dominują linie jednotorowe.
Historia
Pierwsze połączenie kolejowe w Norwegii zostało oddane od użytku w roku 1854 z Oslo do położonego 58 km na północ Eidsvold[1]. Sieć rozwijała się głównie na południu kraju i w aglomeracji Oslo, gdzie duże znaczenie miały pociągi lokalne; w latach 60 co piąty Norweg mieszkał w aglomeracji Oslo. Tylko w roku 1964 2/3 podróży kolejowych w Norwegii odbyto w aglomeracji stołecznej[1]. W latach 60, wprowadzono nową generację pociągów, klasy 69. W 1980 otwarto tunel na linii do Drammen a w 1986 oddano do użytku 19-peronowy dworzec centralny w Oslo, obsługujący zarówno ruch dalekobieżny jak i aglomeracyjny.
Sieć
Całkowita długość sieci wynosi 553 km[2] i obsługuje 128 stacji i przystanków w Oslo i okolicach[3]. Jedynie część linii jest dwutorowa. Głównym punktem sieci jest dworzec centralny w Oslo; wszystkie pociągi sieci albo kończą tu swój bieg, albo przejeżdżają przez tę stację. Trzon SKM stanowi średnica Askerbanen - Gardemorbanen w układzie wschód - zachód, którą przebiegają linie 400, 450 i 550. Jedynie linia 400 korzysta ze starszych tras - Drammenbanen, a następnie, po minięciu Oslo S, z linii Hovedbanen. W kierunku południowym biegną trasy na liniach prowadzących do granicy szwedzko-norweskiej Østfoldbanen i Østfoldbanens østre linje. Korzystają z nich linie 500, 550 i 560.
Częstotliwość połączeń waha się na poszczególnych liniach od pół godziny do godziny poza szczytem, jedynie bardziej oddalone od Oslo odcinki, jak np. Hakadal - Gjøvik[4], są obsługiwane połączeniami w takcie dwugodzinnym. Na większości linii przeważają przystanki bezobsługowe, większe stacje służą głównie przesiadkom z kolei podmiejskiej na dalekobieżną. Poza wsiadającymi na tych stacjach podróżni odprawiani są w pociągu. Na większych przystankach są dostępne automaty biletowe.
Linie
Przypisy
- ↑ a b Les chemins de fer en Norvège. [dostęp 2011-12-01]. (fr.).
- ↑ Jernbanen i tall. [dostęp 2011-12-01]. (norw.).
- ↑ Norwegian State Railways. [dostęp 2011-12-01]. (ang.).
- ↑ a b 21-300 Oslo-Jaren-Gjøvik. reiseinfo.no. [dostęp 2011-12-14]. (norw.).
- ↑ 21-400 Drammen-Asker-Oslo-Lillestrøm. reiseinfo.no. [dostęp 2011-12-14]. (norw.).
- ↑ Drammen-Oslo-Jessheim-Dal. reiseinfo.no. [dostęp 2011-12-14]. (norw.).
- ↑ 21-450 Kongsberg-Drammen-Oslo-Eidsvoll. reiseinfo.no. [dostęp 2011-12-14]. (norw.).
- ↑ 21-460 Oslo-Årnes-Kongsvinger. reiseinfo.no. [dostęp 2011-12-14]. (norw.).
- ↑ 21-500 Oslo-Ski. reiseinfo.no. [dostęp 2011-12-14]. (norw.).
- ↑ 21-550 Spikkestad-Oslo-Moss. reiseinfo.no. [dostęp 2011-12-14]. (norw.).
- ↑ 21-560 Oslo-Mysen-Rakkestad. reiseinfo.no. [dostęp 2011-12-14]. (norw.).