Karabin VG 1-5
 VG 1-5 (bez magazynka) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Gustloff-Werke |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1943 |
| Produkcja |
1944–1945 |
| Wyprodukowano |
4–10 tys. egz. |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,92 mm |
| Nabój | |
| Wymiary | |
| Długość |
960 mm |
| Długość lufy |
380 mm |
| Masa | |
| broni |
4,27 kg (karabin niezaładowany) |
Volkssturmgewehr 1-5 (Versuchs-Gerät 1-5) – niemiecki karabin samopowtarzalny opracowany pod koniec II wojny światowej dla oddziałów Volkssturmu.
Utworzone we wrześniu 1944 roku oddziały Volkssturmu były początkowo uzbrajane w broń zdobyczną lub przestarzałą broń wycofaną z jednostek liniowych Wehrmachtu, lecz zdawano sobie sprawę, że jest to rozwiązanie tymczasowe ze względu na ograniczoną ilość broni i amunicji pochodzącej z tych źródeł. Docelowym rozwiązaniem miało być uzbrajanie żołnierzy Volkssturmu w broń opracowaną w ramach Primitiv-Waffen-Programm[1].
Jedną z broni opracowanych w ramach tego programu był karabin VG 1-5. Został on opracowany w 1943 w zakładach Gustloff-Werke przez inż. Barnitzkego[2][3].
Była to prosta, tania w produkcji broń działająca na zasadzie odrzutu zamka półswobodnego. Zasilana była nabojem pośrednim 7,92 × 33 mm Kurz ze standardowych 30-nabojowych magazynków karabinu szturmowego StG 44[4]. Choć nabój ten był projektowany dla broni samoczynnej (strzelającej seriami), karabin VG 1-5 był samopowtarzalny (mógł strzelać tylko ogniem pojedynczym). Uzbrajając Volkssturm w broń samopowtarzalną, a nie samoczynną, chciano uniknąć marnowania amunicji przez słabo wyszkolonych żołnierzy.[potrzebny przypis]
Produkcję rozpoczęto w końcowych miesiącach 1944 roku, a pierwsze egzemplarze dostarczono w styczniu 1945 r. Do końca wojny zdołano wyprodukować od 4[5] do 10 tys. karabinów VG 1-5[6].
Galeria
Stanowisko Volkssturmu na linii Odry. Żołnierz z lewej strony uzbrojony jest w VG 1-5
VG 1-5 obok MG 42
Zobacz też
Przypisy
- ↑ The 7.92mm Kurz Rheinmetall Volkssturmgewehr. armourersbench.com. [dostęp 2024-12-17]. (ang.).
- ↑ Монетчиков 2006 ↓, s. 370.
- ↑ Weaver 2005 ↓, s. 227.
- ↑ Юрий Пономарёв. Новинка оружейной техники или эрзацоружие? 7,92-мм самозарядный карабин доктора Барницке (Barnitzke). „Калашников. Оружие, боеприпасы, снаряжение”. 4, s. 22, 2008. (ros.).
- ↑ Монетчиков 2006 ↓, s. 373.
- ↑ Weaver 2005 ↓, s. 237—238.
Bibliografia
- Darrin W. Weaver: Desperate Measures: The Last-Ditch Weapons of the Nazi Volkssturm. Cobourg: Collector Grade Publications, 2005. ISBN 978-0-88935-372-5. (ang.).
- С. Б. Монетчиков: Пехотное оружие Третьего рейха. Длинноствольное индивидуальное оружие (винтовки магазинные, самозарядные, автоматические, штурмовые). T. Т. II. СПб.: Атлант, 2006. ISBN 5-98655-013-7. (ros.).