Inocybe fraudans

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	strzępiakowate
Rodzaj	strzępiak
Gatunek	Inocybe fraudans
Nazwa systematyczna
Inocybe fraudans (Britzelm.) Sacc. Sylloge fungorum (Abellini) 5: 778 (1887)
Multimedia w Wikimedia Commons

Inocybe fraudans (Britzelm.) Sacc. – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)^[1].

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1882 r. Max Britzelmayr, nadając mu nazwę Agaricus fraudans. Obecną nazwę nadał mu Pier Andrea Saccardo w 1887 r.^[1] Pozostałe synonimy:

• Inocybe corydalina var. albidopallens J.E. Lange 1940
• Inocybe fraudans var. capitatocystidiosa A. Ortega & Esteve-Rav. 1989
• Inocybe fraudans var. chamaesalicis Bon ex Jacobsson 2008^[2].

Kapelusz

Średnica 2,5–16 cm, początkowo stożkowaty, później przechodzący w szeroko stożkowy do szeroko dzwonowatego. Powierzchnia w stanie suchym jedwabista, przechodząca w promieniście poszarpaną i włóknistą, u bardzo młodych okazów biaława, przechodząca w brązowożółtą do brązowawej. Brzeg podwinięty z białawymi resztkami zasnówki w młodości. Po uszkodzeniu zmienia barwę na czerwonawą^[3].

Blaszki

Wąsko przyrośnięte z licznymi międzyblaszkami, początkowo białawe, potem przechodzące w żółtawe i ostatecznie brązowe, po uszkodzeniu czerwonawe^[3].

Trzon

Wysokość 4–6 cm, grubość 0,5–1 cm, cylindryczny, mniej więcej regularny z lekko poszerzoną podstawą. Powierzchnia jedwabista lub naga, biaława, po uszkodzeniu przechodząca w czerwonawą, a następnie brązową^[3].

Miąższ

Białawy; po pokrojeniu powoli przebarwiający się na różowo do czerwonawo. Zapach mocny, słodki i pachnący^[3].

Cechy mikroskopowe

Podstawki 4-sterygmowe. Pleurocystydy do 75 × 15 µm, szeroko butelkowate do workowatych z inkrustowanymi wierzchołkami i ścianami o grubości często ponad 2 µm. Cheilocystydy podobne, ale mniejsze, o grubości ścianek mniejszej niż 2 µm. Trama blaszek równoległa. Zarodniki 8-11 × 4,5-6,5 µm, migdałowate, gładkie, pod działaniem KOH bladobrązowe. Skórka kapelusza typu cutis, złożona z promieniście ułożonych, drobno inkrustowanych strzępek ze sprzążkami, o szerokości 2,5-10 µm^[3].

Gatunki podobne

Od podobnych gatunków odróżnia się silnym zapachem, przebarwianiem się na czerwono po uszkodzeniu, grubościennymi pleurocystydami i kształtem zarodników^[3].

Podano występowanie Inocybe fraudans w Europie, Ameryce Północnej i Azji. W Europie jest szeroko rozprzestrzeniony; występuje od Morza Śródziemnego po północne krańce Półwyspu Skandynawskiego^[4]. Brak go w wykazie wielkoowocnikowych podstawczaków Polski W. Wojewody z 2003 r., gdyż uznany w nim został za synonim strzępiaka gruszkowonnego Inocybe pyriodora (Pers.) Quel.^[5], jednak według Index Fungorum są to odrębne gatunki.