Hrabstwo Holandii

Graafschap Holland

1101-1795
Herb
Ustrój polityczny	hrabstwo
Stolica	Haga
Data powstania	1101
Data likwidacji	1795
Język urzędowy	starofryzyjski, staroniderlandzki, średnioniderlandzki, niderlandzki
Religia dominująca	katolicyzm
Hrabstwo Holandii ok. 1350 r.
Położenie na mapie świata Hrabstwo Holandii
52°42′N 4°48′E/52,700000 4,800000
Multimedia w Wikimedia Commons

Hrabstwo Holandii (nld. Graafschap Holland, lat. Comitatus Hollandiae) – dawne hrabstwo w Świętym Cesarstwie Rzymskim, którego obszar odpowiadał w przybliżeniu dzisiejszym prowincjom Holandii Północnej (Noord-Holland) i Holandii Południowej (Zuid-Holland) bez wysp Holandii Południowej oraz wysp Terschelling, Vlieland, Urk oraz Schokland, które w późniejszym czasie należały do innych prowincji. To samo dotyczy kraju Heusden i Alteny, który od 1813 r. należy do prowincji Brabancja Północna.

Pierwszym hrabią Holandii w roku 1101 był Floris II Gruby. Wraz ze śmiercią Jana I w 1299 r., wymarła dynastia Gerolfingów, a następni hrabiowie wywodzili się już spoza hrabstwa, kolejno z rodów Avesnes (Hrabstwo Hainaut), Wittelsbachów (Bawaria), Walezjuszów (Księstwo Burgundii) oraz Habsburgów.

W XVI w. hrabstwo uzyskało dominującą pozycję w Holandii. Wynikało to z jego ekonomicznej dominacji oraz ze współpracy z Habsburgami podczas konsocjonalizmu państwa Fryzji oraz Księstwa Geldrii.

Hrabstwo w Republice Zjednoczonych Prowincji miało dominującą pozycję, zarówno pod względem politycznym jak i ekonomicznym. W 1975 r. wraz z przybyciem Francuzów, wszystkie prawa feudalne zostały formalnie zniesione. Trzy lata później utworzono departamenty: Texel, Amstel, Delf oraz Skaldy i Mozy^[1]