Hala Miziowa
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
ok. 1270[1] m n.p.m. |
Położenie na mapie gminy Jeleśnia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu żywieckiego  | |
 49°32′26,15″N 19°19′07,44″E/49,540597 19,318733
| |
Hala Miziowa[2], Miziowa[3] – rozległa polana na północnym stoku Pilska w Beskidzie Żywiecko-Orawskim, w granicach wsi Korbielów w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, w gminie Jeleśnia[3].
Opis
Położona jest na wysokości ok. 1230–1310 m n.p.m.[3] Nazwa „hala” związana jest z prowadzoną tu kiedyś intensywnym (szałaśnictwem) i nie ma nic wspólnego z halą rozumianą jako piętro roślinne w górach. W 1930 teren ten należał do 30 właścicieli z Korbielowa. Jednym z nich był Mizia i od jego nazwiska pochodzi nazwa polany[2].
Do Hali Miziowej przylegają jeszcze dwie inne hale: Hala Cebulowa i Hala Słowikowa[2].
Większa część polany zajmuje rozległe spłaszczenie stokowe, powstałe w przeszłości w wyniku depozycji materiału dużego osuwiska. Powyżej znajduje się rozległa, płytka nisza osuwiskowa. Na obszarze Hali Miziowej znajduje się wał osuwiskowy – miejsce akumulacji materiału skalnego. Dawniej formy te uważano za polodowcowe, obecnie jednak przyjmuje się, że to typowe osuwisko, przemodelowane w plejstocenie przez pola firnowe lub wieloletnie płaty śniegu. Osuwisko to zaburzyło pierwotne stosunki wodne w tej części stoku Pilska, tworząc szeroką, bezodpływową misę. Na skutek tego w obrębie polany powstało duże torfowisko wysokie o długości ok. 100 m i miąższości przekraczającej 3 m oraz dwa mniejsze. Torfowiska te charakteryzują się interesującą roślinnością. W tym zbiorowisku roślinnym (Sphagnetum magellanici) spotkamy sit alpejski, żurawinę błotną, wełniankę pochwowatą i szereg gatunków mchów: torfowiec czerwonawy, torfowiec magellański, torfowiec brunatny, próchniczek błotny i płonnik cienki[4]. Przy wypływach licznych drobnych źródeł wykształciła się specyficzna forma eutroficznej młaki górskiej (Valeriano-Caricetum flave), w której obok turzycy żółtej i pospolitej, wełnianki szerokolistnej i wąskolistnej oraz kilku gatunków mchów występują masowo czosnek syberyjski i niebielistka trwała. Taki typ młaki występuje w masywie Pilska (również na sąsiednich halach Cebulowej i Cudzichowej) na jedynym stanowisku na terenie polskich Karpat[5]. Z rzadkich w Polsce roślin występuje tu także endemityczny tojad mocny morawski[6].
Turystyka i narciarstwo
Hala Miziowa jest dużym ośrodkiem ruchu turystycznego i narciarstwa. W 1930 oddano do użytku schronisko Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego na Hali Miziowej, które spłonęło w 1953. Po pożarze w budynkach gospodarczych zorganizowano tymczasowe schronisko Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, funkcjonujące do 2004. Rok wcześniej, 12 października 2003, oddano do użytku nowy murowany budynek obecnego schroniska[7]. Znajduje się tutaj również budynek dyżurki Beskidzkiej Grupy GOPR i stacja meteorologiczna IMGW. Z Hali prowadzą wyciągi orczykowe na Pilsko, jest ona również węzłem szlaków turystycznych, stąd duży całoroczny ruch turystyczny na jej obszarze[2].
W pobliżu (0:15 h) przy zielonym szlaku znajduje się baza namiotowa na Hali Górowej[1].
Szlaki turystyczne
odcinek Głównego Szlaku Beskidzkiego: przełęcz Glinne – Hala Miziowa – Trzy Kopce – schronisko PTTK na Hali Rysiance
Sopotnia Wielka – Gawory – Hala Jodłowcowa – Skałka – Hala Miziowa
Korbielów – Buczynka – Hala Miziowa – Góra Pięciu Kopców
Hala Miziowa – Góra Pięciu Kopców
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000, Kraków: Compass, 2011, s. 1, ISBN 978-83-7605-084-3.
- ↑ a b c d Stanisław Figiel, Urszula Janicka-Krzywda, Wojciech W. Wiśniewski Piotr Krzywda, Beskid Żywiecki: przewodnik, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2012, s. 185–187, ISBN 978-83-62460-30-4.
- ↑ a b c Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2025-01-12].
- ↑ Małgorzata Bajgier-Kowalska i inni, Przyroda Żywieckiego Parku Krajobrazowego, Poznań: COLGRAF-PRESS, 1998, s. 107, ISBN 83-86258-24-1.
- ↑ Leszek Bernacki, Andrzej Blarowski, Zbigniew Wilczek: Osobliwości szaty roślinnej województwa bielskiego. Poznań: COLGRAF-PRESS, 1998, s. 52, 88. ISBN 83-86258-22-5.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Tomasz Biesik, Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Żywiecki, Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 120–141, ISBN 978-83-925599-4-8.