g-moll – gama oparta na skali molowej, której toniką jest g.

Gama g-moll w odmianie naturalnej (eolskiej) zawiera dźwięki: g, a, b, c, d, es, f. W zapisie tonacji g-moll występują dwa bemole.

Gama g-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):

Gama g-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy g-moll naturalnej):

Równoległą (pararelną) gamą durową jest B-dur^[1], jednoimienną durową – G-dur.

Nazwa g-moll oznacza także akord, zbudowany z pierwszego (g), trzeciego (b) i piątego (d) stopnia gamy g-moll.

Akord g-moll

Znane dzieła w tonacji g-moll:

• Antonín Dvořák – II Koncert fortepianowy
• Wolfgang Amadeus Mozart – XL symfonia (KV 550), XXV symfonia (KV 183, 173d B)
• Antonio Vivaldi – Koncert op. 8 nr 2 „Lato” (L’Estate)
• Antonio Vivaldi – Koncert na flet i orkiestrę op. 10 nr 2 g-moll „Noc” (La Notte)
• Fryderyk Chopin – Ballada g-moll
• Tomaso Albinoni – Adagio g-moll na smyczki i organy

• pokrewieństwo tonacji
• skala molowa
• znaki przykluczowe

• G minor scale. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
• G minor chord. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).

• p
• d

Koło kwintowe

Deses=C C His=C gisis=a a heses=a Asas G e fes Eses D h ces Heses A fis ges Fes E cis des Ces H gis as Ges Fis dis es Des Cis ais b As Gis eis f Es Dis his c B Ais fisis g F Eis cisis d

W czerwonym pierścieniu znajdują się nazwy tonacji durowych, w zielonym – molowych. Teoretycznie istniejące, ale niestosowane w praktyce tonacje enharmoniczne zapisane są drobną czcionką. W zewnętrznym szarym pierścieniu pokazane są odpowiadające danej gamie znaki przykluczowe.