Czerwony złoty – staropolskie określenie monety złotej, florena, dukata, odróżniające monetę obiegową (ok. 3,5 g złota) od ówczesnej jednostki obrachunkowej, czyli złotego polskiego.

W 1528 po utworzeniu polskiego systemu bimetalicznego wybijano je do końca XVIII w. Ostatnim polskim czerwonym złotym był tzw. dukat powstańczy z powstania listopadowego, bity w 1831. Wartość dukata przeliczana na monetę srebrną stale w Polsce wzrastała i wynosiła:

• 32 grosze na początku XVI wieku
• 58 groszy w końcu XVI wieku
• 120 groszy ok. 1620
• 180 groszy w połowie XVII wieku
• 540 groszy miedzianych, każdy po 7,5 grosza srebrnego^[1] w XVIII wieku

• czerwoniec

• Elementarz do szkół parafialnych narodowych z 1785 r., s. 99