Cetno i licho – prosta gra losowa o pochodzeniu staroeuropejskim.

Grecy znali tę grę pod nazwą artiazein^[1], a Rzymianie – ludere par impar^[2]. Gracze mieli za zadanie zgadnąć, czy liczba przedmiotów, o które się gra^[3], jest parzysta (czetno, cetno^[4][5], cet^[6][7][8], cot^[9] lub čet^[10]), czy nieparzysta (licho lub liszka^[11][12][13]). Dawniej słowo cetno oznaczało równą liczbę^[14][15]. Licho oznacza tu coś nie do pary^[16][17], nieszczęście albo diabła^{[3][18][19][20][21]}. Grano m.in. o białe i czarne pionki lub za pomocą linii narysowanych w popiele czy piasku. Gra miała wówczas podtekst religijny i odnosiła się do przywoływania rodzanic^[22].

Grano z użyciem małych przedmiotów: kamyków, orzechów, ziaren^[23]. Wykorzystywano również pieniądze^[24]. Gra mogła przyjąć formę zakładu lub wróżby: cetno przepowiadało pomyślność, licho niepowodzenie^[23].

Gra była powszechna do XX wieku^[25]. Współcześnie występuje w regionie kurpiowskiej Puszczy Zielonej i Białej^[26]. Gra się w nią za pomocą fafernuchów chowanych w dłoniach^[27]. Gdy współzawodnik udzielił błędnej odpowiedzi, musiał oddać swoje ciastka^[28][29].

Nazwę gry wykorzystano w tytułach książek^[6][30]. Odwołanie do gry pojawia się w wypowiedzi czarodzieja Istredda w opowiadaniu Okruch lodu w tomie Miecz przeznaczenia autorstwa Andrzeja Sapkowskiego^[31]. Wspomina ją również Maria Dąbrowska w opowiadaniach Boże Narodzenie oraz Uśmiech dzieciństwa^[8][32]. W cetno i licho grają roboty z opowiadania Stanisława Lema Podróż jedenasta^[33].