Zygmunt Fila
 Zygmunt Fila (przed 1934) | |
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 kwietnia 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Zygmunt Fila (ur. 15 kwietnia 1894 w Koniuchach, zm. 26 września 1939 pod Józefowem) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Zygmunt Fila urodził się 15 kwietnia 1894 w Koniuchach w rodzinie Jakóba i Anastazji z d. Pastuszak[1][2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Nr 90[3][4]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[5].
Został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu podporucznika[6]. Za udział w walkach o niepodległość Polski w szeregach 14 pułku piechoty otrzymał Order Virtuti Militari[1]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8]. W latach 20. pozostawał oficerem 14 pułku piechoty stacjonującego we Włocławku[9][10]. Następnie został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[11][12]. W 1928 był przekazany z 14 pułku piechoty do Dowództwa 4 Dywizji Piechoty w Toruniu[13]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 16 Pułku Piechoty w Tarnowie na stanowisko dowódcy batalionu[14]. Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930–1932[15]. W marcu 1932, nie ukończywszy kursu, został przeniesiony do 60 pułku piechoty w Ostrowie Poznańskim na stanowisko dowódcy batalionu[16][17][18]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty[19]. Pod koniec lat 30. służył w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, gdzie pełnił funkcję dyrektora nauk[20], a do 1939 sprawował stanowisko zastępcy komendanta szkoły[21].
Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej pełnił stanowisko dowódcy 114 pułku piechoty[22]. Poległ 26 września 1939 w Józefowie pod Aleksandrowem[20][23]. Został pochowany na cmentarzu wojennym w miejscowości Sigła (także jako Sigiełki)[24][25].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4618[1]
- Krzyż Walecznych[26]
- Złoty Krzyż Zasługi (1938)[27][28]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)[3]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)[3]
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[3]
Przypisy
- ↑ a b c Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ Łuniewski. 41 Dywizja Piechoty ↓, s. 77.
- ↑ a b c d Ranglisten 1918 ↓, s. 764.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 361.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 27.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 417.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 361.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 164.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 156.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 183.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 126.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 197.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 232.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 588.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 23.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 338.
- ↑ a b Łuniewski. 41 Dywizja Piechoty ↓, s. 67, 77.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 15, 455.
- ↑ Łuniewski. 41 Dywizja Piechoty ↓, s. 54, 65, 73, 74, 77.
- ↑ Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 454.
- ↑ L. M-ski, Alicja Martinkowa. Z otwartych szkatuł. „Stolica”. Nr 28, s. 14, 10 lipca 1966.
- ↑ Cmentarz w Sigle (Gmina Aleksandrów). o2wojnie.cba.pl. [dostęp 2018-08-23].
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 12 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia
- Fila Zygmunt. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.1-91 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-25].
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
- Tadeusz Jurga, Władysław Karbowski: Armia „Modlin” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07274-4.
- Tadeusz Łuniewski. 41 Dywizja Piechoty Rezerwowa we wrześniu 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. Nr 16 (67), 2015.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.