Ziemia choszczeńska
Ziemia choszczeńska – terytorium historyczne na rubieżach Polski i Pomorza Zachodniego w czasach średniowiecza. W 1269 r. wkroczyli na te ziemie margrabiowie brandenburscy z dynastii askańskiej, a do 1285 r. podporządkowali sobie całą ziemię choszczeńską, która została włączona do Nowej Marchii.
Termin ziemia choszczeńska (łac. Terra Arnswaldensis) zapisany został po raz pierwszy w 1289 r. i dotyczył obszaru, który określał landbuch Ludwika Wittelsbacha. W 1337 r. granice ziemi choszczeńskiej biegły wzdłuż miejscowości: Granowo Zamęcin, Sławęcin, Stradzewo, Recz, Suliborek, Sulibórz, Bytowo, Żółwino, Kraśnik, Drawno, Zieleniewo, Objezierze, Chłopowo. Na zachodzie sąsiadowała ona z ziemiami: stargardzką, pyrzycką i pełczycką (Pomorze Zachodnie), na wschodzie przylegały do niej ziemie również należące do Nowej Marchii: strzelecka, kaliska, złocieniecka i drawska. [1]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Grzegorz Jacek dr Brzustowicz: Historia ziemi choszczeńskiej. www.choszczno.pl. [dostęp 2007-11-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 listopada 2007)]. (pol.).
Literatura
- Brzustowicz Grzegorz Jacek, Rycerstwo ziemi choszczeńskiej XIII-XVI wieku, DiG, 2004 r., ISBN 83-7181-360-0
Linki zewnętrzne
- Regionalne Towarzystwo Historyczne Ziemi Choszczeńskiej. rthzc.psk.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-19)].