Zespół rezydencji na Jeżycach w Poznaniu
 Plan zabudowy osiedla | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miasto | |
| Dzielnica | |
| Data budowy |
1903–1914 |
| Architekt | |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°24′34,6″N 16°54′37,4″E/52,409611 16,910389
| |
Zespół rezydencji na Jeżycach w Poznaniu – luksusowe osiedle okazałych willi miejskich, wzniesione w latach 1903-1914 w Poznaniu, na Jeżycach, w rejonie ulic Sienkiewicza (Wettynów) - Mickiewicza (Hohenzollernów) - Dąbrowskiego (Wielka Berlińska) - Słowackiego (Karola).
Osiedle powstało po likwidacji obwarowań miejskich (Twierdza Poznań), pod wpływem idei urbanisty Josepha Stübbena, który zrealizował w Poznaniu kilka innych założeń, wśród nich np. Sołacz. Zabudowane zostało luksusowymi, niezwykle okazałymi rezydencjami, adresowanymi do najbardziej zamożnych obywateli miasta. Zlokalizowano tam zarówno mieszkania, jak i apartamenty dla rentierów.
Obszar podzielono na działki przed 1903, a zabudowę zasadniczo zakończono około 1910, z tym, że później była ona jeszcze częściowo uzupełniana. Autorami koncepcji poszczególnych willi byli m.in. Karl Roskam i Paul Lindner.
Na osiedlu zamieszkała elita poznańskiej inteligencji – lekarze, urzędnicy, kupcy i architekci. Ze znanych osób byli to m.in. Heliodor Święcicki (profesor), Czesław Blachowski, Paul Lindner, Karl Roskam (architekci), czy kupiecka rodzina Kantorowiczów (Hartwig Kantorowicz był pierwszym producentem wódki Wyborowej, w swojej fabryce na Grochowych Łąkach w Poznaniu).
Budynki były zaprojektowane z rozmachem, przy maksymalnym wykorzystaniu działek – wysokie domy robiły wrażenie willi, a jednocześnie, podobnie jak kamienice miejskie, zapewniały właściwy zwrot kapitałów zaangażowanych w budowę, poprzez dużą liczbę posiadanych kondygnacji. Elewacje zdobiono zgodnie z zasadami secesji, a później, po 1910, skromniej – w duchu bardziej klasycznym. Przed domami zaprojektowano ogródki – całość dzielnicy miała znaczący odsetek zieleni.
Jedną z tych kamienic jest dawny budynek Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza przy ul. Słowackiego 20, dawnej Dom Akademicki imienia Dr. Jana Chądzyńskiego, mieszczący m.in. w latach 1966–2015 Zakład Technologii Kształcenia tej uczelni, natomiast w latach 1995–2015 siedzibę Polskiego Towarzystwa Technologii i Mediów Edukacyjnych.
Oprócz willi, na osiedlu ulokowała się siedziba Landratury (Starostwo) powiatu Poznań-Zachód (obecnie budynek w gestii służby zdrowia). Obiekt powstał w 1908, według projektu G.Seidla, w duchu neobarokowym, z elementami secesji. W 2008 został gruntownie wyremontowany. Takie sąsiedztwo dodatkowo podniosło status całego osiedla.
Po 1945 część kamienic, od strony ul. Roosevelta, zburzono – obecnie stoi tam m.in. Hotel Mercure Poznań Centrum. Reszta zachowała się i jest obecnie stopniowo poddawana procesowi rewitalizacji, po zaniedbaniach lat PRL. Na kamienicy przy ul. Mickiewicza 32 umieszczono we wrześniu 1989 okrągłą tablicę pamiątkową ku czci nauczycieli wielkopolskich, pomordowanych w czasie II wojny światowej (mieści się tam Zarząd Okręgowy Związku Nauczycielstwa Polskiego).
Galeria
Rezydencje przy ul. Słowackiego
Była Landratura – ul. Mickiewicza/Słowackiego
Ulica Słowackiego róg Mickiewicza
Secesyjny detal
Secesyjny detal
Zobacz też
W pobliżu:
- Gmach I Oddziału ZUS w Poznaniu
- Resursa kupiecka w Poznaniu
- Szpital im. Franciszka Raszei w Poznaniu
- Dom Tramwajarza w Poznaniu
- Izba Rolnicza w Poznaniu
- Teatr Nowy
- kamienica przy ul. Dąbrowskiego 8, kamienica przy ul. Zwierzynieckiej 20
- Niemiecki Bank Listów Zastawnych w Poznaniu
Bibliografia
- Jan Skuratowicz, Luksusowe osiedle willowe przy ul. Mickiewicza, w: Kronika Miasta Poznania nr 2/2000, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2000, s. 112-122, ISSN 0137-3552
- Atlas architektury Poznania, Janusz Pazder (red.), Aleksandra Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 197-198, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366.
- Poznań - atlas aglomeracji, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2008, ISBN 978-83-7445-018-8
