Zespół Colleta-Sicarda (łac. hemiplegia glossovelopalatopharyngolaryngea) – zespół objawów związany z obwodowym porażeniem czterech ostatnich nerwów czaszkowych: językowo-gardłowego (IX), błędnego (X), dodatkowego (XI) i podjęzykowego (XII).

W wyniku porażenia występują następujące objawy kliniczne:

• dysfagia;
• zaburzenia smaku w tylnej ⅓ części języka;
• zanik czucia błony śluzowej podniebienia oraz gardła;
• zaburzenia oddychania i chrypka;
• porażenie i zanik mięśnia czworobocznego i mostkowo-obojczykowo-sutkowego;
• jednostronne porażenie i zanik mięśni języka.

Do najczęstszych przyczyn zespołu Colleta-Sicarda należą:

• przyczyny zapalne:
  • zakrzepica zatok żylnych opony twardej, np. zatoki poprzecznej;
  • ropowica przestrzeni przygardłowej;
• przyczyny urazowe:
  • złamanie podstawy czaszki, którego szczelina złamania przechodzi przez otwór szyjny lub okolicę kłykci potylicznych;
• przyczyny nowotworowe:
  • rak części nosowej gardła;
  • nowotwory płata głębokiego ślinianki przyusznej i inne guzy złośliwe przestrzeni przygardłowej;
  • kłębczaki szyjno-bębenkowe.

Zespół został opisany przez francuskich lekarzy; w 1915 roku przez Frédérica Justina Colleta oraz w 1917 roku przez Jeana A. Sicarda.

• zespół Villareta

• Otorynolaryngologia praktyczna : podręcznik dla studentów i lekarzy. Grzegorz Janczewski. T. 2. Gdańsk: Wydawnictwo Medyczne Via Medica, 2005. ISBN 83-89861-36-4. Brak numerów stron w książce

• Collet-Sicard syndrome w bazie Who Named It (ang.)