Zenon Smutniak
 generał brygady pilot w st. spocz.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1970 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
• Lotnicza Akademia Wojskowa więcej patrz tekst |
| Stanowiska |
• pilot instruktor więcej patrz tekst |
| Odznaczenia | |
    
| |
Zenon Ksawery Smutniak[1] (ur. 3 grudnia 1950 w Szczebrzeszynie[2]) – polski pilot wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego, doktor nauk wojskowych[3], dowódca 2 Dywizji Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego (1995–1998), dowódca 2 Brygady Lotnictwa Taktycznego (1998–2000), komendant-rektor Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych (2000–2002), zastępca dowódcy Połączonego Centrum Operacji Powietrznych NATO (2003–2006).
Przebieg służby wojskowej
Po ukończeniu w 1969 Technikum Elektrycznego w Zamościu[4] rozpoczął w 1970 służbę wojskową jako elew Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych w Zamościu. W roku 1971 podjął studia w Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie, które ukończył w 1975, z drugą lokatą, jako pilot. Promowany na podporucznika w roku 1975 przez gen. dyw. Henryka Michałowskiego[2]. Po promocji skierowany został do 38 lotniczego pułku szkolnego w Modlinie, następnie do 60 lotniczego pułku szkolnego WOSL w Radomiu. Służył tam do 1981, pełniąc kolejno obowiązki pilota-instruktora, starszego pilota-instruktora, dowódcy klucza i zastępcy dowódcy eskadry lotniczej[2]. We wrześniu 1981 został skierowany na studia w Wojskowej Akademii Lotniczej w Monino w ZSRR, po ukończeniu których w lipcu 1984 objął stanowisko szefa rozpoznania powietrznego w 6 pułku lotnictwa myśliwsko-bombowego z 2 Dywizji Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Pile. W sierpniu 1984 został skierowany do Tomaszowa Mazowieckiego, gdzie objął funkcję dowódcy eskadry w 66 lotniczym pułku szkolnym WOSL[4][2].
W październiku 1985 powraca do Piły na stanowisko dowódcy eskadry lotniczej, następnie zastępcy dowódcy 6 pułku lotnictwa myśliwsko-bombowego. Od 20 sierpnia 1988 do 19 listopada 1991 sprawuje funkcję dowódcy 6 pułku lotnictwa myśliwsko-bombowego w Pile. W listopadzie 1991 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 2 Dywizji Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Pile. W 1992 awansowany na pułkownika i został skierowany na Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w Akademii Obrony Narodowej, po czym po ich ukończeniu w 1993 ponownie wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 2 DLM-B[2].
Zenon Smutniak
W latach 1995–1998 dowodził 2 Dywizją Lotnictwa Myśliwsko-Bombowego w Pile[2]. W roku 1998 ukończył 6-miesięczny kurs języka angielskiego w Borden, w Kanadzie[5]. 1 sierpnia 1998 przyjął obowiązki dowódcy 2 Brygady Lotnictwa Taktycznego w Poznaniu. W lutym 2000 wygrał ogłoszony konkurs i został komendantem-rektorem Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie[2]. W latach 2000–2004 był prezesem Aeroklubu „Orląt” w Dęblinie[6]. 15 sierpnia 2000 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został awansowany na stopień generała brygady. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego[7][5][2]. W roku 2002 objął stanowisko asystenta dowódcy WLiOP (gen. broni pil. Ryszard Olszewski)[2]. W latach 2003–2006 sprawował funkcję zastępcy dowódcy Połączonego Centrum Operacji Powietrznych NATO w Danii[8]. Po powrocie został zastępcą komendanta-rektora Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych[9]. W roku 2008 po 38 latach służby zakończył zawodową służbę wojskową[10].
Pilot klas mistrzowskiej z nalotem ponad 2100 godzin. Żona Bożena i córka Katarzyna. Uprawia tenis ziemny, pływanie i siatkówkę. Interesuje się historią lotnictwa i techniką lotniczą. Biegle zna język rosyjski i angielski[5].
Awanse[2]
podporucznik – 1975
porucznik – 1978
kapitan – 1981
major – 1985
podpułkownik – 1988
pułkownik – 1992
generał brygady – 2000
Ordery, odznaczenia i wyróżnienia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2005[1]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2000[11]
- Złoty Krzyż Zasługi[2]
- Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Pilot Wojskowy” – 2000[5]
- Odznaka Pilota Wojskowego
i inne
Garnizony w przebiegu służby
W 38 letniej służbie wojskowej był w następujących garnizonach[12][2]:
- Zamość (1970–1971) → Dęblin (1971–1975) ↘
- Modlin (1975–1976) → Radom (1976–1981) ↘
- ZSRR (Monino) (1981–1984) ↘
- Piła (1984–1984) → Tomaszów Mazowiecki (1984–1985) ↘
- Piła (1985–1992) ↘
- Warszawa (1992–1993) → Piła (1993–1998)↘
- Kanada (1998) ↘
- Poznań (1998–2000) → Dęblin (2000–2002) → Warszawa (2002–2003)↘
- Dania (2003–2006)↘
- Dęblin (2006–2008)
Przypisy
- ↑ a b M.P. z 2006 r. nr 1, poz. 9 – pkt 7.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 280.
- ↑ Dr Zenon Smutniak, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-04-26].
- ↑ a b Zieliński 2001 ↓, s. 535.
- ↑ a b c d Zieliński 2001 ↓, s. 536.
- ↑ Historia Aeroklubu „Orląt” w Dęblinie. aerokluborlat.pl. [dostęp 2023-04-26].
- ↑ Nominacje generalskie z okazji dnia Wojska Polskiego. prezydent.pl, 2000-08-15. [dostęp 2021-01-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-14)].
- ↑ Komorowski 2006 ↓, s. 19.
- ↑ Komorowski 2007 ↓, s. 17.
- ↑ Smutniak Zenon. zamosciopedia.pl. [dostęp 2023-04-26].
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 31, poz. 644 – pkt 49.
- ↑ Zieliński 2001 ↓, s. 535–536.
Bibliografia
- Józef Zieliński: Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2000. Poznań: Redakcja Czasopism WLOP, 2001. ISBN 83-909008-6-6.
- Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
- Krzysztof Komorowski (red.), Kronika Wojska Polskiego 2006, Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2007, s. 17, ISSN 1734-2317.
- Krzysztof Komorowski (red.), Kronika Wojska Polskiego 2005, Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2006, s. 19, ISSN 1734-2317.
- Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 2000; 2005
