Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Zbrodnia w Biskupiczach Górnych

Zbrodnia w Biskupiczach Górnych
Ilustracja
Tablica Pomnika ofiar zbrodni dokonanej na obywatelach polskich przez OUN-UPA wymieniająca Biskupicze Górne
Państwo

 Polska (okupowana przez III Rzeszę)

Miejsce

Biskupicze Górne

Data

11 lipca 1943

Liczba zabitych

90

Typ ataku

ludobójstwo

Sprawca

Ukraińska Powstańcza Armia

Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Biskupicze Górne”
Ziemia50°44′58″N 24°30′14″E/50,749444 24,503889

Zbrodnia w Biskupiczach Górnych – masowy mord na Polakach dokonany podczas rzezi wołyńskiej przez członków UPA we wsi, kolonii i majątku Biskupicze Górne.

Biskupicze Górne były położone w gminie Mikulicze powiatu włodzimierskiego województwa wołyńskiego. Polacy mieszkali głównie w majątku i kolonii, podczas gdy wieś była niemal całkowicie ukraińska[1].

Według ustaleń Władysława i Ewy Siemaszków Polacy w Biskupiczach Górnych zostali wymordowani 11 lipca 1943 roku[1][2], w dniu tzw. krwawej niedzieli na Wołyniu.

Do napadu na wieś i kolonię doszło w nocy. Napastnicy, którymi byli upowcy i cywilni Ukraińcy, spędzili Polaków do budynku szkoły, gdzie dokonali masakry za pomocą siekier, noży i innej broni białej. Po zbrodni budynek został podpalony. Uratował się ranny w głowę Władysław Żak, który wydostał się z płonącego budynku. W tym miejscu zginęło co najmniej 20 osób[1].

W majątku działała 15-osobowa uzbrojona bojówka UPA dowodzona przez Stepana Stolaruka. Sprowadzała ona Polaków na miejsce egzekucji (jeden z domów) pod pozorem spisu ludności i wydawania nowych dokumentów. Przybyłych na miejsce, osobno mężczyzn i kobiety z dziećmi, zabijano siekierami. Tutaj także podpalono budynek z zabitymi i rannymi ofiarami w środku. Zginęło 70 osób; z budynku wyczołgał się i uratował ranny Władysław Jaskóła[1].

Szczątki ofiar zbrodni w Biskupiczach Górnych spoczywają w trzech zbiorowych mogiłach. Jedna z nich znajduje się na terenie byłego majątku a dwie na terenie wsi oraz kolonii[1].

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

  • Grzegorz Motyka: Ukraińska partyzantka 1942-1960. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN, Oficyna Wydawnicza RYTM, 2006. ISBN 83-88490-58-3.