Ta osoba nosi chińskie nazwisko Yan.

Yan Huiqing

Yan Huiqing (1932)
Data i miejsce urodzenia	2 kwietnia 1877 Szanghaj
Data i miejsce śmierci	24 maja 1950 Szanghaj
Prezydent Republiki Chińskiej[1]
Okres	od 13 maja 1926 do 22 czerwca 1926
Poprzednik	Hu Weide
Następca	Du Xigui
Premier Republiki Chińskiej
Okres	od 13 maja 1926 do 22 czerwca 1926
Poprzednik	Hu Weide
Następca	Du Xigui
Premier Republiki Chińskiej
Okres	od 14 września 1924 do 31 października 1924
Poprzednik	Sun Baoqi
Następca	Huang Fu
Premier Republiki Chińskiej
Okres	od 11 czerwca 1922 do 5 sierpnia 1922
Poprzednik	Zhou Ziqi
Następca	Wang Chonghui
Premier Republiki Chińskiej[2]
Okres	od 25 stycznia 1922 do 8 kwietnia 1922
Poprzednik	Liang Shiyi
Następca	Zhou Ziqi
Premier Republiki Chińskiej[3]
Okres	od 18 grudnia 1921 do 24 grudnia 1921
Poprzednik	Jin Yunpeng
Następca	Liang Shiyi
Multimedia w Wikimedia Commons

Yan Huiqing

Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone 颜惠庆 Pismo tradycyjne 顏惠慶 Hanyu pinyin Yán Huìqìng Wade-Giles Yen Hui-ch’ing
Multimedia w Wikimedia Commons

Yan Huiqing (ur. 2 kwietnia 1877 w Szanghaju, zm. 24 maja 1950 tamże), na zachodzie znany także jako W.W. Yen^[4] – chiński polityk i dyplomata, pięciokrotny premier Republiki Chińskiej.

Pochodził z Szanghaju^[4][5]. Ukończył szanghajską Szkołę Języków Obcych (1895) oraz studia na University of Virginia (1900), następnie był wykładowcą języka angielskiego na Uniwersytecie św. Jana w Szanghaju^[5]. Posiadał także stopień w dawnym systemie egzaminacyjnym – był członkiem Akademii Hanlin^[6].

W latach 1913–1920 pełnił godność ambasadora Republiki Chińskiej w Niemczech^[4], z jednoczesną akredytacją w Danii i Szwecji^[5]. W okresie między 1920 a 1926 rokiem pięciokrotnie pełnił urząd premiera, przez krótki czas był także tymczasowym prezydentem Republiki Chińskiej^[5]. W tym czasie był członkiem delegacji chińskiej uczestniczącej w konferencji waszyngtońskiej (1921-22), która starała się wynegocjować stopniowe ograniczenia zagranicznych przywilejów w Chinach (jak eksterytorialność koncesji międzynarodowych itp.). Ustalenia konferencji służyły następnie rządom Kuomintangu jako podstawa do renegocjacji tych przywilejów po roku 1927^[7].

Piastował również funkcje ministra spraw wewnętrznych, rolnictwa i spraw zagranicznych^[4]. Po obaleniu w 1926 roku rządu pekińskiego przez Zhang Zuolina schronił się na terenie dzielnicy cudzoziemskiej w Tiencinie^[5].

Od października 1931 do grudnia 1932 roku był ambasadorem w Stanach Zjednoczonych, jednocześnie pełniąc funkcję chińskiego przedstawiciela przy Lidze Narodów^[4]. Próbował przekonać kraje zachodnie do wsparcia Chin w walce z agresją japońską^[5]. Umiejętnie argumentując i odwołując się do podstawowego zadania Ligi, jakim miało być zapobieganie wojnom między członkami, Yanowi i pozostałym członkom delegacji udało się przekonać inne państwa do uznania chińskiej suwerenności w Mandżurii i integralności chińskich granic w zakresie dawnego cesarstwa qingowskiego. Prace wyznaczonej przez Ligę komisji, która potwierdziła chińskie stanowisko, nie doprowadziły do wycofania się Japonii z Mandżurii, ale przyczyniły się do tego, że większość państw nigdy nie uznała Mandżukuo^[8]. W latach 1933–1936 był ambasadorem Chin w ZSRR^[4]. Po wybuchu wojny domowej w 1946 roku uczestniczył w rokowaniach pokojowych z komunistami. Po utworzeniu w 1949 roku Chińskiej Republiki Ludowej pozostał w kontynentalnych Chinach^[5].

Był autorem dwutomowego słownika angielsko-chińskiego^[4]. Napisał także autobiografię w języku angielskim, East-West Kaleidoscope, w 2005 roku wydaną w tłumaczeniu na chiński^[5].

• Julia Strauss: Strong institutions in weak polities: state building in Republican China, 1927-1940. Oxford New York: Clarendon Press Oxford University Press, 1998. ISBN 0-19-823342-6. (ang.).