Xianfeng

Imię chińskie osobiste Pismo tradycyjne 奕詝 Hanyu pinyin Yìzhǔ
Imię chińskie świątynne Pismo tradycyjne 文宗 Hanyu pinyin Wénzōng
Imię chińskie pośmiertne Pismo tradycyjne 顯帝 Hanyu pinyin Xiǎndì
Oficjalny portret autorstwa anonimowego malarza dworskiego znajdujący się w Muzeum Pałacowym w Pekinie
cesarz Chin
Okres	od 1850 do 1861
Era panowania	Xiánfēng (咸豐)
Poprzednik	Daoguang
Następca	Tongzhi
Dane biograficzne
Dynastia	Qing
Data urodzenia	17 lipca 1831
Data śmierci	22 sierpnia 1861
Ojciec	Daoguang
Matka	Xiao Quan Cheng
Żona	Cixi
Dzieci	Tongzhi

Xianfeng (ur. 17 lipca 1831, zm. 22 sierpnia 1861) – ósmy cesarz Chin z dynastii Qing od 1850 do 1861 roku. Był synem cesarza Daoguanga i jego konkubiny, cesarzowej Xiao Quan Cheng. W 1855 roku poślubił swoją nałożnicę Jehonalę, znaną później jako Cixi. Jego jedynym potomkiem był następny cesarz Tongzhi.

Jego imię panowania ("Powszechny pokój") nie przystawało do realiów ery Xianfenga. Wielka Brytania i Francja kontynuowały naciski na rozszerzenie handlu, w szczególności na legalizację handlu opium, które doprowadziły do pierwszej wojny opiumowej za panowania jego ojca. Osłabione cesarstwo cierpiało z powodu wzrastającego przeludnienia (pośredni skutek edyktu Kangxi) i zachodniej konkurencji ekonomicznej. Słaba i skorumpowana administracja nie była w stanie zapanować nad niezadowoleniem społecznym, co doprowadziło do szeregu rebelii.

Najpoważniejszym było powstanie tajpingów (1851–1864), ideologicznie czerpiące z chrześcijaństwa zmieszanego ze starożytnymi ideałami sprawiedliwego społeczeństwa oraz z sentymentów antymandżurskich. Niestłumione w zarodku, w ciągu piętnastu lat zrujnowało całkowicie centralne Chiny i powodując śmierć ok. 20 mln ludzi. Wojska chorągwiane okazały się zupełnie nieskuteczne i powstanie udało się stłumić głównie dzięki oddziałom zorganizowanym i wyszkolonym przez energicznych dowódców lokalnych jak Zeng Guofan, Li Hongzhang i Zuo Zongtang oraz pomocy zachodniej. Równocześnie północ pustoszyły bandy Nian (1851–1868), a na południu wybuchły powstania muzułmańskie (1856–1873).

Choć dynastia nie upadła, została jednak bardzo poważnie osłabiona. II wojna opiumowa, przegrana i zakończona nierównoprawnym traktatem tianjińskim, dała szersze przywileje państwom zachodnim, ukazując światu słabość Cesarstwa. Świadomość tej słabości była impulsem do zapoczątkowania tzw. ruchu samoumocnienia za panowania następnych cesarzy.