Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Wołoczyska

Wołoczyska
Волочиськ
Ilustracja
Pałac w Wołoczyskach
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 chmielnicki

Rejon

chmielnicki

Powierzchnia

14,61 km²

Populacja (2018)
• liczba ludności


19 036[1]

Nr kierunkowy

+380-3845

Kod pocztowy

31200-31208

Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Wołoczyska”
Położenie na mapie obwodu chmielnickiego
Mapa konturowa obwodu chmielnickiego, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Wołoczyska”
Ziemia49°32′N 26°10′E/49,533333 26,166667
Strona internetowa

Wołoczyska (ukr. Волочиськ, Wołoczyśk) – miasto na Ukrainie, w obwodzie chmielnickim, w rejonie chmielnickim.

Stacja kolejowa Wołoczyska położony na linii OdessaLwów[2].

Położenie

Miasto leży na lewym brzegu Zbrucza, na Wyżynie Podolskiej. Najbliższymi dużymi miastami (min. 100 tys. mieszkańców) są:

Łuck
180 km
Równe
150 km
Żytomierz
230 km
Tarnopol
50 km
Chmielnicki
70 km
Iwano-Frankiwsk
170 km
Czerniowce
175 km
Kamieniec Podolski
115 km

Historia

Pałac Moszyńskiego

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1463. Wieś należała do Zbaraskich. Po śmierci Jerzego Zbaraskiego w 1631 wieś przeszła w ręce Wiśniowieckich, a w 1695 Potockich. W 1772 miejscowość zakupił Fryderyk Józef Moszyński. Założył tu bank, wzniósł szkołę i kościół oraz pałac w pobliskim Frydrykowie[3][4][5]. Jego staraniem także król Stanisław August Poniatowski nadał w 1775 przywilej jarmarku.

Po rozbiorach Polski Wołoczyska były miejscowością przygraniczną w zaborze rosyjskim, a po drugiej stronie Zbrucza znajdowała się osada Podwołoczyska w zaborze austriackim. W XIX w. przeszły w posiadanie Szembeków, a następnie Ledóchowskich. W 1871 poprowadzono linię kolejową łączącą Lwów i Kijów, z przejściem granicznym w Wołoczyskach[6].

W Wołoczyskach urodził się Malbim – rabin i pisarz religijny żyjący w XIX wieku[7]. Do września 1939 r. był to najdalej na zachód wysunięty punkt ZSRR. Po agresji ZSRR na Polskę w Wołoczyskach znajdował się sowiecki obóz przejściowy dla jeńców polskich, w którym więzieni byli m.in. Antoni Szymański, Zdzisław Peszkowski, Michał Żółtowski, Zygmunt Kusiak i Czesław Wojtyniak.

Status miasta od 1970[2].

W 1989 liczyło 23 985 mieszkańców[2][8].

W 2013 liczyło 19 619 mieszkańców[9]. Do 2020 siedziba władz rejonu wołoczyskiego.

Pałac

W miejscowości znajdował się piętrowy pałac wybudowany przez Moszyńskiego we Frydrykowie (obecnie część Wołoczysk), kryty dachem dwuspadowym, z portykiem od frontu, który podtrzymywał balkon na piętrze z balustradą. Do wejścia prowadziły schody. Budynek główny połączony był parterowym łącznikiem skierowanym do niego prostokątnie z budynkiem identycznym jak główny, położonym równolegle[10].

Zobacz też

Przypisy

  1. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.73.
  2. a b c Волочиск // Большой энциклопедический словарь (в 2-х тт.). / редколл., гл. ред. А. М. Прохоров. том 1. М., „Советская энциклопедия”, 1991. стр.241.
  3. Frydryków, Frydrychów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 421.
  4. Frydrychówka, par. Wołoczyska, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 420.
  5. Frydrychówka, 3.) wś nad Zbruczem, gm. Wołoczyska, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 480. dawniej na pół. wsch. od miasta, obecnie część Wołoczysk.
  6. Schemat dróg żelaznych europejskiej części Rosji (1912). [dostęp 2023-01-24]. (ros.).
  7. Malbim, Meïr Löb ben Jehiel Michael, Jewish Encyclopedia, 1906 [dostęp 2021-01-19] (ang.).
  8. Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.
  9. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
  10. Antoni Urbański: ''Pro memoria: 4-ta serja rozgromionych dworów kresowych (IV cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 1929, s. 77.

Linki zewnętrzne