Witold Majchrzycki

Witold Majchrzycki
Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1909 ; Berlin
Data i miejsce śmierci	4 grudnia 1993 ; Poznań
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Polska
	Mistrzostwa Europy
	Multimedia w Wikimedia Commons

Witold Majchrzycki, właściwie Walter Witold Majchrzycki (ur. 4 lutego 1909 w Berlinie, zm. 4 grudnia 1993 w Poznaniu) – polski bokser okresu międzywojennego, dwukrotny wicemistrz Europy.

Życiorys

Startował w latach 1924–1939. Uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie 1928, gdzie przegrał 2. walkę w wadze lekkiej. Trzykrotnie brał udział w mistrzostwach Europy. W Berlinie 1927 przegrał pierwszą walkę w wadze lekkiej, ale w Budapeszcie 1930 zdobył srebrny medal w wadze półśredniej. Powtórzył ten sukces w Budapeszcie 1934 w wadze średniej.

Siedem razy był mistrzem Polski: 1926 i 1928 w wadze lekkiej oraz 1929, 1930, 1931, 1934 i 1935 w wadze średniej. W 1927 był wicemistrzem w wadze lekkiej, a w 1937 w średniej. W 1933 zdobył brązowy medal w wadze średniej. 13 razy wystąpił w reprezentacji Polski (9 zwycięstw i 4 porażki).

Walczył w poznańskich klubach: Wielkopolskim Klubie Bokserskim, Warcie i Sokole. Z Wartą pięciokrotnie zdobył drużynowe mistrzostwo Polski.

W czasie kampanii wrześniowej walczył w stopniu podporucznika. Ranny dostał się do niewoli, którą spędził w Oflagu VII A Murnau.

Już przed wojną zajmował się działalnością trenerską (od 1933 w Warcie Poznań, a potem w Sokole Poznań). Po powrocie do kraju w 1947 był trenerem w klubach poznańskich. Przez pewien czas współpracował też z Feliksem Stammem przy prowadzeniu reprezentacji Polski. Pracował także w Finlandii i Turcji jako szkoleniowiec trenerów.

Zajął 9. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 1930. W 1987 otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Rekszy (wraz z Henrykiem Chmielewskim).

Został pochowany na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu (pole 48, kwatera 4, rząd 9, miejsce 17)^[1].