Wincenty Urban
Biskup tytularny Abitinae | ||
| ||
Kraj działania | ||
---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1911 | |
Data i miejsce śmierci |
13 grudnia 1983 | |
Miejsce pochówku | ||
Biskup pomocniczy wrocławski | ||
Okres sprawowania |
1960–1983 (do 1967 formalnie gnieźnieński) | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Prezbiterat |
28 czerwca 1936 | |
Nominacja biskupia |
21 października 1959 | |
Sakra biskupia |
7 lutego 1960 |
Data konsekracji |
7 lutego 1960 | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||||||||||
Współkonsekratorzy | |||||||||||||
|
Wincenty Urban (ur. 13 lutego 1911 w Grodzisku Dolnym, zm. 13 grudnia 1983 we Wrocławiu) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor historii Kościoła, patrologii oraz historii sztuki, archiwista, biskup pomocniczy wrocławski w latach 1960–1983 (do 1967 formalnie gnieźnieński).
Życiorys
W 1931 ukończył gimnazjum w Leżajsku[1][2]. Po święceniach kapłańskich, które przyjął 28 czerwca 1936 we Lwowie z rąk arcybiskupa Bolesława Twardowskiego, prowadził działalność katechetyczną, duszpasterską i naukową. Był proboszczem w Biłce Szlacheckiej od 1940, w 1945 w wyniku ekspatriacji Polaków z Kresów Wschodnich wraz z parafiami osiadł na Śląsku Opolskim. W latach 1946–1983 dyrektor Archiwum, Biblioteki Kapitulnej i Muzeum Archidiecezjalnego we Wrocławiu[3].
21 października 1959 został mianowany biskupem tytularnym Abitinae i biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i skierowany do pracy duszpasterskiej w archidiecezji wrocławskiej. Sakry biskupiej udzielił mu 7 lutego 1960 kardynał Stefan Wyszyński. 16 października 1967 został oficjalnie mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji wrocławskiej, w latach 1974–1976 był wikariuszem kapitulnym archidiecezji. Profesor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu i Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, autor licznych prac z zakresu historii Kościoła.
W 1965 uczestniczył w IV sesji soboru watykańskiego II[4].
Został pochowany w krypcie archikatedry św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu.
Publikacje
- Droga krzyżowa Archidiecezji Lwowskiej w latach II wojny światowej, 1939–1945, Semper Fidelis, 1983
- Leopold Sedlnicki, książę biskup wrocławski 1836–1840 i jego odstępstwo na tle dziejów Kościoła katolickiego na Śląsku w pierwszej połowie XIX wieku
- Zarys dziejów diecezji wrocławskiej, Wrocław 1962
- Ostatni etap dziejów Kościoła w Polsce przed nowym tysiącleciem (1815–1965), Rzym 1966
- Duszpasterski wkład księży repatriantów w archidiecezji Wrocławskiej w latach 1945–1970, Wrocław 1970
- Szkice z dziejów archidiecezji lwowskiej i jej duszpasterstwa, Rzym 1984
- Z wrocławskiej niwy kaznodziejskiej, Warszawa 1982
Przypisy
- ↑ H.E. Wyczawski. 25 lat pracy ks. biskupa Wincentego Urbana nad dziejami Kościoła na Śląsku. „Studia Theologica Varsaviensia”. 10/2, s. 3 [1], 1972. [dostęp 2016-10-21].
- ↑ Znani absolwenci. zslchrobry.lezajsk.pl. [dostęp 2017-06-02].
- ↑ Encyklopedia Wrocławia. J. Harasimowicz (red.). Wyd. III poprawione. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 933.
- ↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Katolicyzm A–Z. Z. Pawlak (red.). Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
Bibliografia
- Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999, Henryk Gulbinowicz, Warszawa: „Pax”, 2000, ISBN 83-211-1311-7, OCLC 189782455 .
- Stefan Wójcik , Biskup Wincenty Urban: życie i działalność 1911–1983, Lublin: Stefan Wójcik, 2001, ISBN 83-912455-1-9, OCLC 831008984 .
- Józef Pater, Poczet biskupów wrocławskich, Wrocław: Silesia, 2000, ISBN 83-85689-88-5, OCLC 830286902 .
Linki zewnętrzne
- Nota biograficzna Wincentego Urbana na stronie Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu [dostęp 2012-11-25]
- Wincenty Urban [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-06-09] (ang.).
- B. Konopka: Życie wypełnił służbą Bogu i człowiekowi, „Nowe Życie”, grudzień 2007 [dostęp 2019-08-21]
- Tytan modlitwy i pracy – 100-lecie urodzin Bpa Wincentego Urbana [dostęp 2014-06-30]
- Krystyn Matwijowski: Ks. Biskup Wincenty Urban (1911–1983). Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka 1984 nr 3.