Williamsicoccus – wymarły rodzaj pluskwiaków z infrarzędu czerwców i rodziny wełnowcowatych. Obejmuje tylko jeden wczesnokredowy gatunek, W. megalops.

Rodzaj i gatunek typowy opisali po raz pierwszy w 2015 roku Isabelle Vea i David Grimaldi na łamach „American Museum Novitates”. Opisu dokonano na podstawie inkluzji pojedynczego okazu w bursztynie libańskim, datowanej na późny barrem lub wczesny apt w kredzie. Odnaleziono ją w Mdejridż w okolicy Hammany w muhafazie Dżabal Lubnan w Libanie. Nazwę rodzajową nadano na cześć kokcydologa Douglasa Williamsa, natomiast epitet gatunkowy wywodzi się z greki i oznacza wielkook^[1].

Drobnych rozmiarów czerwiec o ciele długości 775 μm i szerokości 235 μm^[1].

Okrągława, szersza niż dłuższa głowa miała dwa skleryty oczne, każdy z dwoma parami oczu prostych, z których te pary brzusznej była znacznie większe od grzbietowych i stykały się ze sobą. Poza tym obecna była para bocznych przyoczek. Zbudowane z co najmniej sześciu członów czułki cechował nitkowaty biczyk ze szczecinkami dłuższymi od szerokości członów^[1].

Błoniasty, słabo wyodrębniony od głowy przedtułów pozbawiony był listewek. Śródtułów miał owalną przedtarczę, pozbawioną pola błoniastego tarczę, prawie tak szeroką jak przedtarcza i owalną tarczkę oraz dobrze wykształconą pośrodkową listewkę na basisternum. Wydłużone i wąskie z zaokrąglonym szczytem skrzydło przednie osiągało 885 μm długości i 290 μm szerokości. Listewka subkostalna biegła przez nasadowe ¾ jego długości, a listewka kubitalna brała początek u jego podstawy. Powierzchnię skrzydła porastały mikrowłoski. Przezmianki miały po jednym haczyku. Długie i wąskie odnóża wieńczyły dwuczłonowe stopy o cienkich i prawie prostych pazurkach^[1].

Odwłok miał dobrze porozgraniczane tergity i sternity. Siódmy i ósmy tergit miały gruczołowe kieszonki wydzielające woskowe nitki. Genitalia samca miały krótką, prawie rurkowatą osłonkę prącia^[1].