Wiktoria Grzywacz
 porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 kwietnia 1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 czerwca 1971 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
szef kwatermistrzowskiej służby kobiet w sztabie 106 DP |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Wiktoria Grzywacz[1] (ur. 5 kwietnia 1915 w Goszycach, ówczesny powiat miechowski, zm. 20 czerwca 1971 w Skarżysku-Kamiennej) – żołnierz ZWZ/AK, szef kwatermistrzowskiej służby kobiet w sztabie 106 Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Kawaler Srebrnego Krzyża Virtuti Militari.
Życiorys
Urodziła się w rodzinie chłopskiej Stanisława Gawła i Zofii z domu Augustynek[2]. W 1919 r. przeprowadziła się wraz z rodzicami do Zagórza. Szkołę średnią ukończyła w Sosnowcu, gdzie podjęła pracę w ubezpieczalni społecznej, tam też przeszła przeszkolenie sanitarne[3]. Wraz ze swoją siostrą Natalią Gaweł ps. „Alina”, która podczas kampanii wrześniowej pracowała jako sanitariuszka, zaangażowała się w pracę na rzecz podziemnej służby sanitarnej. Od 1939 r. należała do SZP/ZWZ, została członkinią Zielonego Krzyża, konspiracyjnej organizacji sanitarnej.
W 1941 r. przeprowadziła się do Pietrzejowic, w powiecie miechowskim. Znalazła się w sztabie Inspektoratu „Maria” AK, gdzie pełniła zadania łączniczki między dowództwem Inspektoratu a lokalnymi strukturami Batalionów Chłopskich i Ludowej Straży Bezpieczeństwa powiatu miechowskiego[4][3]. Została potem szefem Kwatermistrzowskiej Służby Kobiet w sztabie 106 Dywizji Piechoty Armii Krajowej[5][2]. Do jej obowiązków należało zaopatrywanie oddziału w żywność, odzież, artykuły sanitarne, broń i amunicję[5]. Prowadziła kursy oraz ćwiczenia praktyczne opieki sanitarnej[4].
Po wojnie zamieszkała w Skarżysku-Kamiennej. Pochowana jest na cmentarzu w Luborzycy.
Odznaczona została Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Partyzanckim oraz Krzyżem Walecznych.
Przypisy
- ↑ W opracowaniach podawane są różne formy nazwiska "Ewy": w Słowniku biograficznym działaczy ruchu ludowego, Warszawa 1989, s. 137 oraz Słowniku biograficznym kobiet odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari pod red. Elżbiety Zawackiej, t. 1 A-G, Toruń 2004, s. 231 jej biogram widnieje pod nazwiskiem "Grzywacz Wiktoria". Natomiast Józef Guzik, w opracowaniu Działacze i partyzanci Ziemi Miechowskiej 1939-1945, Wawrzeńczyce 1983, s. 22 podaje formę: Wiktoria Gaweł-Grzywaczowa, podobnie jak Słownik biograficzny żołnierzy Batalionów Chłopskich Mariana Wojtasa, t. IV, Lublin 2007, s. 167. W niektórych opracowaniach notowana jest też pod nazwiskiem z lat wojny, Wiktoria Gaweł, zob. np. Barbara Matusowa-Kwiatkowska, Na partyzancki poszły bój…, Warszawa 1976, s. 414.
- ↑ a b Elżbieta (red.) Zawacka: Słownik kobiet odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari, t. I, A-G. Toruń: Fundacja "Archiwum i Muzeum Pomorskie Armii Krajowej oraz Wojskowej Służby Polek", 2004, s. 231. ISBN 83-88693-03-4.
- ↑ a b Józef Guzik: Działacze i partyzanci Ziemi Miechowskiej 1939-1945…. Wawrzeńczyce: 1983, s. 22.
- ↑ a b Barbara Matusowa-Kwiatkowska: Na partyzancki poszły bój…. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1976, s. 414.
- ↑ a b Marian Wojtas: Słownik biograficzny żołnierzy Batalionów Chłopskich. Lublin: Wydawnictwo Drukarnia bestprint s.c., 2007, s. 167. ISBN 978-83-60702-23-9.
Bibliografia
- Słownik biograficzny działaczy ruchu ludowego, Warszawa 1989, s. 137.
- Józef Guzik, Działacze i partyzanci Ziemi Miechowskiej 1939-1945, Wawrzeńczyce 1983, s. 49.
- Barbara Matusowa-Kwiatkowska, Na partyzancki poszły bój…, Warszawa 1976.
- Marian Wojtas, Słownik biograficzny żołnierzy Batalionów Chłopskich, t. IV, Lublin 2007, s. 167.
- Elżbieta Zawacka (red.) Słownik biograficzny kobiet odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari, t. 1 A-G, Toruń 2004, s. 231.