Mathilde Jacob - niemiecka działaczka polityczna, najbliższa wspołpracowniczka Róży Luksemburg.

Pierwsze stacje ładowania EV

Yossi Melman

Yossi Melman (2023)
Data urodzenia	1950
Zawód, zajęcie	dziennikarz, pisarz
Pracodawca	Haaretz, The Jerusalem Post

Yossi Melman – izraelski dziennikarz.

Urodził się w Polsce, gdy miał 6 lat jego rodzice podjęli decyzję o emigracji do Izraela^[4]. W Izraelu ukończył Uniwerystet Hebrajski w Jerozolimie, następnie był na stypendium Luciusa W. Niemana na Uniwersytecie Harwadzkim w Stanach Zjednoczonych. W 1969 roku odbył służbę wojskową, służył w batalionie „Shaked” – jednostce rozpoznawczej sił specjalnych armii izraelskiej. Od 1974 roku pracował jako dziennikarz. Przez większość zawodowego życia był specjalistą ds. bezpieczeństwa narodowego i wywiadu w dzienniku Haaretz, w którym nadal publikuje. Od 2013 roku jego teksty pojawiają się również w dzienniku The Jerusalem Post^[5][6].

• Dwukrotnie (1994, 2017) razem z Danem Ravivem otrzymał nagrodę Simona Rockowera za wybitne osiągnięcia w dziennikarstwie;
• 1995, Nagroda Borisa Smolara za wybitne osiągnięcia w dziennikarstwie międzynarodowym i reportażach;
• 2023, Nagroda specjalna International Consortium of Investigative Journalists za serię „Making a Killing: The Business of War”, składającego się z 11 artykułów na temat handlarzy bronią, ropą naftową i diamentami w krajach Trzeciego Świata;
• 2009, Sokolov Award.

• Melman, Yossi The Master Terrorist: The True Story of Abu-Nidal, wyd. Adama Books, 1986, ISBN 0-915361-52-3
• Melman, Yossi, Raviv, Dan Behind the Uprising: Israelis, Jordanians, and Palestinians, wyd. Greenwood Press, 1989 ISBN 0-313-26787-1
• Melman, Yossi The New Israelis: An Intimate View of a Changing People wyd. Carol Publishing Corporation 1992, ISBN 1-55972-129-4
• Melman, Yossi, Raviv, Dan Friends in Deed: Inside the U.S.-Israel Alliance, wyd. Hyperion Books, 1994, ISBN 0-7868-6006-5
• Melman, Yossi, Raviv, Dan Every Spy a Prince: The Complete History of Israel's Intelligence Community wyd. Houghton Mifflin, 1990, ISBN 0-395-47102-8
• Melman, Yossi, Raviv, Dan Spies Against Armageddon: Inside Israel's Secret Wars, wyd. Levant Books, 2012, ISBN 978-0985437817
• Melman, Yossi, Javedanfar, MeirThe Nuclear Sphinx of Tehran: Mahmoud Ahmadinajed and the State of Iran wyd. Caroll&Graf, 2007 ASIN B001G8WGPC ISBN 0-7867-2106-5

Readly – szwedzka platforma prasowa.

Readly powstało w 2012 roku za sprawą szwedzkiego biznesmena Joela Wikella, który na początku XXI wieku stworzył firmę Boss Media, ówcześnie lidera rynku oprogramowania do gier hazardowych i kasyn. Do 2013 roku Wikell przez firmę Firs Publishing Group kontrolował również kilkananaście szwedzkich pism hobbystycznych, znany jest również jako inwestor w branży sportów motorowych i nieruchomości. Według Pera Hellberga – prezesa Readly i wieloletniego zaufanego współpracownika Wikella, inspiracją do powstania platformy czytalniczej była platforma udostępnaijaca muzykę Spotify. Readly digitalizuje wersje papierowe dzienników, tygodników, miesiećzników i innych periodyków, głównie wydawanych w Europie i w Stanach Zjednocznych, przez co czytelnicy mają dostęp do pierotnych gazet z pierwotnymi treściami i w układzie jak są one wydawane w macierzystych krajach. Przeglądanie odbywa się przez wewnętrzną przeglądarkę Readly dostępną na komputerze lub jako aplikacje mobilne (na Android, iOS oraz Amazon OS), co uniemożliwa kopiowanie treści. Od września 2020 roku Readlu notowane jest na szeedzkiej giełdzie Nasdaq Stockholm Midcap.Rok później firma przejęła Toutabo SA – francuskiego wydawcę elektronicznego kiosku prasowego ePresse.^[1][2][3].

Tomasz Zalewski (ur. 1947) – polski dziennikarz prasowy, korespondent polskich mediów w USA.

Ukończył socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1973-1982 pracował w tygodniku „Literatura”. W stanie wojennym nie poddał się weryfikacji, pisał do niszowych tytułów, zarabiając na życie również jako korepetytor języka angielskiego oraz pracując dorywczo jako ankieter. Wemigrował do USA w 1987 roku. W latach 1987–1993 pisał dla nowojorskiego „Nowego Dziennika”, następnie był korespondentem Polskiej Agencji Prasowej w Waszyngtonie. Od 1997 roku jest związany z tygodnikiem „Polityka”^[1][2].

• Szejnert, Małgorzata, Zalewski, Tomasz (1986), Szczecin Grudzień-Sierpień-Grudzień, Szczecin: Wałkowska – Wydawnictwo ISBN 978-83-924983-2-2
• Zalewski, Tomasz (2014), Harlem, Warszawa : Grupa Wydawnicza Foksal ISBN 978-83-280-1411-4

• 1987, Nagroda Solidarności za reportaże „Szczecin: Grudzień-Sierpień-Grudzień” (z Małgorzatą Szejnert)

Substack – platforma blogowa umożliwająca autorom tekstów pozyskiwanie środków za poblikowane treści bezpośrednio od czytelników poprzez subskrypcyjny model płatności.

Usługa została stworzona w 2017 roku przez Chrisa Besta, Jairaja Sethiego i Hamisha McKenziego. Autorzy publikujacy na Sybstack mogą decydować, czy subskrypcja ich treści będzie bezpłatna czy płatna, a także czy pojedyńcze posty będą publicznie dostępne dla osób niebędących subskrybentami. Od 2020 roku minimalna opłata za subskrypcję wynosiła 5 dolarów (USD) miesięcznie lub 30 dolarów rocznie. Substack pobiera 10% opłaty prowizyjnej. W listopad 2021 roku platforma osiągnęła 500 000 regularnie płacących autorom subskrybentów i ponad milion sybskrypcji^[1][2].

Blinkist – serwis subskrybcyjny oferujący streszczenia książek.

Usługa została stworzona w 2012 roku przez niemieckich studentów Holgera Seima, Niklasa Jansena, Sebastiana Kleina, i Tobiasa Ballinga. Do poszechenego użytku została oddana rok później. Redakcja Blinklist opracowuje w krótkich trwających od 15 do 30 minut syntezach książki. Oprcowania w formie tekstowej i jako audiobooki (z wypunktowanymi na wstępie kluczowymi zaganieniami, a następnie w szerszym omówieniu). Opracowywane książki dostępne są w językach: angielskim, niemieckim i hiszpańskim. W 2018 roku firma pozyskała 18,8 miliona dolarów od firmy venture capital – Insight Venture Partners. Do 2023 roku aplikację mobilną Blinklist pobrało 23 użytkowników. Biblioteka usługi zawiera 6500 tytułów – są wśród nich zarówno bestsellery, jak i fundamentalne dla literatury światowej dzieła z XX wieku. Obecnie Blinklist należy do austalijskiej firmy Go1. Siedziba redakcji znajduje się w Berlinie. Firma zatrudnia 160 pracowników z 50 krajów^[1][2].

• World Summit Awards od Organizacji Narodów Zjednoczonych w kategorii Edukacja i nauka (2017)^[3].

Shabana Mahmood

Data urodzenia	17 września 1980
Ministra sprawiedliwości Wielkiej Brtyanii, Lord kanclerz
Okres	od 2024
Przynależność polityczna	Partia Pracy

Shabana Mahmood (ur. 17 września 2024) – brytyjska polityczka Partii Pracy, prawniczka, od lipca 2024 roku ministra sprawiedliwości Wielkiej Brytanii i lord kanclerz.

Ma korzenie kaszmirskie. Wychowywała się Small Heath w Birmingham W dzieciństwie przez kilka lat mieszkała z rodziami w Arabii Saudyjskiej. Studiowała prawo na Uniwersytecie Oksfordzkim (Lincoln College) gdzie w 2002 roku obroniła z wyróżnieniem tytuł licencjata. Po studiach pracowała jako adwokatka. Po raz pierwszy wybrana do Izby Gmin w 2010 roku. W latach 2010-2015 pełniła funkcję rzecznika prasowego Ministerstwa Skarbu w rządzie Eda Milibanda. W 2015 roku krótko pełniła funkcję Głównego Sekretarza Skarbu w gabinecie cieni, po czym zrezygnowała z urzędu po nieporozumieniach z Jeremym Corbynem. W tym czasie była w Partii Pracy stronniczką Owena Smitha. Później zasiadała w Krajowym Komitecie Wykonawczym Partii Pracy. Po wyborach w 2019 była wiceprzewodniczącą grup parlamentarnych ds. Bangladeszu i Igrzysk Wspólnoty Narodów. W majau 2021 roku dołączyła do gabinetu cieni Keira Starmera jako krajowa koordynatorka kampanii Partii Pracy. Zosała wybrana do paramentu z okręgu Birmingham Ladywood^[1][2].

John Healey

Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1960 Wakefield
Minister obrony Wielkiej Brtyanii
Okres	od 2024
Przynależność polityczna	Partia Pracy

John Healey (ur. 13 lutego 1960 roku w Wakefield) – brytyjski polityk Partii Pracy, od 5 lipca 2024 roku mninister obrony w rządzie Keira Starmera.

Uczył się w Lady Lumley's School w Pickering, a następnie w St Peter's School w York^[1]. Studiował nauki społeczne i polityczne w Christ's College w Cambridge, gdzie w 1982 roku uzyskał tytuł licencjata^[2]. W latach 1984-1990 był działaczem na rzecz praw i usług w Royal National Institute for the Deaf i Royal Association for Disability and Rehabilitation i Mind. Od 1990 roku przez cztery lata był specjalistą ds. komunikacji w firmie kampanijnej Issue Communications. W 1997 roku po raz pierwszy zostal: wybrany do Izby Gmin z okręgu Wentworth and Dearne. Po czym pełnił funkcję członka Komisji ds. Edukacji i Zatrudnienia do momentu objęcia stanowiska parlamentarnego sekretarza kanclerza skarbu Gordona Browna w 1999 roku. Po wyborach w 2001 roku został mianowany parlamentarnym podsekretarzem stanu w Departamencie Edukacji i Umiejętności. W 2002 roku został sekretarzem ekonomicznym w Ministerstwie Skarbu. Po wyborach krajowych w 2005 pozostał na stanowisku. Po reorganizacji rządu w 2007 roku przeszedł do Departamentu Społeczności i Samorządu Lokalnego, następnie został mianowany ministrem ds. odbudowy po powodzi. Po kolejnej reorganizacji rządu w 2009 roku Healey został mianowany ministrem ds. mieszkalnictwa. Po przegranych przez Partię Pracy wyborach krajowych w 2010 roku został ministrem zdrowia w gabinecie cieni, jednak zrezygnował po roku. Od 2020 do 2024 roku był ministrem stanu ds. obrony w gabinecie cieni^[2].

Żonaty, ma jednego syna^[1].

Angela Rayner

Data i miejsce urodzenia	28 marca 1980 Stockport
Ministra ds. wyrównywania szans, mieszkalnictwa i społeczności Wielkiej Brtyanii
Przynależność polityczna	Partia Pracy

Angela Rayner (ur. 28 marca 1980 w Stockport – brytyjska polityczka, działaczka związków zawodowych pracowników opieki socjalnej. Od lipca 2024 rok ministra ds. wyrównywania szans, mieszkalnictwa i społeczności w rządzie Keira Starmera.

Wychowała się na osiedlu komunalnym w Stockport w aglomeracji Manchesteru. Porzuciła szkołę w wieku 16 lat będąc w ciąży z pierwszym synem. W 2022 roku w wywiadzie dla Finacial Times opisała się z tamtego czasu jako osobę zupełnie bez kwalifikacji, a matką jako analfabetkę cierpiącą na chorobę afektywną dwubiegunową. Doświdczenia podczas opieki nad matką skłoniły ją, po urodzeniu syna, do podjęcia studiów niestacjonarnych z języka migowego i opieki społecznej. Następnie podjęła pracę jako opiekunka. Niedługo potem została reprezentanką związku zawodowego pracowników socjalnych w Stockport. Następnie zostła wybrana na koordynatorkę związku zwodowego Unison w północno-zachodniej Anglii. Po raz pierwszy zdobyła mandat do Izby Gmin w 2015 roku. Była wtedy pierwsza kobietą w historii wybraną do Izby Gmin z okręgu Ashton-under-Lyne. Jako posłanka pełniła również funkcje ministry ds. emerytur, a następnie ministry ds. edukacji, kobiet i równości w gabinecie cieni Partii Pracy. W 2020 roku została wybrana na zastępcę lidera Partii Pracy, jednak niedługo potem podała się do dymisji w związku ze słabymi wynikami partii w angielskich wyborach lokalnych. Objęła wtedy stanowisko sekretarza ds. przyszłości pracy w gabinecie cieni a we wrześniu 2023 została sekretarzem ds. awansów. Określa się jako „socjalistka lecz nie corbinistka” – co ma podkreślać jej dystans do postulatów frakcji byłego przedowdniczęcgo Parti Pracy Jeremego Corbyna^[3][4].

W latach 2010 - 2020 była żoną działacza Unison – Marka Raynera. Ma trzech synów. W 2017 roku w wieku 37 lat została babcią^[5].

David Lammy

Data i miejsce urodzenia	19 lipca 1972 Londyn

David Lammy (ur. 19 lipca 1972) – brytyjski polityk, od lipca 2024 roku minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii.

Członek Partii Pracy, parlamentarzysta Izby Gmin od 2002 roku, wybierany z Tottenham. Wcześniej był ministrem w rządach Tony'ego Blaira i Gordona Browna.

Zielone przystanki MZK

Michał Rauszer (ur. 1984^[1]) – polski etnolog i kulturoznawca.

Else Roesdahl

Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1942 Sønderborg
Narodowość	duńska

Else Roesdahl (ur. 12 lutego 1942 w Sønderborg – duńska historyczka i antropolożka, badaczka dziejów Wikingów.

Jest córką lekarzy: Helene Refslund–Thomsen i Haralda Roesdahla. Po ukończeniu Sønderborg Statsskole w 1960 roku, studiowała historię i archeologię na Uniwersytecie Kopenhaskim, który ukończyła w 1969 roku. W 1970 roku rozpoczęła pracę na Universitecie w Aarhus, od 1981 roku wykładła tam na nowo utworzonym wydziale archeologii średniowiecznej. W 1996 roku została profesorem uniwerysteckim. W latach 1989 – 1992 była koordynatorką naukową wystawy Rady Europy i Nordyckiej Rady Ministrów „Od wikingów do krzyżowców. Skandynawia i Europa 800-1200” odbywającej się Paryżu, Berlinie i Kopenhadze. Poza Danią Roesdahl znana jest przede wszystkim jako autorka monumentalnej „Historii Wikingów”^[1][2].

• 1988, nagrodę literacka Søren Gyldendal Prize;
• 1992, tytuł Dannebrogordenen (ang. Knight of the Order of the Dannebrog);
• 1995, doktorat honoris causa Trinity College w Dublinie.

Johann Friedrich Zöllner

Data i miejsce urodzenia	24 kwietnia 1754 Dębno
Data i miejsce śmierci	12 września Berlin
Narodowość	niemiecka

Johann Friedrich Zöllner (ur. 12 kwietnia 1754 roku w Dębnie, zm. 12 września 1804 w Berlinie) – berliński pastor i filozof. Powszechnie zany z zainicjowania eseju Immanuela Kanta „Czym jest oświecenie”

Studiował teologię we Frankfurcie nad Odrą. Od 1779 roku był kaznodzieją przy szpitalu Charité w Berlinie. W 1781 został też duchownym w kościele Marienkirche tamże. W 1788 roku został prepozytem w Nikolaikirche. Zöllner był również masonem, jako Wielki Mistrz Narodowy przewodniczył Wielkiej Narodowej Loży Matki „Do Trzech Globów” od 1798 roku. Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Badań Przyrodniczych w Berlinie, a od 1791 roku Akademii Nauk w Berlinie i Towarzystwa Berlińskiej Środy – tajnego stowarzyszenia oddanego ideom późnego Oświecenia . W grudniu 1783 roku na łamach Berlinische Monatsschrift opublikował esej „Czym jest oświecenie?” który zainicjował słynną debatę^[1][2][3].

Elżbieta Trzaskoś (ur. 27 listopada 1997 w Zakopanem) – polska aktorka.

Jest absolwentką Państwowej Ogólnokształcącej Szkoły Artystycznej w Zakopanem i XXI Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Krakowie. Następnie we wrocławskiej filii ukończyła wydział aktorski krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych.

• „Mała matura 1947” (2010);
• „Wyłączamy telefony”, reż. Łukasz Krzemiński (2015);
• „Święty”, reż. (2020);
• „O mnie się nie martw” (2020);
• „Studentki” reż. Adrian Dulnik (2020);
• „Poskromienie złośnicy” (2022);
• „M jak miłość” (2022);
• „Herkules” (2022);
• „Życie w błocie się złoci” (2023);
• „Dewajtis” (2023)^[1][2][3].

Joanna Kusiak (ur. 1985 w Łodzi) – polska socjolożka.

Jest absolwentką I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Łodzi. Studiowała na Międzywydziałowych Indywidualnych Studiach Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim, w 2008 roku uzyskała magisterium z socjologii. W 2016 roku obroniła doktorat na Technische Universität Darmstadt. Stypednystka licznych programów naukowych m.in. Fullbritha, DAAD, Fundacji Kościuszkowskiej. Wykładoczyni i badaczka na Uniwersytecie Wiedeńskim, Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, Akadamii Sztuk Pięknych w Warszawie, obecnie na University of Cambridge^[1][2].

• Kusiak, Joanna, Chaos Warszawa. Porządki przestrzenne polskiego kapitalizmu, Warszawa Fundacja Nowej Kultury Bęc Zmiana ISBN 978-83-62418-95-4

• Nagroda Nine Dots Prize (2023) rok^[3];
• Fieldwork grant of King’s College (2019)^[4]
• Drugie miejsce na Międzynarodowej Olimpiadzie Filozoficznej w Seulu (2004)^[4].

Publiczne Liceum Ogólnokształcące Uniwerystetu Łódzkiego

liceum ogólnokształcące
Widok na budynek liceum od północy
Państwo	Polska
Województwo	łódzkie
Miejscowość	Łódź
Adres	ul. Pomorska 161, Łódź
Data założenia	2009
Patron	Sprawiedliwi wśród Narodów Świata
Liczba uczniów	350
Strona internetowa

Publiczne Liceum Ogólnokształcące im. Sprawiedliwych wśród Narodów Świata Uniwerystetu Łódzkiego – szkoła ponadpodstawowa w Łodzi. Liceum z pierwszej trójki nalepszych szkół ponadpodstawowych w Łodzi w rankingu „Perspektyw”^[5][6].

Szkoła powstała w 2009 roku. Kształci około 350 uczniów, w 13 oddziałach. Kadrę pedagogiczną stanowią wykładowcy akademiccy, częściowo również wieloletni nauczyciele licealni spoza uniwersytetu. Liczebność klas nie przekracza 26 osób^[7]. Budynek liceum jest dawną fabryką braci Jankiela i Mojżesza Seidenwurów^[8].

• nauk humanistycznych, nauk społecznych (elementy pracy metodą projektów);
• nauki ścisłe; – nauki przyrodnicze oraz chemia;
• nauki o życiu (powołana we współpracy z Uniwersytetem Medycznym).

Bohdan Apoloniusz Łoziński – (ur.18 kwietnia 1873 – zm. marzec 1938) – polski przedsiębiorca, założyciel Tomaszowskich Kopań Surowców Mineralnych „Biała Góra”

Przed gimnazjum uczony był w domu przez guwernantki. Następnie uczył się w gimnazjum w Warszawie, z którego został relegowany za złe sprawowanie, m.in. używanie polszczyzny. Rodzina przenosi go do Krakowa, gdzie uczy się w szkole techniczno–przemysłowej, gdzie wykazuje zainteresowanie i ciszy się dobrą opinią, co skutkuje przyspieszonym trybem nauczania – czteroletną szkołę kończy w ciagu trzech lat z wynikiem bardzo dobrym. Następnie studiuje A na Akademii Górniczo–Hutniczej w Freibourgu w Saksonii. Tytu l inżyniera uzysuje tam 20 grudnia 1901 roku.

Dzieciństo spędził w majątku Boracin w woj. nowogrodzkim należącym do jego dziadka Konstantego Czeczoty. Po ukończniu studiów praktykę zawodową odbył w hucie żelaza w Sosnowcu. Następnie został (dzięki rekomendacji ciotki), asystentem dyrektora w kopalnii azbestu na Jakaterenburgu. Oprcował tam projekt modernizacji kopalnii w oparciu o własne koncepcje zwiększenia wydobycia surowca i jego przeródbki. Wdrożenie projektu Lozińskiego okazało się sukcesem i właściciele kopalnii nominowali go na jej dyrektora. Po objęciu stanowiska sprowadza z Niemiec nowoczesne maszyny parowe. Angażuje też do pracy brata Stanisława który jest już absolwentem szkoły technicznej w Liege w Belgii, orazx majstra Andrzeja Kraskowskiego i kilku innych zanjomych Polaków. Rewolucja Pażdziernikowa kończy karierę Łozińskiego w Jakaterenburgu, zostaje początkowo aresztowany jednak po stanwoczej reakcji pracowników kopalnii zostaje zwolniony.

Kinga Wójcik (ur. 1994) w Tomaszowie Mazowieckim – polska pisarka.

Pochodzi z rodziny policyjniej. Ukończyła politologię na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politologicznych Uniwersytetu Łódzkiego.

Działaność oświatową we wsi prowadził już Józef Ostrowskiego, późniejszy poseła do rosyjskiej Dumy Państwowej, we wsi we własnym domu założył pierwszą tajną szkołą w której nauczano w języku polski. Po kilku latach, w wyniku denuncjacji władze rosyjskie zakazały działności oświatowej w domu Ostrowskiego. W późniejszych latach uczono dzieci po polsku przy klasztorze franciszkanów gdzie uczył pedagog o nazwisku Rycerz. Szkoła ta zakończyła działalność w 1914 roku. Po przeunięciu frontu podczas I wojny światowej, Smardzewice administrowane były przez okupacyjne władze austro-węgierskie. Z zaboru austriackiego przybyła do wsi nauczycielka Jadwiga Kazanecka, która w 1915 roku. Działaność Kazaneckiej uznaje się za początek istnienia szkoły w Smardzewicach. Szkoła powsała za zgodą władz austriackich, jednak jest status prawny był bliżej nieokreślony. W 1917 roku dzięki staraniom byłego już posła Józefa Ostrowskiego formalnie utworzono szkoła ludową. Od samego początku edukację swoich dzieci wspierali mieszkańcy Smardzewic, którzy udostępniali swoje domy w celu prowadzenia w nich zajęć lekcyjnych^[9].

• Wójcik, Kinga (2023), Blaga Warszawa: Prószyński i S–ka ISBN 978-83-829-527-0
• Wójcik, Kinga (2020), Poryw, Warszawa: Prószyński i S–ka ISBN 978-83-81-6921-21

Kindle Paperwhite 5 (C2V2L3) z 2022 roku

Jego przodkowie pochodzą z Mławy. Pod koniec lat 80. był stypendystą Fullrighta w Polsce. W 1994 roku obroinił doktorat na University of Wisconsin. Po doktoracie zwiazął się University Michigan-Ann Arbor gdzie wykłada historię ideii i historię gospodarczą. Jest autorem wielu artykułów i książek na temat historii Polski^[10][11].

• Porter-Szűcs, Brian (2002), When Nationalism Began to Hate : Imagining Modern Politics in Nineteenth-Century Poland, Oksford, Oxford University Press ISBN 978-0-19-515187-9
• Porter-Szűcs, Brian (2010), Faith and fatherland : Catholicism, modernity, and Poland, Oksford: Oxford University Press ISBN 978-0-19-539905-9
• Porter-Szűcs, Brian (2021), Całkiem zwyczajny kraj. Historia Polski bez martyrologii, Warszawa: Filtry ISBN 978-83-957973-4-7

• Metchie J. E. Budka Award Fundacji Kościuszkowskiej (1999);
• Amicus Poloniae (2000);
• Nagroda im. Oskara Haleckiego Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce (2000)
• Nagroda Kulczyckiego od Association for Slavic, East European, and Eurasian Studies (2012)