Redernowie – dwie rodziny szlacheckie o podobnie brzmiących nazwiskach. Redernowie (niem. von Rädern, von Raedern, von Rödern) wywodzący się z Marchii brendenbuskiej, których odnogi znalazły się w XVI wieku w Austrii i w XVIII w Górnych Łużycach oraz Rederowie (niem. von Redern lub von Roedern) wywodzący się ze Śląska, którzy zasiedlili Czechy oraz także Górne Łużyce. Przedstawiciele obu rodów (mimo, że nie byli ze sobą spokrewnieni) często byli myleni a ich nazwiska były przekręcane, co sprawia, że historykom trudno jest rozstrzygnąć, z której rodziny wywodził się dany Redern^[1][2][3]. W 1669 obie rodziny zostały podniesione do rangi szlacheckiej a ich herby rodowe zostały połączone w jeden herb szlachecki.

von Redern (Rhedern, Rödern) częściowo austriacki, częściowo pruski ród arystokratyczny (posiadająca tytuły Freiherra a nawet Grafa)

pierwsze wzmianki o Redernach datowane na wiek XII pochodzą z Anhaltu, Starej Marchii i Marchii Środkowej. Linia marchijska podzieliła się pod koniec XVII wieku na dwa domy/dwie odnogi: Schwante i Wansdofr. Osiedleni na terenach Brandenburgii i Prus, ściśle związani z Hohenzollernami, zdobyli wysokie pozycje wojskowe i na dworze królewskim.

W 1757 Sig(is)mund Ehrenreich z linii Schwante został wyniesiony do godności grafa, po tym, jak od 1743 pełnił obowiązki szambelana a od 1751 marszałka dworu u Zofii Hanowerskiej królowej matki. Został również mianowany kuratorem Berlińsko-Brandenburskiej Akademii Nauk, gdzie wyróżnił się jako autor traktatów o optyce. Jego synowie:

• Wilhelm Jacob Moritz (1750–1816), marszałek dworu Henryka Pruskiego
  • Friedrich Wilhelm (1802–1883) - Syn Wilhelma Jacoba Moritza i jego drugiej żony Wilhelmine von Otterstedt, odegrał ważną rolę w sportretowaniu pruskiego dworu. Jako Prawdziwy Tajny Radca piastował ważne urzędy dworskie pod rządami trzech królów pruskich, aż w końcu został głównym kamlarzem, kanclerzem kapituły Orderu Orła Czarnego, generałem kawalerii oraz dziedzicznym członkiem dworu. Jako dyrektor generalny scen królewskich (tymczasowy od 1828 r., definitywny w latach 1830-42) oraz jako dyrektor generalny królewskiej muzyki dworskiej (1842-83), odpowiadał za koncerty, muzykę kościelną i wojskową. Promował Giacomo Meyerbeera, Felixa Mendelssohna Bartholdy'ego i innych współczesnych mu kompozytorów. W 1834 roku ożenił się z Berthą Jenisch (1811-75), córką zamożnego hamburskiego senatora . Po śmierci córki w 1856 roku Wilhelm poświęcił się komponowaniu.
  • Heinrich Alexander (1804–88), brat Friedricha Wilhelma i jego spadkobierca, był posłem w Darmstadt, od 1846 r. w Turynie, 1856/57 w Dreźnie i do 1867 r. (jako następca Bismarcka) w Petersburgu, i ostatecznie w Prawdziwym Tajnym Radcą i głównym kamlarzem na dworze pruskim.
    • Graf Wilhelm Heinrich Sigismund Joachim Victor Innocenz von Redern (1842–1909), syn Heinricha Alexandera, jego kariera dyplomatyczna rozpoczęła się w 1875 roku jako wysłannik do Londynu; W 1879 r. został sekretarzem poselskim w Madrycie, a w 1883 r. w Petersburgu. Swoją służbę dyplomatyczną zakończył jako Legationsrat w 1883; W 1888 roku otrzymał urząd cesarskiego wysłannika i ministra. Długi hazardowe i wystawny styl życia znacznie uszczupliły rodziny majątek; musiał zostać sprzedany między innymi Pałac Berliński w 1905 roku i rozebrany w 1906 roku.
      • Jedyny syn Wilhelma Heinricha - Wilhelm Heinrich (1888–1914), ostatni z rodu Schwante, zginął 14 Grudnia 1914 w bitwie pod Ypres.
• Sigmund Ehrenreich (1763–1841), w latach 1786-89 wysłannik Elektoratu Saksonii na hiszpański dwór w Madrycie, w latach 1790-92 jako pruski wysłannik w Londynie. Po odwołaniu ze służby w 1792 roku Sigmund Ehrenreich najpierw wycofał się do swoich posiadłości w Łużycach, a w 1815 roku do Francji. Podczas swoich pobytów za granicą nabył kolekcję obrazów olejnych, zajmował się także traktatami o tematyce społecznej, politycznej i naukowej (Ambasadorowie Saksonii).

Hermann von Redern (1819–1886) z linii Wansdorf zakończył służbę wojskową w 1871 jako Generał porucznik. Będąc już na emeryturze napisał traktaty genealogiczne, w tym szczegółową historię rodu Redernów, którą w 1936 roku zredagował i opublikował w 2 tomach jego syn, Carl Wilhelm (1867–1940) - prawnik, do 1928 piastował wysokie stanowiska we władzach Wiesbaden i Gumbinnen. Jego siostra, Hedwig (1866–1935), byłą autorką pism o tematyce chrześcijańskiej. W 1887 roku wraz z matką przeniosła się do Berlina, gdzie poznała przedstawicieli ruchu odrodzeniowego (Pückler, Bernstorff, v. Rothkirch, Knobelsdorff i inni), po śmierci matki (1919) napisała wiele pieśni chrześcijańskich, wierszy, artykułów prasowych i biografii oraz opracowała własną koncepcję subiektywnej "teologii empirycznej" poprzez pracę społeczną. W 1899 roku była jedną z założycielek "Deutscher Frauenmissionsgebetbund". saga rodziny von Redern po II wojnie światowej została napisana w latach 1998/2000 przez Alexandra Grafa zu Lynar-Redern (ur. 1928)^[5]

Friedrich Freiherr von Redern pierwszy prezes Izby Śląskiej, zmarł w 1564. Pochodził ze starego śląskiego rodu szlacheckiego Redernów, syn Christopha v. R. ( (Markt) Bohrau, Warkotsch, Jenkwitz, Schönfeld). Jego rok urodzenia jest nieznany ale z pewnością nie jest to powszechnie używany 1524, co wyraźnie pokazują niżej opisane fakty. Jego ojciec zmarł prawdopodobnie już w 1533 r., kiedy to pojawia się w dokumentach jako "Herr zu Bohrau". W 1535 nastąpiło rozróżnienie, które z jego dzieci pochodzą z którego małżeństwa. W 1539 Friedrich von Redern poślubił Salome, córkę Georga von Schönaich. W 1540 roku urodziło mu się pierwsze z ośmiorga dzieci z tego małżeństwa. W 1540 i w 1542 Friedrich von Redern, pan na Borowie (nie na Guhrau jak często pojawia się w opracowaniach) jest wymieniony w dokumentach jako kapitan/kasztelan? zamku Grodziec. W 1541 Friedrich wraz z braćmi odziedziczyli majątki w Wyszonowicach po bezdzietnym wuju od strony ojca. Później kupił wieś Muchowiec wraz z inną posiadłością o nazwie „Baude”, która z biegiem lat zniknęła z map. W tym czasie nie kierował już Grodźcem (w 1545 roku w dokumentach widnieje już inne nazwisko), lecz mieszkał w swojej posiadłości pod Strzelinem, a około 1549 roku przeszedł ciężką chorobę, po której z początkiem 1550 roku wręczył żonie podziękowanie za opiekę, jaką go otoczyła. Prawdopodobnie sława Redernów jako dobrych gospodarzy ziemskich i oparta na niej rekomendacja biskupa wrocławskiego Baltazara skłoniły króla Ferdynanda do mianowania Friedricha komisarzem księstwa opolskiego, które miało być zwolnione z zastawu. Krok ten miał rozwinąć region gospodarczo i wyciągnąć go z zaniedbań poprzednich komisarzy. Najwidoczniej dostrzeżono nie tylko talenty ekonomiczne u Rederna, gdyż w roku 1552 sprawował już nie tylko pieczę nad królewskimi dochodami księstwa opolskiego i raciborskiego ale także został wysłany przez króla Ferdynanda z misją dyplomatyczną do królowej Izabeli Jagiellonki, której przedstawił dochody obu księstw śląskich w tak korzystnym świetle, że ku wielkiej radości Ferdynanda, zgodziła się wymienić te śląskie ziemie na jej dziedzictwo siedmiogrodzkie. Jagiellonka po namyśle jednak zdanie zmieniła więc Redern otrzymawszy nowe instrukcje ruszył do niej w 1553 i przedstawił nowe rachunki by jednak pozyskać jej zainteresowanie. Mimo iż cała transakcja miała swoje słabe strony, to była korzystna dla króla Ferdynanda dlatego ten sowicie wynagrodził Rederna za doprowadzenie jej do końca. W ten sposób Friedrich von Redern w 1554 stał się posiadaczem śląskich miast – Toszka i Pyskowic wraz z ich wyderkaufem przynoszącym całkiem sporą sumę. Tym bardziej było to znaczące, że król podczas rokowań z Jagiellonką przeniósł się do Wiednia i już wtedy planował utworzenie nowego stanowiska realizującego interesy fiskalne we wszystkich częściach Śląska, ponieważ od śmierci króla Węgier Macieja Korwina w 1490 roku Śląsk znalazł się pod rządami państwa stanowego, na którego czele stał gubernator wybierany spośród książąt śląskich. Jasnym było, że w tej sytuacji partykularne interesy finansowe Ferdynanda nie były odpowiednio chronione, zwłaszcza przy jego ciągłych kłopotach finansowych. Wierzył, że sam zyska powierzając zwierzchnictwo nad prowincją osobie wskazanej przez biskupów wrocławskich, że ci okażą szczególną gorliwość jako podziękowanie za wsparcie, jakiego udzielił im suweren. Ale biskup Baltazar był przeciwko. Zawiódł oczekiwania króla zwłaszcza, kiedy w 1553 roku nie przeszkodził książętom i innym stanom, którzy stosując wątpliwe metody obrachunkowe, pomniejszyli wartości rocznej sumy przyznawanej królowi o prawie jedną trzecią. Wówczas król szybko postanowił powierzyć jego interesy specjalnemu urzędnikowi. Friedrich von Redern został wysłany na Śląsk jako Witztum z roczną pensją 700 talarów, któremu przyznano zarówno mieszkanie, jak i oficjalną siedzibę w dawnym zamku królewskim we Wrocławiu (na miejscu którego później wybudowano uniwersytet). Redern doskonale wiedział, w jakim celu został tu wysłany i bezceremonialnie rozpoczął pracę nad odzyskaniem królewskich regaliów, nawet tam, gdzie z biegiem lat wpływy króla mocno osłabły, przywrócić je dla króla i po cichu przekształcić lenna w alody. W wielu miejscowościach poddał pod wątpliwość zmienione tam w dobrej wierze prawa, kwestionował je i żądał potwierdzenia ich w dokumentach, z drugiej strony równie często używał praw, które dawno już wyszły z użycia. Z takich praktyk nie wykluczone były nawet tak potężne i samodzielne miasta jak Wrocław, które do tej pory mogły sobie pozwolić na pewne przywileje i tradycyjne rozumienie prawa, zwłaszcza handlowe i celne. Włodarze miast wrogo spoglądali na autora wszystkich tych innowacji, podczas gdy on władczo i wyzywająco odmawiał królewskiej ochrony wszelkim kontrpomysłom. Wydawało się, że wracają czasy niesławnego pod rządami króla Macieja Korwina. Interesujący jest efekt wielkiej nienawiści do Rederna ówczesnego wrocławskiego urzędnika miejskiego Franza Fabera. Faber w swoim poemacie Sabotus sive Silesia, który w heksametrach łacińskich zarysowuje wcześniejsze dzieje Śląska, przywołuje występki Fauna (którego imię wybrał dla Rederna jako bóstwa wiejskiego wrogiego miastom), zwłaszcza w odniesieniu do Budorgis (Wrocławia). Kolejny utwór oczerniający Rederna – Faunus sideratus przetrwał nawet w kilku egzemplarzach. Lecz król Ferdynand był z niego tym bardziej zadowolony i w 1558 na znak szczególnej łaski przekazał mu za sumę 40 tys. talarów Zawidów pozostawiony po bezpotomnej śmierci przez . Friedrich von Redern okazł się łagodnym i życzliwym zarządcą tego górnołóżyckiego miasta, sprzyjał również reformacji. Miasto zostało odebrane jego wnukowi po bitwie pod Białą Górą

Jako, że król Ferdynand był bardzo zadowolony z działalności swojego Witztuma nietrudno było go przekonać, że potrzebne jest nowe stanowisko. W 1557 podczas konsultacji z jego synem arcyksięciem Ferdynandem zrodził się pomysł by rozbudować ten urząd do rangi realnej władzy i utworzyć specjalną Izbę Śląską obok Izby Czeskiej. Izbę taką utworzono w 1558 roku z Friedrichem von Redern na czele oraz z trzema radnymi: Hans Schaffgotsch, H. v. Hoberg und Dr. Fabian Kindler. Co wrocławianie myśleli o nowej władzy pokazuje fakt, że nowo powołani członkowie Izby długo nie mogli znaleźć mieszkań w kamienicach, mimo że oferowali za nie dobre pieniądze. Z przygotowanej przez Ferdynanda instrukcji dla nowej Izby wynikało, że ​​zamierzał on stworzyć nadzór polityczny dla całego obszaru wykraczający daleko poza ramy reprezentacji interesów królewskich. Czy te intencje zostały spełnione, można zobaczyć na przykładzie niektórych działań Fryderyka von Redern. Na przykład znany jest wieloletni proces dotyczący kopalń w Tarnowskich Górach, który według sporządzonego przez Rederna szczegółowego raportu, rozpoczął się w 1560 r.; Kilkakrotnie był także używany przez cesarza w misjach dyplomatycznych do niektórych nadmorskich miejscowości, a także do niektórych książąt cesarstwa. Zmarł nagłą śmiercią 8 marca 1564 roku na zamku królewskim we Wrocławiu.

Brakuje odpowiedniego materiału aby móc z całą pewnością zdecydować czy i w jakim stopniu zasługuje on na nienawiść z jaką był prześladowany przez niektóre kręgi. Zarzuty nie wydają się właściwie nigdzie uzasadnione i z ogólnego punktu widzenia zawsze można podkreślić, że działalność organizacyjna Ferdynanda I na ogół, o ile dawała podzielonemu państwu pewne jednolite ramy, była korzystna dla Śląska. Z całą pewnością możemy stwierdzić, że Friedrich von Redern był jednym z najważniejszych ministrów Ferdynanda na Śląsku^[6].

Pierwszy mianowany z woli króla przewodniczący kamery, Redern, był nawet szwenkfeldystą, czyli członkiem ugrupowania religijnego, przeciwko któremu król formalnie wydawał najostrzejsze mandaty antykacerskie. Takie postępowanie było znamienne dla polityki Ferdynanda na Śląsku i dowodziło, że królowi zależąło przede wszystkim na zwiększaniu...^[7]

Fryderyk von Redern nie bacząc na przywileje Wrocławia zaczął przeprowadzać własną politykę fiskalną^[8].

W roku 1558 kupuje posiadłości frýdlantskie Fryderyk z Redernu. Natychmiast po uzyskaniu posiadłości zmienia, na podstawie prawa z tamtego okresu „cuius regio eius religio“ (kogo rządy tego wiara) w swych posiadłościach wszystkie kościoły na kościoły protestancki. Tylko mariański kościół pielgrzymkowy w Hejnicach nie mógł być przemieniony ze względu na liczne pielgrzymki z okolicznych katolickich posiadłości. Został więc zamknięty. Pomimo tego, wraz z przyjściem Redernów rozpoczyna się okres rozkwitu gospodarczego, rzemiosł a przede wszystkim płóciennictwa, założonych zostało kilka wsi. Ostatnim właścicielem z rodu Redernów na Ziemi Frýdlantskiej był Krzysztof z Redernu, któremu po bitwie na Białej Górze ze względu na jego wspieranie Friedricha Falckiego zostały skonfiskowane wszystkie posiadłości i został on ogłoszony zdrajcą majestatu^[9].

Friedrich von Redern Freiherr Tost, Peiskretscham zu Ruppersdorf kupił 1 kwietnia 1554 dobra podlegające pod Frydland razem z miastami Liberec w Czechach i Zawidów w Górnych Łużycach od Ferdynanda I za 40 tys. talarów^[10].

Bohater poematu, jako wróg Wrocławian^[11].

W drugiej połowie XVI wieku, kiedy po przejęciu księstwa opolsko-raciborskiego bezpośrednio przez cesarza, nastąpiła normalizacja prawa i dostosowanie go do obowiązujących norm Rzeszy Niemieckiej. Szlachtę podzielono na trzy stany: szlachecki, rycerski i stan panów. Każdy z tych stanów oddzielnie wybierał swoich przedstawicieli do sejmiku księstwa i sejmu krajowego we Wrocławiu. Nobilitacji oraz przenoszenia do wyższego stanu dokonywał cesarz oddzielnym aktem. Każdy szlachcic po przeniesieniu do wyższego stanu musiał składać nową przysięgę wierności. Szlachta śląska zaliczana była w zasadzie do szlachty czeskiej, ale cesarz mógł indywidualnie szlachciców śląskich zaliczyć do grupy szlachty niemieckiej (Reichsadel) lub od drugiej połowy XVII wieku do grupy szlachty ziem dziedzicznych Habsburgów (Erbländisches Adel). Uregulowano również prawnie sprawę przyznawania szlacheckich tytułów honorowych. Po dawnych księstwach pozostały tzw. majątki zamkowe będące własnością książąt, przeszły one na własność cesarza jako dobra kameralne i przekształcone zostały w „państwa”. Owe „państwa” do końca XVI wieku kamera cesarska oddawała w lenno a od początku XVII wieku zaczęła je sprzedawać. Strzelce nabyli Redernowie^[12].

Oznacza to, że - mimo odmiennej treści formalnych kredencjałów faktycznie działało tylko dwóch komisarzy, przy czym rolę wiodącą spełniał Fryderyk von Redern jako królewski wicedominus - Vitztum na Śląsku. On też powoływał poborców w księstwach dziedzicznych i udzielał^[13]

WACZLAW WORFF PAN JAN GIRZIK Z REDERU Wacław Worff (Worf) z Kopienie koło Gliwic posiadał majątki w okolicy Gliwic i Toszka, sąsiadujące z dobrami wolnego pana Jana Jerzego Rederna, właściciela Strzelec Opolskich i Toszka. Sąsiedztwo te powodowało łiczne skargi Worffa na Rederna i jego służbę, łącznie z oskarżeniem o przyczynienie się do śmierci poddanego Worffa (zob. księga pozwów). Sprawy o zajęcie bydła które weszło w szkodę były na porządku dziennym. Załatwiano je zwykłe ugodowo po kilku dniach, tu rzecz niezwykła - Redern trzymał je przez dwa łata, bydło się zestarzało (zwłaszcza świnie) i straciło dużo ze swojej wartości. W Opolu we wtorek po niedzieli Reminiscere roku 1576 (20.03.1576 r.)^[14]

W 1572 roku Strzelce Wielkie ( Strzelce Opolskie) wraz z wioskami i lasami stają się własnością dzierżawną Jerzego von Redern, który otrzymał ją od cesarza Ferdynanda I za udzieloną pożyczkę. W 1615 roku Jerzy Redern (Junior) kupuje na własność Strzelce Wielkie wraz z przynależnymi włościami i lasami za 80 tys. talarów od cesarza Macieja. Własności te później przechodzą na spadkobierców rodziny^[15].

Redern – ród przybyły w XIII w. z Łużyc na Dolny Śląsk. Na Górnym Śląsku dzielili się na dwie linie: strzelecką i krapkowicką. Jan Jerzy von Redern otrzymał tytuł wolnego pana (barona) na Frydlandzie i Seldenbergu w Czechach. Na Górnym Śląsku posiadał Strzelce Opolskie, Toszek i Pyskowice.^[16]

Podobną niespodzianką było niedawne odkrycie, że żoną Zygfryda nie była wdowa zwana "Piękną Kasią", ale jej córka. Żoną Zygfryda była rzeczywiście kobieta z rodu Kolowrat. Jej matka nosiła to nazwisko, ale po mężu Jarosławie III. Ojcem "Pięknej Kasi" był Jerzy Redern, matką Małgorzata. Miała bezdzietnego brata Jerzego II Redern, który był panem np. w Strzelcach Wielkich. Gdy zmarł bezpotomnie, dobra przejęła siostra. Kasia jest więc wdową po Jarosławie III Kolowrat. Swe dobra podzieliła między dwie córki: Antonię Sidonię i Małgorzatę Katarzynę (tej przepisuje dobra strzeleckie)^[17].

W 1562 roku Leśnicę i Strzelce przejął jako zastaw pod pożyczkę hrabia Jerzy Redern. Ta część Śląska znajdowała się już wtedy we władaniu monarchii habsburskiej. Cesarz Maciej ostatecznie sprzedał miasto właśnie Redernom^[18].

W 1455 lub 1456 r. mistrzem brandenburskim został Henryk von Redern, który włożył dużo wysiłku w uporządkowanie wewnętrznych spraw baliwatu41. Sprzedał on 5 lutego 1457 r. Fryderykowi II Hohenzollernowi zamek w Santoku za kwotę 600 reńskich guldenów (VI hundert gude Reynische gulden) 42. Była to decyzja przemyślana i słuszna. Zamek był kosztowny w utrzymaniu i stanowił źródło nieustannych problemów, spowodowanych jego przygranicznym położeniem43. Von Redern rozwiązał ponadto kwestię zaległości finansowych baliwatu wobec Wielkiego Przeoratu Niemiec. W dniach 28-29 września 1457 r. w Leśnicy rozmawiał w tej sprawie z prokuratorem Janem von Andernachem. Strony uzgodniły, że baliwat spłaci zaległe 590 guldenów w ciągu najbliższych 3 lat44. Jednym z celów Henryka von Rederna było dokończenie inwestycji budowlanej w Słońsku i utworzenie stałej rezydencji mistrzów brandenburskich. To trudne przedsięwzięcie zostało zrealizowane tuż przed jego ustąpieniem z urzędu, ok. 1460 r. Możliwe, że z zakończeniem budowy zamku była powiązana fundacja ołtarza ku czci Najświętszej Maryi Panny w pobliskiej kaplicy (in capella foris castrum nostrum) 45, dokonana przez von Rederna 2 lutego 1460 r. Warto przy tym dodać, że z tej okazji w Słońsku odbywały się przez tydzień uroczyste msze roratnie odprawiane na przemian przez dwóch kapłanów46. Mimo posiadania tak reprezentacyjnego zamku mistrzowie aż do XVI w. przebywali w nim rzadko, a większość kapituł nadal odbywała się w poszczególnych komandoriach. Miasteczko natomiast upodobał sobie Henryk von Redern. Kiedy w lipcu 1460 r. ustępował z funkcji, miał pozwolenie od swojego następcy Liboriusa von Schliebena i kapituły baliwatu na pozostanie w nim do końca swoich dni^[19]

Melchior Freiherr v. R. (Redern, Rädern). ur. 6 stycznia 1555 we Wrocławiu, zm. 20 września 1600 w Deutsch Brod. Pochodził ze starej śląskiej rodziny wywodzącej się z Wysznowic.

W 1612 ród Redenów z Wisznowic połączył się z niespokrewnionym rodem o podobnie brzmiącym nazwisku pochodzącym z Marchii Brandenburskiej. Ojciec Melchiora Fryderyk Redern pan na Toszeku i Pyskowicach i Wyszonowicach został mianowany przez cesarza Ferdynanda I 19 stycznia 1554 r. pierwszym Witztumem na Górnym i Dolnym Śląsku z siedzibą we Wrocławiu, a gdy powstała Kamera Śląska, 21 listopada 1558 r. został jej przewodniczącym.

Durch den Magister Franz Faber oder Köckeritz ließ er die Freibriefe und Urkunden Breslaus chronologisch zusammenstellen und diese „Origines Vratislavienses“ haben sich auf dem Rathhause als „liber magnus“ erhalten. Von seiner Gemahlin Salome v. Schönaich, die am 17. December 1556 starb, hatte er drei Töchter und sieben Söhne. Der sechste von diesen, Melchior, studirte, nachdem er den ersten Unterricht zu Chrudim empfangen hatte, drei Jahre auf der Fürstenschule von St. Afra zu Meißen unter dem Rector Georg Fabricius; dann besuchte er die Universität Heidelberg, bereiste 1572 Frankreich und 1573 Italien und hielt sich 1574 einige Zeit studirend zu Padua auf.

W 1575 i 1576 służył na Węgrzech przeciwko Turkom. W 1577 brał udział w oblężeniu Gdańska służąc w wojsku polskim. W 1578 i 1579 walczył w Niderlandach, gdzie prawdopodobnie służył arcyksięciu Maciejowi. W 1581 pod wodzą króla Stefana Batorego walczył z Moskwą. Ponownie wstąpił do służby cesarskiej, pełnił służbę w 1582 roku podczas Sejmów Rzeszy w Augsburgu. W 1588 pojawił się jako „doświadczony pułkownik” w armii arcyksięcia Maksymiliana walczącego o koronę polską i podobno radził uniknąć błędu, który spowodował klęskę pod Byczyną. Gdy Maksymilian został zwolniony z niewoli, Redern stanął na czele kawalerii, co pozwoliło arcyksięciu uchylić się od przysięgi zawartej z Polakami w traktacie pokojowym. Niedługo potem arcyksiążę miał go mianować swoim doradcą i nadwornym marszałkiem, które to tytuły nosił jeszcze w 1597 r., podczas gdy w 1599 r. nazywany jest tylko doradcą Maksymiliana. 22 czerwca 1593 wyróżnił się w bitwie pod Sisak stojąc na czele pułku kawalerii śląskiej w decydującym ataku na czterokrotnie silniejszą armię Turków, jesienią tego samego roku odniósł zwycięstwo z 1300 jeźdźcami nad znacznie większymi siłami armii tureckiej. Prawdopodobnie w kolejnych latach również brał udział w wojnie tureckiej. Wspomina się, że w 1595 r. był generałem porucznikiem w armii pod dowództwem Petera Woka von Rosenberga, którą czeskie stany wysłały na Węgry, a 3 września 1596 r. zdobył Hatvan a w październiku odznaczył się w walkach pod Mezőkeresztes. W 1598 z załogą liczącą 2 tys. ludzi bronił miasta Oradea przed napierającą w przewadze armią turecką. Podczas oblężenia wykazał się rozwagą oraz determinacją odpierając dwanaście szturmów, po czym 3 listopada wróg odstąpił zupełnie. W nagrodę cesarz mianował go dowódcą najważniejszej w cesarskich Węgrzech twierdzy Győr, podniósł go do rangi cesarskiego barona, 16 maja 1599 nadał mu tytuł szlachecki, a 3 sierpnia za zasługi, zwłaszcza w Oradzie, otrzymał 20 tys. talarów. W tym czasie dostąpił wielu zaszczytów, został między innymi Hofkriegsrathspräsident, Obergeneral, Geheimrat. W 1600 r. objął dowodzenie po feldmarszałku hrabim Adolfie von Schwarzenbergu, który poległ podczas oblężenia miasta Pápa, Melchior dzień po swoim przybyciu, 9 sierpnia, przeprowadził szturm na zajęte przez zbuntowanych Francuzów i Walonów miasto, zdobył twierdzę i krwawo rozprawił się ze schwytanymi rebeliantami. 11 sierpnia wrócił do Wiednia i prawdopodobnie tam został awansowany z pułkownika na feldmarszałka. Mimo iż był już chory, wrócił na Węgry, lecz jego stan się tylko pogorszył, postanowił wrócić do domu lecz zmarł w drodze.

Był człowiekiem wykształconym, oprócz niemieckiego mówił także po łacinie, czesku, francusku i włosku. O jego zasługach jako żołnierza świadczy fakt, że został mianowany Hofkriegsrathspräsidenten mimo stosunkowo młodego wieku oraz mimo tego, że był bardzo gorliwym protestantem. Determinacja i stanowczość jego charakteru wyrażała się także w jego motcie: „Wol her in Gotes namen!” oraz „Nec auro nec ferro!”. Jednocześnie dobrze administrował swoim majątkiem. Po śmierci braci w 1591 r. był jedynym właścicielem Frydlantu. Został więc właścicielem bardzo rozległych włości i panem feudalnym 32 szlacheckich wasali. W 1584 r. założył górnicze miasteczko – Nové Město pod Smrkem, w którym wydobywano cynę. 26 listopada 1582 polubi hrabinę Katarzynę von Schlick, która po jego śmierci na zamku we Friedydlancie postawiła mu okazały pomnik autorstwa Gerharda Heinricha z Amsterdamu. Jego jedyny syn Christof, urodzony w 1591 roku, walczył w bitwie pod Białą Górą i tym samym utracił swój majątek, który został przekazany Wallensteinowi^[4].

Pomnik nagrobny Melchiora von Redern we Frýdlancie, w kościele pw. Znalezienia Świętego Krzyża, jest dziełem wrocławskiego rzeźbiarza Gerharda Hendrika. Głównymi jego elementami są trzy naturalnej wielkości figury członków roku von Redern. W podstawie nagrobek posiada reliefowe podobizny dwóch Turków. Kolumny korynckie oraz trzy reliefy z przedstawieniami tryumfów militarnych Rederna: zdobycie twierdzy Pápa na Węgrzech 19 sierpnia 1597, bitwa pod Sissek w Chorwacji 22 czerwca 1593 oraz obrona twierdzy Groß Waradin w dzisiejszej Rumunii 1 października - 3 listopada 1598. Ufundowany przez wdowę po baronie Melchiorze von Rodern – Katharinę von Rodern, z domu Schlick von Passau und Weißkirchen. Tym, co w szczególny sposób wyróżnia nagrobek, jest nieprawdopodobnie wysoka cena, jaką za wykonanie miała zapłacić wdowa. Od początku badań panuje przekonanie, że pomnik ten był wart prawie 40 000 talarów. Zapłacono je za pięć lat pracy Hendrika wraz z warsztatem, za bardzo różnorodny i kosztowny materiał rzeźbiarski oraz za dowóz dzieła z Wrocławia do Frýdlantu. Nagrobek ten zbudowany został z niezwykłym rozmachem, okazałością i bogactwem. Został uznany, za najbardziej monumentalny nagrobek, jaki wykonano w Czechach. Pomimo utraty niejednego fragmentu w przeciągu ostatnich 400 lat, nagrobek ten nadal pozostaje jednym z najbardziej wartościowych obiektów sztuki sepulkralnej w tej części Europy.^[20].

Miasto zostało założone w 1584 roku przez Melchiora Rederna (miasto szlacheckie) i nazwane Nowym Czeskim Miastem (Böhmisch Neustatt). W pobliżu odkryto żyły rudy żelaza, a zwłaszcza cyny. Wydobycie cyny, wówczas bardzo ważnego i pożądanego metalu, było impulsem do założenia miasta^[21].

Jego motto brzmiało: „Wol her in Gotes namen!”^[22]

^[23]

Tylman Redern, Piotr, TyczkoMateusz Gigoń: Otoczenie Henryka II (IV) Wiernego, księcia żagańskiego 1309-1342 - studium o elicie władzy. academia.edu. [dostęp 2021-11-10]., Kunczko^[24]

Bazylika mniejsza Nawiedzenia NMP w Hejnicach W 2. połowie XVI wieku sanktuarium zostało zamknięte na polecenie ówczesnych właścicieli tutejszych ziem rodziny von Redern, która nabyła w roku 1558 od cesarza Ferdynanda I. Popierająca protestantyzm rodzina chciała w ten sposób powstrzymać proceder pielgrzymek do hejnickiego sanktuarium. Właściciele nie reagowali na protesty społeczności katolickiej, która interweniowała nawet u cesarza Rudolfa, korzystając ze wsparcia arcybiskupa praskiego Antonina Medka czy jurysty Jerzego Lobkowicza. Cesarz zgodził się początkowo pomóc, ale wycofał się pod wpływem marszałka swoich wojsk Melchiora von Redern. W roku 1609 Katarzyna von Redern wywiozła nawet łaskami słynącą figurę Matki Bożej na zamek w Libercu, który spłonął na początku maja roku 1615, natomiast rzeźba nie została uszkodzona. Pani von Redern odwiozła ją z powrotem do Hejnic, ale nie zgodziła się na otwarcie kościoła^[25].

https://kaiserhof.geschichte.lmu.de/13018

Podgórki (województwo dolnośląskie) ---> Balzer von Redern