Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Wieża spadochronowa w Katowicach

Wieża spadochronowa
w Katowicach
Ilustracja
Wieża od strony południowo-wschodniej (2024)
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Miejscowość

Katowice

Wysokość całkowita

50 m (1937)
35 m (obecnie)

Ukończenie budowy

1937

Zniszczono

w czasie II wojny światowej

Odbudowano

lata 50. XX w.

Położenie na mapie Katowic
Mapa konturowa Katowic, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Wieża spadochronowaw Katowicach”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Wieża spadochronowaw Katowicach”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wieża spadochronowaw Katowicach”
Ziemia50°14′46,40″N 19°00′27,61″E/50,246222 19,007669

Wieża spadochronowa w Katowicach – 35-metrowa stalowa wieża spadochronowa w Katowicach w parku im. Tadeusza Kościuszki. Do lat 50. XX wieku była wykorzystywana do początkowego szkolenia lotniczego i szkolenia skoczków spadochronowych. Jest to również owiany legendą punkt obrony Katowic, skąd – według rozpowszechnionego przekazu – w pierwszych dniach II wojny światowej harcerze Związku Harcerstwa Polskiego mieli stawić opór wkraczającym do miasta oddziałom Wehrmachtu. Skala oporu i przebieg wydarzeń budzi kontrowersje, a tożsamość obrońców wieży spadochronowej nie została ustalona. Obecnie obiekt jest pomnikiem poświęconym wszystkim obrońcom Katowic, poległym i zamordowanym przez Niemców w 1939. Jest to także jedyna zachowana wieża spadochronowa w Polsce. Obiekt ten stał się pomnikiem śmierci śląskich harcerzy[1].

Historia

Pierwszy skok z wieży podczas otwarcia w czerwcu 1938

Wieża została zbudowana w 1937[2] z inicjatywy Śląskiego Okręgu Wojewódzkiego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[3]. Stanęła w parku im. T. Kościuszki[3]. Liczyła 50 m wysokości i była wówczas najwyższą wieżą spadochronową w kraju. Według innej wersji wysokość wynosiła 60 m[3]. Otwarcie miało miejsce w czerwcu 1938[3]. Obok wieży zorganizowano ośrodek sportu spadochronowego LOPP dla szkolenia skoczków spadochronowych[3].

Jej budowa napotkała sporo problemów. LOPP z trudem zebrała fundusze na ukończenie inwestycji. Zakłady Hohenlohe – Hohenlohe Werke S.A., właściciel kopalni Wujek, której pola węglowe znajdowały się pod parkiem podnosił obawy, że wydobycie węgla i spowodowane przezeń szkody górnicze naruszą konstrukcję wieży. Koncern górniczy odżegnywał się od odpowiedzialności oraz zażądał podpisania osobnej umowy w tej sprawie z LOPP[4].

4 września 1939 z pomostu wieży ostrzelano wkraczających do Katowic żołnierzy Wehrmachtu. W latach 40. niemieckie władze Katowic postanowiły rozebrać wieżę i prawdopodobnie przetopić jej elementy.

Po wojnie, w latach 50. wieżę odbudowano, ale w mniejszej skali (nowa ma 35 metrów). Przez krótki okres prowadzono na niej ćwiczenia spadochronowe, ale jak podają niektóre źródła[5], zaniechano ich po protestach mieszkańców.

Przeciwny istnieniu wieży, która jest trwałym elementem przypominającym o etosie przedwojennych harcerzy, wstępujących podczas okupacji do takich organizacji jak ZWZ czy AK, był sekretarz KW PZPR w Katowicach Zdzisław Grudzień[6].

Opis techniczny

Według dokumentacji technicznej, która znajduje się w zasobach archiwum Urzędu Miasta Katowice, projekt wieży wykonano w Biurze Technicznym Budowy Mostów w Chorzowie. Wieża miała wysokość 62 metry, jej stalowa konstrukcja – 50 metrów. Na jej szczyt prowadziły schody, wewnątrz konstrukcji znajdował się szyb windowy, w którym kursowała dwuosobowa elektryczna winda.

Na szczycie wieży znajdowała się platforma, z której wykonywano skoki. Wokół platformy zamontowano balustradę wykonaną z pełnej stali, w której zamontowano drzwiczki. Balustrada obracała się, tak by kierunek, w jakim oddawano skoki można było dostosowywać do kierunku wiejącego wiatru. Spadochron połączony był stalową linką z obracanym wysięgnikiem oraz przeciwwagą, która poruszała się w rurze umieszczonej w osi wieży.

Obrona wieży spadochronowej – fakty i kontrowersje

 Zobacz też: Obrona Katowic.

W pierwszych dniach II wojny światowej wieża stanowiła punkt obserwacyjno-meldunkowy 73 Pułku Piechoty. 3 września, po przełamaniu polskiej obrony pod Wyrami i Gostynią, jednostki Armii Kraków zagrożone otoczeniem przez Niemców rozpoczęły odwrót ze Śląska. Do Katowic 4 września wkroczyła 239 Dywizja Piechoty Wehrmachtu (dowództwo gen. major Ferdinand Neuling) oraz 56 i 68 Pułk Grenzschutzu wchodzący w skład 3 Dowództwa Odcinka Grenzschutzu (dowództwo gen. porucznik Georg Brandt).

Źródła polskie Zeznania naocznych świadków potwierdzają obecność polskich harcerzy w parku im. Tadeusza Kościuszki i na Wieży Spadochronowej w czasie walk w mieście. Harcerze, uzbrojeni w karabiny i pistolety, bronili m.in. okopów. Ze składanych po zakończeniu wojny zeznań świadków wynika, że ostrzał z wieży prowadzili harcerze o nieustalonych personaliach i że kilku z nich zginęło, a część wzięto do niewoli[7].

Od lat 50. w Polsce panowała wersja, związana z literackim opisem Kazimierza Gołby, który w książce pt. Wieża spadochronowa, opisał, że ta stała się redutą, z której śląscy harcerze stawili opór wkraczającym do miasta żołnierzom Wehrmachtu i bojówkarzom Freikorpsu Ebbinghaus. Według Gołby obrona wieży trwała kilkanaście godzin, a harcerze zadali Niemcom bolesne straty, zestrzeliwując m.in. niemiecki samolot. Opór wieży złamał dopiero ostrzał ciężkiej artylerii. Ciała zabitych i rannych obrońców zrzucono z pomostu. Ten heroiczny opis miał powstać w oparciu o relacje mieszkańców Katowic, jakie po wojnie zbierał Gołba za pośrednictwem „Gościa Niedzielnego”. Celem autora było zadanie kłamu powszechnemu po wojnie twierdzeniu, że Ślązacy poddali się w 1939 bez walki, a podczas wojny kolaborowali z nazistami, czego przejawem miała być służba (w rzeczywistości przymusowa) w Wehrmachcie. Wersję Gołby podtrzymywali inni śląscy literaci: m.in. Wilhelm Szewczyk i Bolesław Lubosz. Orędowniczką tej wersji była też Krystyna Heska-Kwaśniewicz, harcmistrzyni i literaturoznawca z Uniwersytetu Śląskiego. Hufiec ZHP Katowice, w uznaniu bohaterstwa harcerzy 1939 roku, nosi imię Bohaterów Wieży Spadochronowej. W oparciu o powieść Szewczyka powstał scenariusz filmu fabularnego z 1976 Ptaki ptakom w reż. Pawła Komorowskiego, będący artystyczną próbą rekonstrukcji wydarzeń.

Źródła niemieckie Jednak to, co działo się wokół wieży w dniach 3–4 września, do dziś pozostaje niejasne. Pierwsze wątpliwości w sprawie obrony wieży zaczęły pojawiać się na początku lat 80. Prof. Andrzej Szefer natrafił w niemieckim Federalnym Archiwum Wojskowym we Fryburgu Bryzgowijskim na dziennik bojowy 3 Odcinka Grenzschutzu, którego dowódca gen. Georg Brandt kierował akcją zajmowania Katowic i opisał, że przebiegała ona bez większych incydentów. Ocenzurowane fragmenty dziennika Szefer opublikował na łamach „Zarania Śląskiego”. Jednak, gdy jeden z jego współpracowników z Instytutu Śląskiego, zaczął w telewizyjnym programie powoływać się na powyższe, niemieckie dokumenty – został publicznie skarcony, a niemiecki opis z miejsca uznano za niewiarygodny. Naukowca krytykował m.in. właśnie Szewczyk. Do sprawy nie wracano przez następnych 20 lat[8].

Dopiero w 2003 wersja długotrwałej obrony przedstawiona przez Gołbę została ostatecznie podważona. Latem tego roku nowe dokumenty zostały odnalezione przez Ryszarda Kaczmarka, historyka z Uniwersytetu Śląskiego, również we fryburskim Federalnym Archiwum Wojskowym. Odkrycia Kaczmarka opisała katowicka „Gazeta Wyborcza”[9]. Historyk dotarł do nieznanego wcześniej raportu gen. Neulinga, który opisywał, że walki pod wieżą trwały o wiele krócej, niż opisywano wcześniej.

Według niemieckiego generała sztab 239 Dywizji został ostrzelany z karabinu maszynowego umieszczonego na wieży spadochronowej 4 września rano, gdy trwały ostatnie narady przed wkroczeniem do Katowic. Ogień obrońców wieży był niecelny. Wieża umilkła po tym, jak została ostrzelana z niemieckiego działa przeciwpancernego. Walki trwały też w Katowicach, ale opór został szybko przełamany i około godziny 11:00 Neuling wjechał swoim mercedesem do centrum Katowic, gdzie został serdecznie powitany przez niemieckich mieszkańców miasta.

Publikacja raportu w „Gazecie Wyborczej” wywołała oburzenie polskich środowisk patriotycznych, a przeciwko publikacji i jej autorowi Bartoszowi T. Wielińskiemu skierowano list otwarty do Adama Michnika, w którym autorom artykułu zarzucano dyletanctwo, nierzetelność, złą wolę i podważanie polskiego charakteru Katowic[10].

Tablica upamiętniająca obronę wieży spadochronowej przez Harcerzy we wrześniu 1939

Wieliński na zlecenie redakcji sam udał się do archiwum we Fryburgu. Odnalazł tam nowe, nieznane dokumenty, w tym relacje z zajmowania Katowic sporządzone przez niemieckich żołnierzy oraz kilkanaście wykonanych 4 września nieznanych fotografii. Na tej podstawie powstał cykl artykułów rekonstruujący to, co się działo w Katowicach i na Śląsku we wrześniu 1939.

Latem 2004 do Fryburga udała się grupa historyków z katowickiego Instytutu Pamięci Narodowej. Ich ustalenia pokrywały się z tezami „Gazety Wyborczej”. Jeden z historyków IPN, który badał zawartość fryburskiego archiwum, dr Grzegorz Bębnik potwierdził to w swojej książce „Katowice we wrześniu '39". Wykorzystał w niej także dane zebrane podczas śledztwa IPN w tej sprawie, a także dokumenty, do których dotarł Szefer.

Niejasne jest to, kto bronił wieży. Do dziś oprócz składanych wiele lat po zakończeniu wojny zeznań naocznych świadków[7] nie odnaleziono innych dowodów, że byli to harcerze. Pojawiły się informacje, że być może byli to katowiccy gimnazjaliści[11]. Nie ustalono też liczby ani nazwisk obrońców wieży. Najprawdopodobniej ich ciała wraz ze szczątkami innych obrońców Katowic spoczywają na cmentarzu w Ligocie[12].

Galeria

Przypisy

  1. Jadwiga Lipońska-Sajdak, Ewa Rosiek-Buszko, Przechadzki historyczne po Katowicach, Katowice: MHK, 2003, s. 90, ISBN 978-83-87727-46-8 [dostęp 2024-02-13].
  2. Michał Bulsa, Barbara Szmatloch, Sekrety Katowic, Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2018, s. 61–64, ISBN 978-83-7729-386-7, OCLC 1066105156.
  3. a b c d e Najwyższa w Polsce wieża do skoków spadochronowych. „Wschód”. Nr 88, s. 11, 1938-06-30. 
  4. Hohenlohe, pismo do Urzędu Policji Budowlanej w Katowicach, w: dokumentacja wieży spadochronowej w Katowicach na stronie, 23 stycznia 1937.
  5. „Przechadzki historyczne po Katowicach”, Jadwiga Lipońska-Sajdak, Muzeum Historii Katowic 2003.
  6. Kazimierz Krzyśków: Długa droga do odsłonięcia pomnika harcerek i harcerzy śląskich. W: Magdalena Kubista (red.): Wizerunki śląskiego harcerstwa w latach wojny i okupacji. Katowice • Opole • Cieszyn: Związek Górnośląski, 1994, s. 86, seria: Wszechnica Górnośląska. ISBN 83-901368-2-1. OCLC 749501795. [dostęp 2023-08-12].
  7. a b Ewa Koj, Wieża spadochronowa, w: „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej” nr 6–7 (41–42), czerwiec-lipiec 2004, s. 41.
  8. Bartosz T. Wieliński: Dyskusje o obronie Katowic zdarzały się już przed laty. Gazeta Wyborcza, 2003-11-21. [dostęp 2007-09-30].
  9. Bartosz T. Wieliński: Odnalezione notatki z 1939 r. mogą zmienić historię. Gazeta Wyborcza, 2003-10-30. [dostęp 2007-09-30].
  10. List otwarty do Adama Michnika [online], 17 listopada 2003 [dostęp 2008-12-22] [zarchiwizowane z adresu 2007-11-10].
  11. Paweł Czado: Zrzucili cztery ciała – co widział Krystian Markiewicz pod wieżą spadochronową. Gazeta Wyborcza, 2005-06-03. [dostęp 2007-09-30].
  12. 12.07.2005 Obrona Katowic we Wrześniu 1939 r. S 56.2003. Postanowienie o umorzeniu śledztwa. IPN. 2005.

Bibliografia

  • Grzegorz Bębnik: Katowice we wrześniu '39. Katowice: Instytut Pamięci Narodowej Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2006. ISBN 83-60464-13-8.
  • Tadeusz Czylok: Tak nadeszła hekatomba. Katowicki harcerski wrzesień 1939 roku. Katowice: Fundacja Nagród i Wyróżnień im. Bohaterów Wieży Spadochronowej, 1995. ISBN 83-904540-0-9.
  • Kazimierz Gołba: Wieża spadochronowa : harcerze śląscy we wrześniu 1939. Katowice: Śląsk, 1987. ISBN 83-216-0685-7.
  • Koj Ewa, „Wieża spadochronowa”, Biuletyn IPN 6-7/2004, s. 37–41
  • Bolesław Lubosz: Cienie Wieży Spadochronowej. Katowice: Fundacja Nagród i Wyróżnień im. Bohaterów Wieży Spadochronowej, 1996. ISBN 83-904540-1-7.
  • Heska-Kwaśniewicz Krystyna, „Szlak Wieży Spadochronowej” wyd. ZSMP, Katowice, 1983
  • Szewczyk Wilhelm „Ptaki ptakom”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa, 1967.

Linki zewnętrzne