Wiciokrzew czarny

Wiciokrzew czarny
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	astropodobne
Rząd	szczeciowce
Rodzina	przewiertniowate
Rodzaj	wiciokrzew
Gatunek	wiciokrzew czarny
	Nazwa systematyczna
	Lonicera nigra L.; Sp. pl. 1:173. 1753
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wiciokrzew czarny, suchokrzew czarny ( Lonicera nigra L. – gatunek rośliny wieloletniej o zdrewniałym pnączu, należący do rodziny przewiertniowatych. Występuje w górach środkowej i południowej Europy, w Alpach do 2000 m n.p.m. Na terenie Polski występuje głównie w Sudetach oraz Karpatach od Beskidu Śląskiego po wschodnią część Bieszczadów, od 270 m n.p.m. w Sudetach Zachodnich do 1625 m n.p.m. w Tatrach. Gatunek neutralny wobec kontynentalizmu. Takson rodzimy lub trwale zadomowiony.

Morfologia

Łodyga: Pędy okrągłe cienkie, nagie z białym pełnym rdzeniem, jasnobrązowe, lekko połyskujące, w części wierzchołkowej krótko owłosione i pokryte ciemnymi gruczołkami.Na starszych gałęziach kora łuszczy się nierównymi płatami. Pąki wąskojajowate, wydłużone, czterokanciaste, odstające od pędów pod kątem ostrym. Łuski na szczycie zaostrzone, brązowe i nagie.

Liście: Szerokie, krótkoogonkowe, odwrotniejajowate do podłużnieeliptycznych o długości od 4 do 6 cm, na szczycie zaostrzone lub tępe, u nasady zaokrąglone lub klinowate, na brzegach lekko karbowane. Ulistnienie naprzeciwległe. Blaszki z wierzchu ciemnozielone owłosione tylko na nerwach, pod spodem sinozielone owłosione lub opuszone, na nerwach pokryte szorstkimi włoskami i brunatnymi gruczołkami.
Kwiaty: Kwiatostan dwukwiatowy, widlasto rozgałęziony na wspólnej łodydze. Kwiaty o długości od 8 do 10 mm, zrosłopłatkowe koloru różowobiałego lub białego, wyrastają zwykle w kątach liści, na szypułkach 1,5–4 cm długości, które są od trzech do czterech razy dłuższe niż kwiaty. Korona dwuwargowa z zewnątrz naga, wewnątrz owłosiona, górna warga jest wyprostowana i cztero podzielona, dolna warga jest wąska i zakrzywiona.Kwiat posiada pięć pręcików. Kwiaty rozwijają się w maju-czerwcu.
Owoc: Nibyjagody o wydłużonym elipsoidalnym kształcie o średnicy od ośmiu do dziesięciu milimetrów, czarne, z niebieskim nalotem, po dwie obok siebie zrośnięte nasadami i często niejednakowo wykształcone. Dojrzewają w lipcu i sierpniu. Jagoda zawiera dwa płaskie, eliptyczne nasiona długości czterech mm.

Rozwój: Krzew, autotrof, fanerofit, mrozoodporny. Kwitnie od maja do czerwca. zapylany jest głównie przez owady w głównie przez pszczoły. Rozsiewanie odbywa przez ptaki.
Siedlisko: Rośnie w górskich lasach świerkowych i jodłowych, lasach bukowych, zaroślach i ziołoroślach subalpejskich oraz w zbiorowiskach łęgowych w dolinach potoków. Preferuje obszary o klimacie umiarkowanie zimnym. Rośnie na stanowiskach półcienistych, na glebach świeżych, słabo kwaśnych, średnio zwięzłych i umiarkowanie ubogich.
Fitosocjologia: W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Pado-Sorbetum i gatunek wyróżniający dla zbiorowiska roślinności (Zb.) Acer pseudoplatanus-Aruncus sylvestris^[4].
Roślina trująca: Zawiera saponiny i niewielkie ilości glikozydów cyjanogennych. Trujące są również owoce. Spożycie powoduje uszkodzenie nerek, zawroty głowy, sinicę, tachykardię, porażenie oddychania. Objawy: nudności, wymioty, pobudzenie, zaburzenia rytmu serca, krwawa biegunka, drgawki, rozszerzenie źrenic.

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-02-27] (ang.).
↑ Lonicera nigra, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
Praca zbiorowa: Katalog roślin II. Drzewa, krzewy, byliny.. Warszawa: Agencja Promocji Zieleni, Związek Szkółkarzy Polskich, 2003. ISBN 83-912272-3-5.