Ten artykuł dotyczy instrumentoznawstwa. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Wibrator w instrumentoznawstwie muzycznym jest częścią instrumentu wytwarzającą drgania dźwiękowe. Wibrator może stanowić główną część instrumentu, jednak równie często może być to jeden z najdrobniejszych elementów w instrumencie. Wibrator odpowiada za wysokość dźwięku, oraz ma wpływ na jego barwę^[1].

Przykłady wibratorów:

• struna we wszelkiego rodzaju instrumentach strunowych
• języczek w ustniku instrumentów dętych drewnianych
• języczek w piszczałce akordeonu
• membrana w niektórych instrumentach perkusyjnych
• korpus instrumentu w pozostałych instrumentach perkusyjnych
• membrana głośnika we wszelkich instrumentach elektronicznych

Szczególnym przypadkiem instrumentów muzycznych są instrumenty pozbawione wibratora. Urządzeniem wytwarzającym dźwięk może być wtedy człowiek (np. usta człowieka w instrumentach dętych blaszanych) lub też dźwięk może rodzić się samoistnie we wdmuchiwanym słupie powietrza (np. flet, fujarka, organy).

W przypadku wzmocnionego i przekształconego rezonatorem głosu ludzkiego, wibratorem są struny głosowe, w przypadku szeptu sam słup powietrza.

Nieco inny charakter ma wibrator w wibrafonie, w którym słup powietrza (po włączeniu wibratora) może być wprowadzany w cykliczne zmiany natężenia i wysokości dźwięku (tremolo). Mechanizm tworzy silniczek poruszający łopatkami znajdującymi się w metalowych rurach, pod każdą sztabką, stanowiących rezonator.

• Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).