Więzienie Spandau
 Widok od wejścia | |
| Obszar specjalny | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Przeznaczenie |
więzienie |
| Data powstania |
1876 |
| Data likwidacji |
1987 |
Położenie na mapie Berlina  | |
Położenie na mapie Niemiec  | |
 52°31′16″N 13°11′07″E/52,521111 13,185278
| |
Więzienie Spandau – więzienie w berlińskiej dzielnicy Spandau wybudowane w 1876, wyburzone w 1987 roku.
Początkowo więzienie wojskowe, było następnie wykorzystywane przez III Rzeszę jako więzienie dla opozycji antyhitlerowskiej. Po zakończeniu II wojny światowej osadzeni zostali w nim nazistowscy zbrodniarze wojenni skazani na kary pozbawienia wolności. Więzienie było ulokowane w dzielnicy, która znajdowała się w okupowanej przez Wielką Brytanię części Berlina, jednak wartę sprawowali w cyklach miesięcznych również żołnierze sowieccy, amerykańscy i francuscy, a flaga wywieszona na gmachu każdorazowo informowała o tym, kto pełni obecnie służbę. Do więzienia Spandau trafiło ostatecznie siedmiu więźniów, których przywieziono 18 lipca 1947 po wydaniu wyroków przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze:
- Rudolf Heß, zastępca Adolfa Hitlera, kara dożywotniego pozbawienia wolności, zm. 17 sierpnia 1987 roku (samobójstwo przez powieszenie);
- Walther Funk, prezes Reichsbanku, kara dożywotniego pozbawienia wolności (zwolniony w 1957 roku), zm. 31 maja 1960 roku;
- Erich Raeder, naczelny dowódca Kriegsmarine, kara dożywotniego pozbawienia wolności (zwolniony w 1955 roku), zm. 6 listopada 1960 roku;
- Albert Speer, architekt Adolfa Hitlera, 20 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1966 roku), zm. 1 września 1981 roku;
- Baldur von Schirach, przywódca Hitlerjugend i gauleiter Wiednia, 20 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1966 roku), zm. 8 sierpnia 1974 roku;
- Konstantin von Neurath, minister spraw zagranicznych III Rzeszy oraz protektor Czech i Moraw, 15 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1954 roku), zm. 14 sierpnia 1956 roku;
- Karl Dönitz, naczelny dowódca Kriegsmarine, 10 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1956 roku), zm. 24 grudnia 1980 roku.
W 1987 roku samobójstwo popełnił Rudolf Heß, ostatni odbywający tam karę osadzony. Niedługo potem podjęto decyzję o wyburzeniu więzienia, aby nie stało się celem pielgrzymek neonazistów. Wyburzenie zakończono w listopadzie 1987, pozostały gruz zmielono i wywieziono, a w miejscu więzienia wybudowano w 1990 centrum handlowe i kompleks kinowy, które następnie zostały w większości wyburzone w drugiej dekadzie XXI wieku.