Władysław Symonowicz

Mirski

major
Data i miejsce urodzenia	30 sierpnia 1897 Lipowicze
Data i miejsce śmierci	14 lutego 1976 Bolków
Przebieg służby
Lata służby	1916–1945
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	13 pułk strzelców 34 pułk piechoty 59 pułk piechoty II Oddział Sztabu Generalnego 94 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca kompanii dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Władysław Symonowicz ps. „Mirski” (ur. 30 sierpnia 1897 w majątku Lipowicze, zm. 14 lutego 1976 w Bolkowie) – major Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodzony w rodzinie Józefa i Marii z domu Ostraszkiewicz. W Horkach do 1916 uczył się w szkole rolniczej, gdzie ukończył gimnazjum przyrodnicze^[1]. Po wcieleniu do armii rosyjskiej został skierowany do szkoły oficerskiej, a po jej ukończeniu otrzymał stopień chorążego^[1].

W grudniu 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego, którym dowodził generał Józef Dowbor-Muśnicki otrzymując przydział do 13 pułku strzelców, a następnie pełnił służbę w Legii Oficerskiej^[1]. W marcu 1918 otrzymał skierowanie do Legii Oficerskiej III Korpusu Polskiego, a kiedy korpus rozbrajano Symonowicza aresztowali Niemcy, ponieważ podjął próbę ucieczki^[1]. Za ten czyn od 15 maja do 15 czerwca 1918 w Białej Podlaskiej przebywał w obozie. W listopadzie 1918 w Warszawie rozbrajał Niemców^[1].

5 listopada 1918 w stopniu podporucznika otrzymał przydział do 3 kompanii ckm w tworzącym się 34 pułku piechoty^[2][3][1]. 23 lipca 1920 uczestnicząc w obronie Grodna, „z km prowadzi ogień do bolszewików i odpiera ich ataki. Mimo odwrotu innych oddziałów polskich, pozostaje na stanowisku ze swoją kompanią ckm” dając w ten sposób żołnierzom kompanii przykład męstwa podczas walki z wrogiem. Podczas walki został ciężko ranny przez odłamek granatu. Za czyn ten został wyróżniony nadaniem Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari^[4][1]. Po zakończeniu wojny dalej służył w 34 pułku piechoty^[5], a następnie w 59 pułku piechoty^[6] oraz w II Oddziale Sztabu Generalnego. Podczas trwania kampanii wrześniowej w stopniu majora dowodził I batalionem 94 pułku piechoty^[1]. Podczas trwania okupacji był oficerem ZWZ-AK pod pseudonimem „Mirski”, gdzie pełnił obowiązki m.in. Komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Okręgu Warszawskiego AK. Za udział w powstaniu warszawskim ponownie otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[1]. Po zakończeniu wojny musiał się do 1956 ukrywać przed Urzędem Bezpieczeństwa Publicznego i zmieniać miejsca zamieszkania. Mieszkał m.in. w Krakowie, Giebułtowie, Kazimierzu, Kowarach oraz Obornikach Śląskich. Zmarł w Bolkowie, gdzie został pochowany^[1].

Jego żona miała na imię Irena, a syn Tadeusz^[1].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (dwukrotnie) nr 1528 i 12591^[1]
• Krzyż Walecznych^[7]
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami^[7]
• Medal Wojska (czterokrotnie)^[7]
• Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[8]
• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[9]
• Krzyż Armii Krajowej^[7]

• Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2020-04-19].
• Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2020-04-19].
• Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2020-04-19].
• Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2020-04-19].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Jerzy Wroczyński: Zarys historji wojennej 34-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.