Władysław Stesłowicz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 czerwca 1867 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Minister poczt i telegrafów | |
| Okres |
od 24 lipca 1920 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Władysław Stesłowicz (ur. 9 czerwca 1867 w Sidorowie, zm. 1940 w więzieniu w ZSRR) – polski prawnik, polityk, minister poczt i telegrafów, poseł na Sejm Ustawodawczy II Rzeczypospolitej, wolnomularz we Lwowie w okresie zaborów[1], członek Rady Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów w 1920 roku[2], założyciel Unii Narodowo-Państwowej w 1922 roku[3], prezes Zjednoczenia Stanu Średniego w 1928 roku[4].
Życiorys
Urodził się w 9 czerwca 1867 w Sidorowie, pow. Kopyczyńce, w rodzinie Wojciecha i Albiny Stesłowiczów[5]. Ukończył C.K. I Gimnazjum w Tarnopolu i Wydział Prawa na Uniwersytecie Lwowskim, a w 1889 obronił doktorat z prawa. Studia uzupełniające prawno-ekonomiczne odbył w Berlinie i Wiedniu[5].
Po ukończeniu studiów pracował w Namiestnictwie Galicji. W 1897 został dyrektorem Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie[5]. Od 1911 był posłem do Reichsratu Przedlitawii, parlamentu austriackiego (okręg wyborczy 26 Sambor – Gródek Jagielloński[6]). W 1914 roku jako przedstawiciel demokratów był członkiem sekcji wschodniej Naczelnego Komitetu Narodowego[7]. Podczas I wojny światowej w lutym 1918 został jednym ze stu członków Tymczasowej Rady Miejskiej we Lwowie[8]. Członek Komitetu Obywatelskiego, członek Polskiego Komitetu Narodowego we Lwowie w listopadzie 1918 roku[9] i powołanego 23 listopada 1918 Tymczasowego Komitetu Rządzącego we Lwowie[10] w czasie bitwy o Lwów. Od 1919 do 1922 był posłem na Sejm Ustawodawczy, członek Klubu Pracy Konstytucyjnej[11].
Został prezesem rady Banku Kupiectwa Polskiego, zatwierdzonego w 1919[12][13][14]. Od 24 lipca 1920 do 6 czerwca 1922 był ministrem poczt i telegrafów w rządach: Wincentego Witosa i Antoniego Ponikowskiego. Należał do Stronnictwa Prawicy Narodowej.
Później zajął się działalnością gospodarczą we Lwowie, m.in. był prezesem Towarzystwa Kredytowego Miejskiego we Lwowie i radcą Izby Przemysłowo-Handlowej w tym mieście.
Po agresji ZSRR na Polskę aresztowany przez NKWD we Lwowie zmarł w nieznanych okolicznościach na terenie ZSRR w 1940.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[15]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)[16][17]
- Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry, 1906)[18]
Przypisy
- ↑ Leon Chajn, Polskie Wolnomularstwo 1920–1938, Warszawa 1984, s. 101.
- ↑ Przegląd Gospodarczy : organ Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. 1920, z. 1, s. 20.
- ↑ Deklaracja programowa. [Inc.:] Polska jako naród ani na chwilę nie przestawała istnieć [...] : 28 czerwca 1922 r. / [Unia Narodowo-Państwowa]
- ↑ Obrady Zgromadzenia Obywatelskiego odbytego w dniu 30 grudnia 1928 staraniem Zjednoczenia Stanu Średniego oraz Mieszczańskiego Towarzystwa Strzeleckiego w sali tegoż Tow. we Lwowie, Lwów 1929 s. 2.
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 292. [dostęp 2021-10-21].
- ↑ Rzepecki, s. 219
- ↑ Konstanty Srokowski, N.K.N. Zarys historii Naczelnego Komitetu Narodowego, Kraków 1923, s. 146.
- ↑ Tymczasowa Rada Miejska we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 31 z 7 lutego 1918.
- ↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918–1919, t. I, Warszawa 2010, s. 34.
- ↑ Agnieszka Biedrzycka: Kalendarium Lwowa 1918–1939. Kraków: 2012, s. 1-2. ISBN 97883-242-1542-3.
- ↑ Tadeusz Rzepecki, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 1919 roku, Poznań 1920, s. 288.
- ↑ Bank Kupiectwa Polskiego Warszawa. „Tygodnik Handlowy”, s. 1, Nr 10 (16) z 6 marca 1920.
- ↑ Bank Kupiectwa Polskiego Warszawa. „Kurjer Warszawski”, s. 1, Nr 69 z 9 marca 1920.
- ↑ Bank Kupiectwa Polskiego Warszawa. „Przegląd Gospodarczy”, s. 32, Nr 1 z 1 kwietnia 1920.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 16.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ Wiadomości bieżące. Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Nafta”. Nr 11, s. 301, 1937.
- ↑ Zasłużyli się krajowi. „Nowości Illustrowane”. Nr 35, s. 2, 1 września 1906.
Bibliografia
- „Kto był kim w II Rzeczypospolitej”, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd. I.
- Tadeusz Rzepecki: Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 1919 roku. Poznań, 1920, s. 219–220.
| Księstwo halicko-wołyńskie (do 1349) | |
|---|---|
| Rzeczpospolita Obojga Narodów (1349–1772) | |
| Monarchia Habsburgów, Cesarstwo Austrii, Austro-Węgry (1772–1918) |
|
| II Rzeczpospolita (1918–1939) | |
| II wojna światowa (1939-1944) | |
| USRR (1944-1991) | |
| Ukraina (od 1991) |
| W dniu zaprzysiężenia | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
