Władysław Bartela
| |
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 czerwca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Władysław Bartela (ur. 2 czerwca 1896 w Kętach, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w Kętach, w rodzinie Franciszka i Agnieszki z domu Czopek[1][2].
10 kwietnia 1915 roku wstąpił do Legionów Polskich. Został przydzielony do 2 kompanii 4 pułku piechoty. W szeregach pułku odbył kampanię wołyńską[1].
W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Od 1918 roku w Wojsku Polskim. W kwietniu 1928 roku został przeniesiony do 3 pułku strzelców podhalańskich w Bielsku[3], a jesienią tego roku do 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie[4][5]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1][6]. Po przeniesieniu do korpusu oficerów administracji zajmował 2. lokatę wśród kapitanów ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku[7]. W 1939 roku był kierownikiem II referatu w Komendzie Rejonu Uzupełnień Puławy.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku[8]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 roku mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[9][10]. W Lesie Katyńskim prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[11]. W 1943 roku jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 2167[12][8], a przy zwłokach znaleziono 2 listy przewozowe, 1 odcinek pocztowy[13][14]. Figuruje na liście wywózkowej z 2 kwietnia 1940 roku[8].
Władysław Bartela był żonaty ze Stefanią z domu Pieczka, z którą miał córkę Weronikę[15].
5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[16][17][18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[19][20][21].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 24 października 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[22]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Przypisy
- ↑ a b c Ryżewski 1992 ↓, s. 427.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 21, tu podano, że nazwisko panieńskie matki brzmiało „Czapek”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 139.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 351.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 80, 618.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 348.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 306.
- ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 21.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2024-06-27] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Historia Zbrodni Katynskiej [online] [dostęp 2024-11-17] (pol.).
- ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 225 [dostęp 2024-11-25] (niem.).
- ↑ Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (42 (328)), pbc.uw.edu.pl, 16 października 1948, s. 3 [dostęp 2024-11-25] (pol.).
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-04-09].
- ↑ Ryżewski 1992 ↓, s. 428.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 27 [dostęp 2024-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Wacław Ryżewski. Pro Memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (139), 1992. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 1640-6281.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.