Zobacz też: Władysław Bandurski – biskup, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Władysław Bandurski

podchorąży
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1901 Przemyśl
Data i miejsce śmierci	18 marca 1921 Ilia
Przebieg służby
Lata służby	1914–1918
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 pułk piechoty Legionów
Główne wojny i bitwy	Wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Władysław Bandurski (ur. 18 grudnia 1901 w Przemyślu, zm. 18 marca 1921 w Ilii) – podchorąży Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej. Kawaler orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Józefa i Józefy z domu Swoboda. W Krakowie uczęszczał do gimnazjum, a później zamieszkał w Bohorodczanach w powiecie stanisławowskim^[1]. Od sierpnia 1914 w Legionach Polskich, a z racji młodego wieku pełnił w 2 kompanii 1 pułku piechoty funkcję ordynansa i łącznika^[1]. 16 sierpnia 1916 odznaczył się podczas walk nad Stochódem. Walcząc pod Rudką Miryńską, kilkakrotnie przedostając się przez linie nieprzyjaciela, przenosił ważne meldunki i rozkazy^[1]. Odznaczony za czyny bojowe Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2]. Od jesieni 1917 walczył w szeregach armii austriackiej, na froncie włoskim został ranny. W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego do 1 pułku piechoty Legionów. Uczestniczył w walkach na froncie polsko-bolszewickim. Awansowany do stopnia podchorążego. Na skutek odniesionych ran i kontuzji zmarł po dłuższej chorobie w Ilii w powiecie Wilejka, gdzie został pochowany na miejscowym cmentarzu. Rodziny nie założył^[1].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7206
• Krzyż Niepodległości – 1933 pośmiertnie

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Stefan Pomarański: Zarys historii wojennej 1-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.