Vought XSB3U
 Vought XSB3U-1 w NACA w 1938 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Chance Vought Division of United Aircraft Corporation |
| Typ |
pokładowy samolot rozpoznawczo-bombowy |
| Konstrukcja |
jednosilnikowy dwupłat o konstrukcji metalowej |
| Załoga |
2 (pilot i obserwator) |
| Historia | |
| Data oblotu |
1936 |
| Wycofanie ze służby |
1939 |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x Pratt & Whitney R-1535-82 |
| Moc |
750 KM każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,13 m |
| Długość |
8,59 m |
| Powierzchnia nośna |
30,4 m² |
| Masa | |
| Własna |
1758 kg |
| Startowa |
2648 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
346 km/h na wysokości 2700 m |
| Prędkość minimalna |
106 km/h |
| Pułap |
6218 m |
| Zasięg |
950 km z ładunkiem bomb 230 kg |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 km 7,62 mm, 1 km 12,7 mm, do 230 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| United States Navy | |
Vought XSB3U – amerykański dwupłatowy samolot rozpoznawczo-bombowy zaprojektowany w zakładach Chance Vought dla United States Navy w latach 30. XX wieku. Samolot został zaprojektowany jako alternatywa dla powstałego w tym samym czasie jednopłatu Vought SB2U Vindicator, jego osiągi nie były zadowalające i poprzestano na zbudowaniu jednego prototypu.
Historia
W marcu 1934 Bureau of Aeronautics (BuAer, dyrektorat USN ds. lotnictwa morskiego) rozpisało szereg konkursów na nowe samoloty, między innymi na samolot rozpoznawczo-bombowy (scout bomber), torpedowo-bombowy (torpedo bomber) i wodnosamolot torpedowy[1][2][3][4]. Do konkursów stanęło osiem firm. Zaprojektowano łącznie dziesięć samolotów, pięć jedno- i pięć dwupłatowców: Brewster SBA, Curtiss SBC, Douglas XTBD, Great Lakes XB2G, Great Lakes XTBG, Grumman XSBF, Hall XPTBH, Northrop BT (późniejszy SBD Dauntless), Vought SB2U i Vought XSB3U[5].
W ówczesnym czasie kierownictwo BuAer nie było jeszcze całkowicie przekonane do pełnego przezbrojenia lotniskowców USN na samoloty jednopłatowe[6][7]. Wraz z nowoczesnym jednopłatem XSB2U-1 zamówiono także dwupłatowy XSB3U jako bardziej konwencjonalna i sprawdzona alternatywa[6][7]. XSB3U powstał w wyniku przebudowy ostatniego seryjnie zbudowanego egzemplarza wcześniejszego samolotu SBU Corsair[5]. XSB3U miał prawie niezmienioną konstrukcję kadłuba i skrzydeł oraz ten sam silnik[6][7]. Dokonano jedynie niewielkich zmian polepszających aerodynamikę samolotu i zmieniono owiewkę silnika[6][7], samolot został także wyposażony we wciągane podwozie[6][7].
Konstrukcja
Vought XSB3U[a] był dwupłatowym, jednosilnikowym samolotem rozpoznawczo-bombowym o klasycznej konstrukcji[6][7]. Załogę samolotu stanowiły dwie osoby (pilot i obserwator) siedzące w zamkniętej kabinie w układzie tandem[6][7]. Samolot miał podwozie w układzie klasycznym z kołem ogonowym, podwozie główne było chowane w locie[6][7].
Napęd samolotu stanowił silnik gwiazdowy typu Pratt & Whitney R-1535 o mocy 750 KM z dwupłatowym śmigłem typu Hamilton Standard o zmiennym skoku[6][7].
Uzbrojenie samolotu stanowił pojedynczy, nieruchomy karabin maszynowy 12,7 mm umieszczony w owiewce silnika i pojedynczy, ruchomy karabin maszynowy 7,62 mm w tylnej kabinie obserwatora, oprócz tego XSB3U mógł przenosić pod kadłubem do 500 funtów (230 kg) bomb[6][7].
Historia
Jedyny prototyp XSB3U (numer seryjny 9834[8]) został dostarczony do bazy USN Naval Air Station Anacostia w kwietniu 1936[9] razem z jego głównym rywalem, jednopłatowym XSB2U-1[6][7]. Testy porównawcze obydwu samolotów wykazały całkowitą wyższość konstrukcji jednopłatowej[6][7][10]. Obydwa samoloty były napędzane silnikami o tej samej mocy, i pomimo że XSB2U-1 miał większe rozmiary i był o 500 funtów cięższy od XSB3U, był przy tym o 24 km/h szybszy od dwupłata, miał dwukrotnie większy udźwig bomb, podobny zasięg i taką samą prędkość minimalną wynoszącą 106 km/h[6][7]. Pomimo kiepskich osiągów samolotu bardzo pozytywnie oceniono jego mechanizm chowania podwozia, który był wyraźnie lepszy niż rozwiązania używane w większości ówczesnych samolotów[11].
Po zakończeniu oblatywania i testów samolot został zatrzymany przez USN, gdzie służył do celów doświadczalnych do 1938[6][7]. W sierpniu 1939 samolot został wypożyczony dla National Advisory Committee for Aeronautics, gdzie posłużył do eksperymentów związanych z badaniem obciążenia powierzchni ogonowych, które były przeprowadzane w bazie Langley Field[12][13]. Testy samolotu trwały do stycznia 1939, po czym został on zwrócony USN, gdzie został złomowany[12].
Uwagi
- ↑ Poszczególne litery oznaczenia XSB3U mają następujące znaczenie: X - prototypowy/eksperymentalny (experimental), S - zwiadowczy/rozpoznawczy (scout), B - bombowy (bomber), 3 - trzeci samolot tego producenta zamówiony przez USN, U - oznaczenie producenta.
Przypisy
- ↑ Richard S. Dann: Grumman Biplane Fighters in Action. s. 20.
- ↑ William F. Trimble: Attack From the Sea. s. 13.
- ↑ E. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941. s. 138.
- ↑ E. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941. s. 162.
- ↑ a b Thomas Doll: SB2U Vindicator in Action. s. 4.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n E.R. Johnson: American Attack Aircraft Since 1926. s. 309.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n E. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941. s. 49.
- ↑ Joe Baugher: US Navy and US Marine Corps Aircraft Serial Numbers and Bureau Numbers--1911 to Present. [dostęp 2012-10-25]. (ang.).
- ↑ Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Navy Aircraft Since 1911. s. 399.
- ↑ David Herbert Donald: Complete Encyclopedia of World Aircraft. s. 902.
- ↑ Thomas Doll: SB2U Vindicator in Action. s. 5.
- ↑ a b James R. Hansen: Engineer In Charge: A History of the Langley Aeronautical Laboratory, 1917-1958, Appendix E. NASA. [dostęp 2012-10-25]. (ang.).
- ↑ Vought XSB3U-1. NASA. [dostęp 2012-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-02)]. (ang.).
Bibliografia
- Richard S. Dann: Grumman Biplane Fighters in Action. Carrollton, TX: Squadron/Signal Publications, 1996. ISBN 978-0-89747-353-8.
- Thomas Doll, Don Greer, Joe Sewell: SB2U Vindicator in Action. Carrollton, Tex.: Squadron/Signal Publications, 1992. ISBN 0-89747-274-8.
- David Herbert Donald: Complete Encyclopedia of World Aircraft. Barnes Noble Books. ISBN 0-7607-0592-5.
- E. R. Johnson: United States Naval Aviation, 1919–1941: Aircraft, Airships and Ships Between the Wars. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0786445509.
- E. R. Johnson: United States Naval Aviation, 1919-1941: Aircraft, Airships and Ships Between the Wars. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0786445509.
- Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Navy Aircraft Since 1911. Naval Institute Press, 1990. ISBN 978-0870217920.
- William F. Trimble: High Frontier : A History of Aeronautics in Pennsylvania. Pittsburgh, Pa.: University of Pittsburgh Press, 1982. ISBN 978-0-8229-5340-1.