Vincenza Bono
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 października 1942 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk, nauczycielka |
Vincenza Bono Parrino (ur. 29 października 1942 w Alcamo[1]) – włoska polityk i nauczycielka, senator, w latach 1988–1989 minister kultury.
Życiorys
Absolwentka studiów humanistycznych[2]. Pracowała jako nauczycielka języka włoskiego[3] oraz dyrektor szkoły średniej[1]. Zajmowała się też działalnością publicystyczną i redaktorską[2]. Na początku lat 60. wstąpiła do Włoskiej Partii Socjaldemokratycznej, pełniła różne funkcje w jej strukturach[2]. W latach 1987–1994 zasiadała w Senacie X i XI kadencji[1][4]. Od kwietnia 1988 do lipca 1989 sprawowała urząd ministra kultury w rządzie Ciriaca De Mity[1].
W 2019 w formie wywiadu rzeki, który przeprowadził Dario Cocchiara, ukazały się jej wspomnienia zatytułowane Enza Bono Parrino. Una donna, una storia[5].
Jej mężem był socjaldemokratyczny senator Francesco Parrino[6].
Przypisy
- ↑ a b c d X Legislatura 1987–1992: Vincenza Bono [online], senato.it [dostęp 2021-02-21] (wł.).
- ↑ a b c Note biografiche dei Deputati, membri di Governo e personalità, iscritti al Partito Radicale Transnazionale [online], radicali.it, 4 lutego 1993 [dostęp 2021-02-21] (wł.).
- ↑ Loredana Bartolett, UNA PROFESSORESSA AI BENI CULTURALI 'PER ORA NON SO NULLA, MA STUDIERO', repubblica.it, 15 kwietnia 1988 [dostęp 2021-02-21] (wł.).
- ↑ XI Legislatura 1992–1994: Vincenza Bono [online], senato.it [dostęp 2021-02-21] (wł.).
- ↑ Emanuele Lauria, Enza Bono Parrino: „Macché borsette, noi avevamo stile” [online], repubblica.it, 6 stycznia 2020 [dostęp 2021-02-21] (wł.).
- ↑ Psdi nella bufera, Cariglia sotto tiro, „l’Unità”, 14 kwietnia 1988, s. 3 [dostęp 2021-02-21] (wł.).
| W dniu powstania |
|
|---|
