Vince Dundee

Vincenzo Lazzaro

Data i miejsce urodzenia	22 października 1907 Baltimore
Data i miejsce śmierci	27 lipca 1949 Glendale
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	173 cm
Kategoria wagowa	średnia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	158
Zwycięstwa	118
Przez nokauty	29
Porażki	19
Remisy	14

Vince Dundee (właśc. Vincenzo Lazzaro, ur. 22 października 1907 w Baltimore, zm. 27 lipca 1949 w Glendale^[1]) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii średniej.

Pochodził z rodziny włoskich imigrantów, którzy osiedlili się w Baltimore. Jego starszy brat Joe Dundee był również zawodowym bokserem, mistrzem świata w wadze półśredniej. On jako pierwszy przybrał ringowe nazwisko Dundee, a za nim podążył Vince.

Vince Dundee rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1923. W tym roku stoczył 9 walk, z których 8 wygrał 1 zremisował. W następnym stawał w ringu 18 razy, 12 razy zwyciężając i 6 razy remisując. Pierwszej porażki doznał dopiero w październiku 1926, kiedy pokonał go Andy DiVodi. W 1927 walczył 15 razy, w tym wygrał z Baby Joe Gansem. W lutym 1928 pokonał go na punkty Jackie Fields, który wygrał z nim również w kwietniu tego roku, a następnie w październiku 1929^[2] i w styczniu 1930. W międzyczasie Dundee toczył wiele zwycięskich pojedynków pięściarskich. W kwietniu 1930 i w czerwcu 1931 pokonał Bena Jeby’ego, a w lipcu tego roku przegrał z Marcelem Thilem. W sierpniu 1932 wygrał na punkty z Kenem Overlinem.

Sytuacja w wadze średniej skomplikowała się po rezygnacji Mickeya Walkera z tytułu mistrza świata w 1931. National Boxing Association (NBA) uznawała za mistrza Gorillę Jonesa, a następnie jego pogromcę Marcela Thila (który był również akceptowany przez International Boxing Union), zaś zdaniem New York State Athletic Commission (NYSAC) od 1933 mistrzem był Ben Jeby. 17 marca 1933 w Madison Square Garden w Nowym Jorku Dundee zmierzył się o ten tytuł z Jebym, ale orzeczono remis^[3]. W sierpniu i we wrześniu tego roku Dundee dwukrotnie przegrał z Teddym Yaroszem.

30 października 1933 w Bostonie stoczył walkę o tytuł mistrza świata z Lou Brouillardem, który był mistrzem w wersji NBA i NYSAC. Dundee zwyciężył jednogłośnie na punkty^[2][4]. W obronie nowo zdobytego tytułu pokonał 8 grudnia tego roku w Bostonie Andy’ego Callahana^[5] i 3 maja 1934 w Paterson Ala Diamonda^[6]. Wcześniej w 1934 wygrał towarzyskie walki z Jebym i z przyszłym pretendentem do mistrzostwa świata w wadze ciężkiej Alem McCoyem.

Kolejna obrona mistrzowskiego pasa nie był już udana, ponieważ 11 września 1934 w Pittsburghu Dundee przegrał z Teddym Yaroszem na punkty^[2][7]. W styczniu 1935 pokonał Eddiego „Babe” Risko (który we wrześniu tego roku odbierze Yaroszowi tytuł mistrza świata), a 30 lipca w Seattle doznał porażki przez techniczny nokaut w 3. rundzie z rąk Freddiego Steele'a. Dundee był liczony 11 razy oraz miał złamaną szczękę, zanim sędzia przerwał pojedynek. Była to jedyna przegrana przed czasem w karierze Dundee. Pauzował po niej do 1937, w którym stoczył 7 walk, z których wygrał 5, a przegrał dwie: z Billym Connem i z Honey Boyem Jonesem. Po tej ostatniej wycofał się z ringu.

Później chorował na stwardnienie rozsiane. Zmarł w 1949 w wieku 41 lat.

• Vince Dundee [online], boxingbiographies.co.uk [dostęp 2015-04-06]  (ang.).
• "Vince" Dundee (Vincenzo Lazzaro) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-04-06]  (ang.).
• Wykaz walk zawodowych Vince’a Dundee [online], boxrec.com [dostęp 2017-08-18]  (ang.).
• Vince DUNDEE [online], Sport & Note [dostęp 2015-04-06]  (ang.).