"Vedrai, carino"

Josef Krips, Wiener Staatsoper, 1955, jako Zerlina – Hilde Güden

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Vedrai, carino (z języka włoskiego: Zobaczysz, kochany^[1]) – aria na sopran z tekstem w języku włoskim, z drugiego aktu opery z muzyką Wolfganga A. Mozarta i librettem Lorenza Da Pontego Don Giovanni. Przypisana jest do roli młodej podsewilskiej wieśniaczki Zerliny.

Don Giovanni, szlachcic i uwodziciel, po swojej nocnej eskapadzie, w której zabił Komandora, ojca Donny Anny chroniącego czci córki i spotkaniu z jedną ze swoich dawnych miłostek, porzuconą, ale wciąż oszalałą z miłości do niego Donną Elvirą, natknął się na weselny orszak Zerliny i Masetta, co było okazją do próby uwiedzenia samej panny młodej (Là ci darem la mano), udaremnionej przez nadal ścigającą niewiernego kochanka Donnę Elvirę. Zaszczepił jednak w dziewczątku pewną ciekawość, a w Masetcie nutę zazdrości. Toteż młodzi, chcąc ostatecznie wybadać jego intencje oraz utwierdzić się we wzajemnej wierności, zjawili się jeszcze na zorganizowanym przez wielmożę balu, gdzie roztrzęsioną Zerlinę ledwie udało się w ostatniej chwili wyrwać z rąk rozpustnika. Potwierdziły się zatem ich przekonania dotyczące kochliwego szlachcica^[2][3].

Tymczasem Don Giovanniemu udało się ujść bezpiecznie i aby zabawić się tym razem z subretką Donny Elviry, namówił swego służącego Leporella na zamianę strojów. Leporello natomiast ma zalecać się w jego imieniu i przebraniu do Elviry^[2][3].

Zraniona duma Masetta kazała mu jednak zorganizować ludzi, aby ostatecznie rozprawić się ze złym panem. Szybko więc jego oddział podsewilskich wieśniaków uzbrojonych niczym kosynierzy, w co było można, podchodząc do domu Donny Elviry, odnajduje przebranego Don Giovanniego. Ten jednak, odgrywając rolę własnego sługi, myli poszukujących, zostając wreszcie sam na sam z Masettem. Gdy młody człowiek chwali się Don Giovanniemu, co też ma na niego samego przyszykowane, odbiera szybko cięgi. Szlachcic, aby uniknąć zdemaskowania i nie narazić się mogącym przecież szybko wrócić wieśniakom wspierającym Masetta, zbiega, a jego ofiara zostaje sama ze swoimi siniakami^[2][3].

Aria:

Podążająca za Masettem Zerlina odnajduje wreszcie swojego porzuconego już przez oprawcę i opuszczonego przez zmylonych chłopów, zbitego ukochanego. Ten żali się jej na swój ból, dziewczyna próbuje go pocieszyć. Wyrzucając mu dobrotliwie jego wcześniejszą zazdrość oferuje mu równocześnie niesamowity lek – balsam miłości i własne bijące serce^[2][3]. Aria na zawsze kończy wątek niepewności co do wierności samej Zerliny rozwiewając wszelkie wątpliwości Masetta. Dochodzi więc do ostatecznego pojednania dwojga młodych wieśniaków^[4].

Podczas światowej prapremiery 29 października 1787 w Teatrze Nostitza w Pradze rolę Zerliny śpiewała Caterina Bondini^[5][6], natomiast premiera zmienionej nieco wersji opery miała miejsce w Wiedniu 7 maja 1788, gdzie jako Zerlina wystąpiła Luisa Laschi-Mombelli^[2].

Lorenzo Da Ponte, pisząc fragment opery począwszy od balu u Don Giovanniego, obejmujący znaczną część aktu drugiego i zawierający głównie wydarzenia w ogrodzie posiadłości Donny Elviry, w tym tę arię, mimo że znał wiele wersji historii Don Juana, zmuszony był do samodzielnego uzupełnienia różnorakich luk w opowieściach dotyczących tego bohatera. Fabułę nocnych wydarzeń zawierających wątek poszukiwania i odnalezienia Masetta przez Zerlinę, poprzedzających cmentarną scenę zaproszenia posągu Komandora na finałową ucztę należy więc przypisać wyłącznie inwencji librecisty^[4].

Muzyczny motyw Vedrai, carino Mozart wykorzystał jeszcze jako jeden z kilku w swoim divertimento nr 6 na dwa klarnety i fagot (KV 439B).

• Aria katalogowa
• Aria szampańska