Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Ulica Leszno w Warszawie

Ulica Leszno w Warszawie
Nowolipki, Młynów
Ilustracja
Ulica Leszno, widok w kierunku wschodnim
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
0 km al. „Solidarności”
0,15 km skwer kard. Stefana Wyszyńskiego
światła 0,4 km ul. Okopowa
światła 0,5 km ul. Okopowa
0,7 km ul. Karolkowa
światła 0,95 km ul. Młynarska
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Leszno w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Leszno w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Leszno w Warszawie”
Ziemia52°14′16,7″N 20°58′37,9″E/52,237972 20,977194

Ulica Leszno – ulica w warszawskiej dzielnicy Wola.

Historia

Ulica powstała w miejscu dawnego traktu z Warszawy do Błonia. Jej nazwa pochodzi od jurydyki Leszno[1] założonej 8 stycznia 1648 roku przez podskarbiego wielkiego koronnego Bogusława Leszczyńskiego ze swoim stryjem kanclerzem wielkim koronnym Janem Leszczyńskim. Nazwa jurydyki wywodzi się od nazwisk jej założycieli. Na Lesznie osiedlała się głównie ludność wyznania ewangelickiego, przybyła z Leszna[2].

Od 1897 pod nr 58 znajdowała się centrala warszawskiego pogotowia ratunkowego[3].

Zabudowa ulicy ucierpiała w czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939[4]. Podczas okupacji niemieckiej nazwę ulicy zmieniono na Gerichtstraße (od znajdujących się pod nr 53/55 budynku Sądów).

W listopadzie 1940 ulica do ulicy Żelaznej znalazła się w obrębie getta warszawskiego. Po wojnie wschodnia i środkowa część ulicy Leszno stała się częścią Trasy W-Z i nadano jej nazwę alei Świerczewskiego (obecnie alei „Solidarności”). Historyczną nazwę zachował jedynie zachodni odcinek ulicy (od al. „Solidarności” do ul. Młynarskiej).

W latach 60. XX wieku ulicę przebudowano na dwujezdniową. Od ulicy Okopowej do Karolkowej nową jezdnię dobudowano po stronie północnej, a na dalszym odcinku – po południowej[5].

Ważniejsze obiekty

Obiekty nieistniejące

Przypisy

  1. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 160. ISBN 978-83-62189-08-3.
  2. Andrzej Kersten: Warszawa kazimierzowska 1648–1668. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971, s. 36.
  3. Stefan Kieniewicz: Warszawa w latach 1795–1914. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976, s. 223.
  4. Mieczysław Cieplewicz. Bombardowanie i ostrzeliwanie Warszawy we wrześniu 1939 r.. „Kronika Warszawy”. 4/48, s. 60, 1981. 
  5. Jacek Sawicki: Kształty warszawskich ulic a kartografia [w:] Wnętrze warszawskiej ulicy. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2002, s. 213. ISBN 83-88372-19-X.