Ulica Lekarska w Warszawie
| Filtry, Stara Ochota | |||||||||||||
 Ulica Lekarska, widok w kierunku ulicy Filtrowej | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||
 52°13′05,5″N 21°00′23,0″E/52,218194 21,006389
| |||||||||||||
Ulica Lekarska – ulica w dzielnicy Śródmieście w Warszawie.
Opis
Ulica została wytyczona w 1922 roku jako ulica zamykająca zwarty blok zabudowy zlokalizowany pomiędzy obecną al. Armii Ludowej, al. Niepodległości i ul. Filtrową. Zamieszkało przy niej wielu znanych lekarzy[1], co spowodowało nadanie ulicy, uchwałą Rady Miejskiej Warszawy z dnia 27 września 1926, obecnej nazwy[2].
Zabudowa wyżej wymienionego kwartału ulic składa się z domów (segmentów) mieszkalnych Spółdzielni Mieszkaniowej „Ognisko” wybudowanych w latach 1924-27 według konceptu Romana Felińskiego. On też jest autorem projektów zachowanych do dziś piętrowych domków utrzymanych w konwencji tzw. stylu narodowego, stojących w zachodniej pierzei ulicy (nr 1 i 3-23).
Zabudowa wschodniej pierzei ulicy powstała nieco później, w latach 1931–1932 dla spółdzielni „Temida”. Autorem projektu był architekt Piotr Kwiek. Zachowane domy (pod numerami 2 i 4-14) prezentują styl odmienny od domów w pierzei nieparzystej i są bliskie architekturze konstruktywizmu.
Przed II wojną światową przy ulicy miała siedzibę Wielka Loża Narodowa Polski[3].
W 1944 w ogrodzie segmentu pod nr 9 Irena Sendlerowa i Jadwiga Piotrowska zakopały kartotekę referatu dziecięcego Rady Pomocy Żydom („Żegoty”)[4].
Przypisy
- ↑ Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 160. ISBN 978-83-62189-08-3.
- ↑ Uchwała Rady Miejskiej z dnia 27 września 1926 r. w sprawie nazw ulic w Cytadeli i w mieście. „Dziennik Zarządu Miasta Stołecznego Warszawy”. nr 67/68, s. 1-3, 1926-10-20.
- ↑ Max Cegielski: Mozaika. Śladami Rechowiczów. Warszawa: WAB, 2011, s. 371. ISBN 978-83-7747-538-6.
- ↑ Halina Grubowska: Ta, która ratowała Żydów. Rzecz o Irenie Sendlerowej. Warszawa: Żydowski Instytut Historyczny im. Emanuela Ringelbluma, 2014, s. 104. ISBN 978-83-61850-39-7.