UGM-73 Poseidon C-3
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| System | |
| Typ | |
| Przeznaczenie |
strategiczne odstraszanie nuklearne |
| Wyrzutnia |
Okręty podwodne typu |
| Status |
wycofany ze służby |
| Lata służby |
1971–1994 |
| Długość |
10,36 m |
| Średnica |
1,88 m |
| Masa startowa |
29 030 kg |
| Napęd |
dwustopniowy na paliwo stałe |
| Paliwo |
stałe |
| Zasięg |
2500 Mm (4635 km) |
| Udźwig |
2000 kg |
| Naprowadzanie |
bezwładnościowe |
| Celność |
CEP: 450 m |
| Głowica | |
UGM-73 Poseidon C-3 – pocisk balistyczny SLBM pośredniego zasięgu na paliwo stałe, amerykańskiej marynarki wojennej. Poseidon C-3 były następcami pocisków Polaris A-3 we flocie amerykańskiej, były też pierwszymi na świecie pociskami w służbie operacyjnej, które wyposażono w głowice MIRV. Pociski Poseidon C-3 stanowiły odpowiedź na rozwój systemu antybalistycznego w Związku Radzieckim.
Program konstrukcyjny
Bodźcem do opracowania pocisku Poseidon były sygnały, że Związek Radziecki jest w trakcie opracowywania systemu antybalistycznego będącego w stanie powstrzymać amerykańskie strategiczne uderzenie nuklearne[1]. Bezpośrednio zaś, program Poseidon był rezultatem rozpoczętych w marcu 1964 roku studiów marynarki pod nazwą „Great Circle Study”. W ich ramach rygorystycznym analizom poddano amerykański potencjał ofensywny i obronny, wraz z późniejszymi studiami zainicjowanymi przez sekretarza obrony McNamarę.
Pierwszy model Posejdona odbył lot w sierpniu 1968 roku, z pola testowego Eastern Test Range na Florydzie. 14 test w locie, odbyty w grudniu 1969 roku, był jednocześnie pierwszym testem w pełni kompletnego systemu uzbrojenia. W czerwcu 1970 roku ukończono testy rozwojowe systemu, który uzyskał status operacyjny w marcu 1971 roku.
Opis
Poseidon był dwustopniowym pociskiem balistycznym na paliwo stałe o długości 10,36 m i 1,88 m średnicy. Jego masa startowa wynosiła 29 480 kg maksymalny zasięg zaś 4640 km. Post-buster pocisku zdolny był do przenoszenia do 14 głowic MIRV, w związku jednak z deklaracją Stanów Zjednoczonych do układu START I, przenosił jedynie 10 głowic[2]. Zadeklarowany do traktatu udźwig throw-weight wynosił 2000 kilogramów. W jednej konfiguracji mógł przenosić 10 głowic W76 o mocy 100 kt, w innej – 14 głowic W68 o mocy 40-50 kt[2]. Poseidon C-3 dysponował bardzo dobrą celnością CEP wynoszącą 450 metrów, dwukrotnie mniej od pocisków Polaris A-3[2].
Status
Poseidon uzyskał status operacyjny w marcu 1971 roku, po czym w liczbie 496 pocisków został rozmieszczony na 31 okrętach podwodnych „41 for Freedom”. W 1984 roku, na okręty te zaczęto wprowadzać pociski Trident I C-4, które stopniowo zaczęły wypierać Poseidon z amerykańskiego systemu strategicznego odstraszania nuklearnego[2]. Do 1991 roku, w służbie pozostawało 10 jednostek wyposażonych w 160 pocisków C-3, do połowy 1994 roku jednak, wszystkie przenoszące je okręty zostały wycofane ze służby patrolowej i sukcesywnie wykreślane ze stanu US Navy[2].
Przypisy
Bibliografia
- Graham Spinardi: From Polaris to Trident: the development of US Fleet ballistic missile technology. Cambridge [England]: Cambridge University Press, 1994. ISBN 0-521-41357-5.
- Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
- Duncan Lenox: Jane’s Strategic Weapon Systems Issue Forty-nine. Jane’s Information Group, 2008, s. 616. ISSN 0958-6032.
| typy pocisków | |
|---|---|
| typy okrętów |
