Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Tymoteusz Karpowicz

Tymoteusz Karpowicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 grudnia 1921
Zielona

Data i miejsce śmierci

29 czerwca 2005
Oak Park

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

literatura

Epoka

poezja lingwistyczna

Ważne dzieła
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
Nagrody

nagroda m. Wrocławia (1957), Nagroda ZAIKS-u (1961), Nagroda Fundacji Alfreda Jurzykowskiego (1975), nagroda The Illinois Art Council (dwukrotnie), nagroda miesięcznika „Odra” (2000), nagroda Czterech Kolumn (2001)

Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach

Tymoteusz Karpowicz (ur. 15 grudnia 1921 w Zielonej koło Wilna[1], zm. 29 czerwca[2] 2005 w Oak Park k. Chicago) – polski poeta, prozaik, dramaturg, tłumacz; czołowy twórca poezji lingwistycznej, uznawany za ostatniego wielkiego modernistę[3][4][5], którego twórczość zamyka doświadczenie polskiej awangardy poetyckiej XX wieku[6].

Życiorys

Urodził się 15 grudnia 1921 r. w podwileńskiej wsi Zielona. W dzieciństwie w wyniku wypadku stracił lewą dłoń[7]. W czasie wojny uczestniczył w polskim ruchu oporu. Studiował filologię polską we Wrocławiu. Pierwszą żoną była Maria Łokucjewska (rozwód w 1946). W okresie późniejszym poślubił Marię Budniewską. W latach 1945–1949 mieszkał w Szczecinie, gdzie pracował w Polskim Radiu. Potem przeniósł się do Wrocławia, w którym mieszkał do 1973 roku[8].

Debiutował w 1948 r. tomem prozy poetyckiej Legendy pomorskie i zbiorem wierszy Żywe wymiary[9]. Po ogłoszeniu w roku 1949 socrealizmu w literaturze zaprzestał publikowania. Aktywność literacką wznowił dopiero w roku 1956 w dobie odwilży. Wtedy to stał się redaktorem tygodnika „Nowe sygnały”. W roku 1957 tygodnik ten został jednak zamknięty za zbyt niezależną postawę. Karpowicz został później także usunięty z redakcji „Poezji” i „Odry”.

W 1973 otrzymał stypendium naukowe do Ameryki Północnej. Korzystając z tego stypendium, postanowił do kraju nie wracać i pozostał do śmierci na emigracji w Stanach Zjednoczonych. Od roku 1978 profesor na University of Illinois w Chicago (od 1993 r. na emeryturze). Jako naukowiec zajmował się badaniem twórczości Bolesława Leśmiana. Ostatni jego tom wierszy Słoje zadrzewne był nominowany do Nagrody Literackiej Nike 2000. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Jego aktywność literacka była przede wszystkim związana z nurtem lingwistycznym w poezji. Typowym przykładem jego charakterystycznej, osadzonej głęboko w języku metaforyki jest wiersz Rozkład jazdy (w tomiku W imię znaczenia, 1962): tytuł nasuwa na myśl poczekalnię dworcową, jednak z treści utworu wynika coś zupełnie innego. Możemy tu mówić o słowach w pułapce językowych automatyzmów oraz o uwalnianiu znaczeń[10].

W swojej twórczości poetyckiej Karpowicz stosował gradację, anaforę, ironię, polemizował z tradycją, a także bawił się znaczeniami słów (powtórne wiązanie znaczeń)[11].

Zmarł 26 czerwca 2005 r. w Oak Park. Pochowano go 3 sierpnia 2005 r. wraz z żoną Marią Karpowicz z d. Budniewską (zmarła w maju 2004 po ciężkiej chorobie) na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.

W 2010 roku wydane zostały dwie monografie twórczości Karpowicza pt. Synteza mowy Tymoteusza Karpowicza Joanny Roszak[12] oraz Rozwiązywanie tekstów. Poetyckie polimorfie Tymoteusza Karpowicza Bartosza Małczyńskiego[13], który jest także autorem wyboru i wstępu do tomu Utwory poetyckie Tymoteusza Karpowicza w serii Biblioteki Narodowej[14]. Oprócz tego, w ostatnim czasie, ukazał się zbiór wspomnień i wywiadów o poecie pt. W cztery strony naraz. Portrety Karpowicza[15] oraz zbiór tekstów krytycznych na temat jego twórczości Podziemne wniebowstąpienie[16]. Obie pozycje ukazały się nakładem wrocławskiej oficyny Biuro Literackie.

Archiwum Karpowicza uporządkował Jan Stolarczyk, wydawca jego spuścizny[17].

28. Międzynarodowy Festiwal Poezji „Maj nad Wilią” został w 2021 poświęcony m.in. pamięci 100-lecia urodzin Tymoteusza Karpowicza[18].

Książki

  • Legendy pomorskie, 1948 – proza poetycka
  • Żywe wymiary, 1948 – poezje
  • Gorzkie źródła, 1957 – poezje
  • Kamienna muzyka, 1958 – poezje
  • Znaki równania, 1960 – poezje
  • W imię znaczenia, 1962 – poezje
  • Trudny las, 1964 – poezje
  • Opowiadania turystyczne, 1966 – w nich 2 opowiadania konkursowe Karpowicza
  • Wiersze wybrane, 1969 – poezje
  • Odwrócone światło, 1972 – poezje
  • Poezja niemożliwa. Modele Leśmianowskiej wyobraźni, 1975 – teoria poezji
  • Rozwiązywanie przestrzeni: poemat polimorficzny (fragmenty), 1989 – poezje
  • Słoje zadrzewne, 1999 – poezje
  • Małe cienie wielkich czarnoksiężników. Zarejestrowane w paśmie cyfr od 797 do 7777 (pośmiertnie), 2007 – szkice

Sztuki teatralne

  • Zielone rękawice, 1960 (wyst. 1961)
  • Człowiek z absolutnym węchem, 1964 (wyst. 1964)
  • Dziwny pasażer, 1964 (wyst. 1964)
  • Kiedy ktoś zapuka, 1967
  • Przyjdź jak najprędzej (Teatr Polskiego Radia: 18 II 1970)
  • Charon od świtu do świtu (wyst. 1972)

Przypisy

  1. ↑ Literatura polska XX wieku. Przewodnik encyklopedyczny. Tom 1 wyd. PWN, Warszawa 2000, s. 271.
  2. ↑ Zmarł Tymoteusz Karpowicz. „Życie Warszawy”, 2005-07-01. 
  3. ↑ Remigiusz Grzela: Czas dla Poezji. 2011-02-12. [dostęp 2017-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-19)].
  4. ↑ Archiwum emigracji: studia, szkice, dokumenty. Toruń: Uniwersytet Mikołaja Kopernika, 2006, s. 48.
  5. ↑ „Topos”. 14, s. 201, 2006. 
  6. ↑ Jan Stolarczyk, Góra z górą..., „Znad Wilii”, nr 1(85) z 2021 r., s. 27, https://www.znadwiliiwilno.lt/wp-content/uploads/2021/05/ZW-1-85_1-kwietnia.pdf,
  7. ↑ Karolina Górniak, W stronę modernistycznego opus vitae. Drogi twórcze Tymoteusza Karpowicza i Ezry Pounda, „Autobiografia. Literatura. Kultura. Media”, 2 (5), 2015, s. 18, DOI: 10.18276/au.2015.2.5-02, ISSN 2353-8694.
  8. ↑ Tymoteusz Karpowicz, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-12-08].
  9. ↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 354-355. ISBN 83-7384-561-5.
  10. ↑ Marek Karwala: Polska poezja współczesna. Kraków: Znak, 1998, s. 20, 21. ISBN 83-7006-709-3.
  11. ↑ Marek Karwala, Polska poezja współczesna, Kraków: Znak, 1998, s. 21, 22, ISBN 83-7006-709-3.
  12. ↑ Synteza mowy Tymoteusza Karpowicza.
  13. ↑ Universitas, Rozwiązywanie tekstów. Poetyckie polimorfie Tymoteusza Karpowicza, Bartosz Małczyński, universitas.com.pl, ISBN 97883-242-1381-8 [dostęp 2016-12-24].
  14. ↑ red, Utwory poetyckie – Biblioteka Narodowa – Serie wydawnicze – Wydawnictwo Ossolineum [online], wydawnictwo.ossolineum.pl [dostęp 2016-12-24].
  15. ↑ Biuro Literackie [online], biuroliterackie.pl [dostęp 2016-12-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-25].
  16. ↑ Podziemne wniebowstąpienie [online], biBLioteka – Magazyn Literacki [dostęp 2016-12-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-25] (pol.).
  17. ↑ Jan Stolarczyk, Tymoteusz Karpowicz ‒ poeta z Ziemi Wileńskiej, „Znad Wilii”, 2 (94), 2023, s. 31-43 [dostęp 2023-07-31] (pol.).
  18. ↑ Wilnoteka, 28. edycja jesienna Międzynarodowego Festiwalu Poezji „Maj nad Wilią" [online].

Bibliografia

  • Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny, T. 4, pod red. J. Czachowskiej, A. Szałagan. Warszawa: WSiP, 1996, s. 66. ISBN 83-02-05974-9.
  • Edward Balcerzan: Kręgi wtajemniczenia: czytelnik, badacz, tłumacz, pisarz. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1982. ISBN 83-08-00605-1.
  • Lesław M. Bartelski: Polscy pisarze współcześni 1939–1991. Warszawa: PWN, 1995, s. 173. ISBN 83-01-11593-9.
  • Henryk Pustkowski: „Gramatyka poezji”?. Warszawa: 1982.
  • Krystyna Latawiec, „Dramat poetycki po 1956 roku: Jarosław M. Rymkiewicz, Stanisław Grochowiak, Tymoteusz Karpowicz”, Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków 2007

Linki zewnętrzne

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Tymoteusz_Karpowicz