Tylko Rock – polski miesięcznik zajmujący się muzyką rockową, ukazujący się w latach 1991–2002. Założycielami pisma byli Wiesław Królikowski i Wiesław Weiss, znani wcześniej z Magazynu Muzycznego. Jego bezpośrednią kontynuacją jest Teraz Rock, wydawany od 2003.

Pierwszy numer ukazał się we wrześniu 1991, jego wydawcą była Res Publica Press, składał się z 72 stron i wyszedł w nakładzie 75 tysięcy egzemplarzy^[1], w kolejnych numerach redakcja podawała nakład 60 tysięcy^[2]. W trakcie istnienia pismo kilka razy zmieniało layout: w 1994, 1996, 1998 i dwukrotnie w 2002^[2]. Objętość była zmienna i wynosiła 62–116 stron^[2].

W 2000 pismo zostało przejęte grupę 4Media i wydawane przez kilka firm: Y-Press, Dom Wydawniczy Wolne Słowo S.A., a na końcu przez Dom Wydawniczy Media Kolor^[2]. Grupa 4Media wkrótce upadła – i zdaniem redaktora naczelnego doprowadziła pismo do upadku^[3]. Jesienią 2002, po wydaniu 134 numerów, pismo przestało się ukazywać^[2].

Redakcja znalazła nowego wydawcę i stworzyła bezpośrednią kontynuację czyli Teraz Rock, którego pierwszy numer ukazał się w marcu 2003^[3].

Tylko Rock promował się jako „jedyne pismo rockowe w Polsce”^[2]. Pismo publikowało liczne wywiady z zagranicznymi muzykami. Główną część każdego numeru stanowiła obszerna wkładka z monograficznym omówieniem jednego wykonawcy – zwykle z zagranicy^[4]. W piśmie funkcjonowały łącznie 152 rubryki – część z nich obecna w każdym numerze, np. relacje z koncertów, recenzje i „Świeży krem” (aktualności), część periodyczna^[2].

Najwięcej publikacji w piśmie poświęcono następującym wykonawcom: Deep Purple, The Beatles, U2, Metallica, Pink Floyd, Pearl Jam, The Cure, The Rolling Stones, Dżem i Oasis^[2]. Polską specyfiką pisma była duża popularność wykonawców z kręgu rocka progresywnego i neoprogresywnego^[2].

Pod koniec lat 90. pismo pod nowym szyldem „Magazyn nie tylko popkulturalny” podjęło próby poszerzenia tematyki o inne gatunki muzyczne (np. pop), a także recenzje filmowe^[4][5].

Artur Trudzik podkreślał, że redakcja periodyku starała się utrzymać tytuł na odpowiednim poziomie merytorycznym i edytorskim^[2]. Według Jana Skaradzińskiego pismo wyróżniało się rzetelnością, dobrą polszczyzną, choć jednocześnie recenzje w dużym stopniu reklamowały płyty^[4].

Według Artura Trudzika Tylko Rock był jedynym polskim czasopismem muzycznym, które doczekało się kompleksowych, medioznawczych badań monograficznych^[2].

Przez cały okres istnienia pisma redaktorem naczelnym pozostawał Wiesław Weiss, a jego zastępcą Wiesław Królikowski. Z pismem współpracowali m.in. Igor Stefanowicz, Robert Sankowski, Grzegorz Kszczotek, Tomasz Beksiński, Daniel Wyszogrodzki, Wojciech Machała, Krzysztof Celiński, Maria Szelichowska, Jacek Leśniewski. Grzegorz K. Kluska, Bartek Koziczyński, Marcin Gajewski i Michał Kirmuć^[1][2][4][5]. Łącznie w ciągu całej historii pisma, ukazały się w nim teksty 709 autorów^[2].

Stałą częścią pisma były felietony muzyków – autorami tekstów byli m.in. Czesław Niemen, Tomek Lipiński, Lech Janerka, Kora, Kazik Staszewski^[1]. Felietony Staszewskiego opublikowane zostały też później w zbiorze "Niepiosenki"^[6].

• Indeks zawartości Tylko i Teraz Rocka od 1991
• Wybrane wczesne numery Tylko Rocka w Internet Archive