Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Tom Bogs

Tom Bogs
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 listopada 1944
Kopenhaga

Data śmierci

27 grudnia 2023

Obywatelstwo

Dania

Wzrost

176 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

średnia
półciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

87

Zwycięstwa

77

Przez nokauty

25

Porażki

8

Remisy

1

Nieodbyte

1

Tom Frank Bogs (ur. 21 listopada 1944 w Christianshavn w Kopenhadze[1], zm. 22 grudnia 2023[2]) – duński bokser, zawodowy mistrz Europy, olimpijczyk.

Kariera w boksie amatorskim

Wystąpił w wadze lekkośredniej (do 71 kg) na mistrzostwach krajów nordyckich w 1963, ale przegrał pierwszą walkę[3]. Startował w tej kategorii na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio, gdzie w pierwszej walce wygrał przed czasem z Chenem Bai-sunem z Chin, a w następnej, ćwierćfinałowej, przegrał również przed czasem z Nojimem Maiyegunem z Nigerii[1].

Był mistrzem Danii w wadze lekkośredniej w 1964[4].

Kariera w boksie zawodowym

Rozpoczął zawodowe uprawianie boksu w 1964. Startował w wadze średniej. Do końca 1967 stoczył 36 walk zawodowych które wszystkie wygrał. W 1968 wygrał 9 walk, w tym z Yolandem Leveque, a 12 września tego roku w Kopenhadze zdobył tytuł mistrza Europy (EBU) w kategorii półciężkiej po pokonaniu Lothara Stengela przez techniczny nokaut w 1. rundzie. Obronił ten tytuł w styczniu 1969 wygrywając z byłym mistrzem Europy Piero Del Papą, a następnie z niego zrezygnował i powrócił do kategorii średniej.

11 września 1969 w Kopenhadze został mistrzem Europy (EBU) w wadze średniej po pokonaniu obrońcy tytułu Juana Carlosa Durána. W 1969 i 1970 trzykrotnie skutecznie bronił mistrzostwa wygrywając m.in. z Chrisem Finneganem. 12 lutego 1970 zanotował pierwszy remis w swojej karierze (z Donem Fullmerem), a 4 czerwca tego roku pierwszą porażkę (z Emile Griffithem). 4 grudnia 1970 w Rzymie przegrał z Duranem i utracił pas mistrza Europy. W 1972 stoczył 7 walk, w tym zwycięską z Fullmerem i przegraną z Bunnym Sterlingiem.

Zmierzył się w walce o tytuł mistrza świata organizacji WBA i WBC 19 sierpnia 1972 w Kopenhadze, ale dotychczasowy mistrz Carlos Monzón pokonał go przez techniczny nokaut w 5. rundzie. 18 stycznia 1973 w Kopenhadze ponownie zdobył wakujące mistrzostwo Europy w wadze średniej po wygranej z Fabio Bettinim, ale nie bronił tego tytułu. W tym samym roku wygrał m.in. z Mikiem Quarrym i Vicente Rondónem. 12 marca 1974 w Londynie próbował odebrać tytuł mistrza Europy w wadze półciężkiej Johnowi Contehowi, ale przegrał wskutek kontuzji w 6. rundzie. Później stoczył jeszcze 5 walk, w tym wygraną z Bunnym Sterlingiem i przegraną z Pierre Fourie. W ostatniej, która miała miejsce 21 listopada 1974 w Kopenhadze, pokonał go Tom Bethea[4][5].

Przypisy

  1. a b Tom Bogs [online], olympedia.org [dostęp 2021-10-09] (ang.).
  2. Tidligere bokser Tom Bogs er død. sport.tv2.dk. [dostęp 2023-12-27]. (duń.).
  3. 5.Nordic Championships – Helsinki, Finland – April 4–5 1963 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-10-09] (ang.).
  4. a b Tom BOGS [online], Sport & Note [dostęp 2021-10-09] (ang.).
  5. Tom Bogs [online], boxrec.com [dostęp 2021-10-09] (ang.).