Thomas Stangassinger
Data i miejsce urodzenia |
15 września 1965 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Klub |
Skiclub Hallein | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze punkty w PŚ |
16.12 1984, Madonna di Campiglio (5. – slalom) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze podium w PŚ |
17.12 1984, Madonna di Campiglio (2. – kombin.) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pierwsze zwycięstwo w PŚ |
3.12 1989, Mt-St-Anne (slalom) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Thomas Stangassinger (ur. 15 września 1965 w Hallein) – austriacki narciarz alpejski, mistrz olimpijski, dwukrotny medalista mistrzostw świata oraz zdobywca Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji slalomu Pucharu Świata.
Kariera
Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Thomas Stangassinger pojawił się w 1982 roku, kiedy na mistrzostwach świata juniorów w Auron zajął 30. miejsce w biegu zjazdowym. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Sestriere był czwarty w slalomie. Pierwsze punkty w zawodach Pucharu Świata wywalczył 16 grudnia 1984 roku w Madonna di Campiglio, zajmując piąte miejsce w slalomie. Już następnego dnia po raz pierwszy w karierze stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując drugie miejsce w kombinacji alpejskiej. W zawodach tych lepszy był tylko Andreas Wenzel z Liechtensteinu. W sezonie 1984/1985 punktował jeszcze trzykrotnie, lecz nie stawał już na podium. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej zajął 36. miejsce. W lutym 1985 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie nie ukończył kombinacji.
W czterech kolejnych sezonach plasował się poza czołową dwudziestką klasyfikacji generalnej. W tym czasie dwukrotnie stawał na podium: 21 grudnia 1985 roku w Kranjskiej Gorze był trzeci, a 17 stycznia 1988 roku w Bad Kleinkirchheim drugi w slalomie. Najlepiej wypadł w sezonie 1987/1988, który zakończył na 33. pozycji w klasyfikacji generalnej i jedenastej w klasyfikacji slalomu. Nie wystartował na rozgrywanych w 1987 roku mistrzostwach świata w Crans-Montana, wziął za to udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary w 1988 roku. Po pierwszym przejeździe slalomu zajmował ósmą pozycję, tracąc do prowadzącego Franka Wörndla z RFN 1,43 sekundy. Drugiego przejazdu jednak nie ukończył i ostatecznie nie był klasyfikowany. Wystartował tam również w kombinacji, którą ukończył na trzynastym miejscu. Podczas mistrzostw świata w Vail w 1989 roku Austriak zajął dziewiąte miejsce w slalomie.
Pierwsze pucharowe zwycięstwo odniósł 3 grudnia 1989 roku w Mont-Sainte-Anne, gdzie wygrał slalom. W czołowej dziesiątce plasował się jeszcze czterokrotnie, zajmując między innymi czwarte miejsce 12 sierpnia 1989 roku w Thredbo i 8 marca 1990 roku w Geilo. Na podium jednak już nie stanął i w klasyfikacji generalnej sezonu 1989/1990 zajął 23. miejsce. Znacznie lepiej prezentował się w kolejnym sezonie, zajmując trzynaste miejsce w klasyfikacji generalnej oraz piąte w klasyfikacji slalomu. W czołowej dziesiątce plasował siedmiokrotnie, w tym dwukrotnie stawał na podium: 22 grudnia 1990 roku w Kranjskiej Gorze był trzeci, a 2 marca 1991 roku w Lillehammer drugi w slalomie. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystartował na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie zdobył pierwszy w karierze medal. W slalomie zajął tam drugie miejsce, rozdzielając na podium reprezentującego Luksemburg Marca Girardellego oraz Ole Kristiana Furusetha z Norwegii. W sezonie 1991/1992 Austriak nie stawał na podium zawodów PŚ, a w klasyfikacji generalnej znów znalazł się poza najlepszą trzydziestką. Bez medalu wrócił z rozgrywanych w lutym 1992 roku igrzysk olimpijskich w Albertville. Wystąpił tam tylko w slalomie, kończąc rywalizację na dziewiątym miejscu.
Kolejne zwycięstwo w zawodach pucharowych odniósł 24 stycznia 1993 roku w Veysonnaz, gdzie był najlepszy w swej koronnej konkurencji. W slalomie był też drugi 9 stycznia w Garmisch-Partenkirchen oraz trzeci 28 marca 1993 roku w Åre. W klasyfikacji generalnej pozwoliło mu to zająć szesnaste miejsce, a w klasyfikacji slalomu był trzeci. Wśród slalomistów lepsi okazali się jedynie Szwed Thomas Fogdö oraz Włoch Alberto Tomba. Sukces osiągnął także na mistrzostwach świata w Morioce w 1993 roku, gdzie zajął trzecie miejsce w slalomie. W zawodach tych uległ o 0,11 sekundy Kjetilowi André Aamodtowi z Norwegii oraz o 0,07 sekundy Markowi Girardellemu. Podobne wyniki osiągał w sezonie 1993/1994, który ukończył na siedemnastym miejscu. Na podium znalazł się czterokrotnie, za każdym razem w slalomie: 28 listopada 1993 roku w Park City był najlepszy, 5 grudnia w Stoneham i 14 grudnia 1993 roku w Sestriere zajmował drugie miejsce, a 16 stycznia 1994 roku w Kitzbühel odniósł kolejne zwycięstwo. W klasyfikacji slalomu był drugi, przegrywając tylko z Tombą. Wtedy też odniósł jeden z największych sukcesów w karierze, zdobywając złoty medal w slalomie podczas igrzysk olimpijskich w Lillehammer. O 0,15 sekundy wyprzedził tam Tombę, a trzecie miejsce ze stratą 0,51 sekundy zajął Jure Košir ze Słowenii.
Przez dwa kolejne sezony nie odniósł żadnego zwycięstwa, na podium stając w sumie dwa razy: 19 marca 1995 roku w Bormio był drugi, a 27 stycznia 1996 roku w Sestriere zajął trzecie miejsce w slalomie. W klasyfikacji generalnej zajmował miejsca poza trzydziestką, a w klasyfikacji slalomu był kolejno jedenasty i dwunasty. Znalazł się w składzie reprezentacji Austrii na rozgrywane w lutym 1996 roku mistrzostwa świata w Sierra Nevada, jednak ostatecznie nie wystąpił w zawodach. Do ścisłej czołówki powrócił w sezonie 1996/1997. Ośmiokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym jedno zwycięstwo: 9 marca 1997 roku w Shiga Kōgen był najlepszy w slalomie. Ponadto pięciokrotnie zajmował drugie miejsce i dwukrotnie był trzeci. W klasyfikacji generalnej dało mu to dziewiąte miejsce, a w klasyfikacji slalomu był drugi za swym rodakiem, Thomasem Sykorą. Z mistrzostw świata w Sestriere w 1997 roku wrócił jednak bez medalu. Wystąpił tam tylko w slalomie, który ukończył na siódmym miejscu.
Najważniejszym punktem sezonu 1997/1998 były igrzyska olimpijskie w Nagano. Po pierwszym przejeździe slalomu Stangassinger zajmował czwarte miejsce, tracąc do prowadzącego Sykory 0,57 sekundy. W drugim przejeździe uzyskał dopiero dwunasty wynik i ostatecznie został sklasyfikowany na szóstej pozycji. W Pucharze Świata pięć razy stanął na podium: 22 listopada 1997 roku w Park City, 18 stycznia w Veysonnaz i 25 stycznia 1998 roku w Kitzbühel zwyciężał, a 4 stycznia w Kranjskiej Gorze i 26 stycznia 1998 roku w Kitzbühel był trzeci w slalomie. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie dwunasty, a w klasyfikacji slalomu zajął drugie miejsce, przegrywając tylko z Thomasem Sykorą. Pięciokrotnie na podium stawał także w sezonie 1998/1999: 28 listopada 1998 roku w Aspen i 13 marca 1999 roku w Sierra Nevada zajmował pierwsze miejsce, a 14 grudnia w Sestriere, 6 stycznia w Kranjskiej Gorze i 28 lutego 1999 roku w Ofterschwang był drugi. Dzięki temu zdobył jedyną w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji slalomu, a w klasyfikacji generalnej był jedenasty. Zwycięstwo w Sierra Nevada było jego ostatnim triumfem w zawodach tego cyklu. Wystartował także w slalomie podczas mistrzostw świata w Vail w lutym 1999 roku, zajmując szóste miejsce.
Startował także w sezonie 1999/2000, sześciokrotnie plasując się w czołowej dziesiątce. Na podium stanął czterokrotnie: 23 listopada 1999 roku w Vail był drugi w slalomie, a 13 grudnia w Madonna di Campiglio, 21 grudnia w Kranjskiej Gorze i 9 marca 2000 roku w Schladming zajmował w tej samej konkurencji trzecie miejsce. W klasyfikacji slalomu dało mu to piąte miejsce, a w klasyfikacji generalnej został sklasyfikowany na 24. pozycji. Podium w Schladming było jego ostatnim międzynarodowym występem. W 2000 roku zakończył karierę.
W 1994 roku otrzymał tytuł najlepszego sportowca Austrii. W tym samym roku otrzymał także Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii[1].
Osiągnięcia
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
13. | 17 lutego | 1988 | Calgary | Kombinacja | 36,55 pkt | +71,32 pkt | Hubert Strolz |
DNF | 27 lutego | 1988 | Calgary | Slalom | 1:39,47 | - | Alberto Tomba |
9. | 22 lutego | 1992 | Albertville | Slalom | 1:44,39 | +2,26 | Finn Christian Jagge |
1. | 27 lutego | 1994 | Lillehammer | Slalom | 2:02,02 | - | - |
6. | 21 lutego | 1998 | Nagano | Slalom | 1:49,31 | +1,94 | Hans Petter Buraas |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
DNF[2] | 5 lutego | 1985 | Bormio | Kombinacja | 7,67 pkt | - | Pirmin Zurbriggen |
9. | 12 lutego | 1989 | Vail | Slalom | 2:02,85 | +4,40 | Rudolf Nierlich |
2. | 22 stycznia | 1991 | Saalbach | Slalom | 1:55,38 | +0,58 | Marc Girardelli |
3. | 13 lutego | 1993 | Morioka | Slalom | 1:40,33 | +0,11 | Kjetil André Aamodt |
DNS | 25 lutego | 1996 | Sierra Nevada | Slalom | 1:42,26 | – | Alberto Tomba |
6. | 15 lutego | 1997 | Sestriere | Slalom | 1:51,70 | +1,32 | Tom Stiansen |
6. | 14 lutego | 1999 | Vail | Slalom | 1:42,12 | +0,70 | Kalle Palander |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
---|---|---|---|---|---|---|---|
30. | 4 marca | 1982 | Auron | Zjazd | 1:36,11 | +3,96 | Franck Piccard |
4. | 4 lutego | 1983 | Sestriere | Slalom | 1:36,81 | +1,25 | Rok Petrovič |
Miejsca w klasyfikacji generalnej
- sezon 1984/1985: 36.
- sezon 1985/1986: 73.
- sezon 1986/1987: 52.
- sezon 1987/1988: 33.
- sezon 1988/1989: 39.
- sezon 1989/1990: 23.
- sezon 1990/1991: 13.
- sezon 1991/1992: 38.
- sezon 1992/1993: 16.
- sezon 1993/1994: 17.
- sezon 1994/1995: 31.
- sezon 1995/1996: 46.
- sezon 1996/1997: 9.
- sezon 1997/1998: 12.
- sezon 1998/1999: 11.
- sezon 1999/2000: 24.
Zwycięstwa w zawodach
- Mont-Sainte-Anne – 3 grudnia 1989 (slalom)
- Veysonnaz – 24 stycznia 1993 (slalom)
- Park City – 28 listopada 1993 (slalom)
- Kitzbühel – 16 stycznia 1994 (slalom)
- Shiga Kōgen – 9 marca 1997 (slalom)
- Park City – 22 listopada 1997 (slalom)
- Veysonnaz – 18 stycznia 1998 (slalom)
- Kitzbühel – 25 stycznia 1998 (slalom)
- Aspen – 28 listopada 1998 (slalom)
- Sierra Nevada – 13 marca 1999 (slalom)
Pozostałe miejsca na podium
- Madonna di Campiglio – 17 grudnia 1984 (kombinacja) – 2. miejsce
- Kranjska Gora – 21 grudnia 1985 (slalom) – 3. miejsce
- Bad Kleinkirchheim – 17 stycznia 1988 (slalom) – 2. miejsce
- Kranjska Gora – 22 grudnia 1990 (slalom) – 3. miejsce
- Lillehammer – 2 marca 1991 (slalom) – 2. miejsce
- Garmisch-Partenkirchen – 9 stycznia 1993 (slalom) – 2. miejsce
- Åre – 28 marca 1993 (slalom) – 3. miejsce
- Stoneham – 5 grudnia 1993 (slalom) – 2. miejsce
- Sestriere – 14 grudnia 1993 (slalom) – 2. miejsce
- Bormio – 19 marca 1995 (slalom) – 2. miejsce
- Sestriere – 27 stycznia 1996 (slalom) – 3. miejsce
- Park City – 24 listopada 1996 (slalom) – 2. miejsce
- Breckenridge – 1 grudnia 1996 (slalom) – 3. miejsce
- Kranjska Gora – 6 stycznia 1997 (slalom) – 3. miejsce
- Chamonix – 12 stycznia 1997 (slalom) – 2. miejsce
- Wengen – 19 stycznia 1997 (slalom) – 2. miejsce
- Schladming – 30 stycznia 1997 (slalom) – 2. miejsce
Bibliografia
- Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
- Profil na Alpine Ski Database (ang.)
- Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-27)]. (ang.).