Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Thomas Stangassinger

Thomas Stangassinger
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 września 1965
Hallein

Klub

Skiclub Hallein

Pierwsze punkty w PŚ

16.12 1984, Madonna di Campiglio (5. – slalom)

Pierwsze podium w PŚ

17.12 1984, Madonna di Campiglio (2. – kombin.)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

3.12 1989, Mt-St-Anne (slalom)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
złoto Lillehammer 1994 narciarstwo alpejskie
(slalom)
Mistrzostwa świata
srebro Saalbach 1991 slalom
brąz Morioka 1993 slalom
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
1998/1999
2. miejsce
1993/1994
2. miejsce
1996/1997
2. miejsce
1997/1998
3. miejsce
1992/1993

Thomas Stangassinger (ur. 15 września 1965 w Hallein) – austriacki narciarz alpejski, mistrz olimpijski, dwukrotny medalista mistrzostw świata oraz zdobywca Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji slalomu Pucharu Świata.

Kariera

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Thomas Stangassinger pojawił się w 1982 roku, kiedy na mistrzostwach świata juniorów w Auron zajął 30. miejsce w biegu zjazdowym. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Sestriere był czwarty w slalomie. Pierwsze punkty w zawodach Pucharu Świata wywalczył 16 grudnia 1984 roku w Madonna di Campiglio, zajmując piąte miejsce w slalomie. Już następnego dnia po raz pierwszy w karierze stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując drugie miejsce w kombinacji alpejskiej. W zawodach tych lepszy był tylko Andreas Wenzel z Liechtensteinu. W sezonie 1984/1985 punktował jeszcze trzykrotnie, lecz nie stawał już na podium. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej zajął 36. miejsce. W lutym 1985 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie nie ukończył kombinacji.

W czterech kolejnych sezonach plasował się poza czołową dwudziestką klasyfikacji generalnej. W tym czasie dwukrotnie stawał na podium: 21 grudnia 1985 roku w Kranjskiej Gorze był trzeci, a 17 stycznia 1988 roku w Bad Kleinkirchheim drugi w slalomie. Najlepiej wypadł w sezonie 1987/1988, który zakończył na 33. pozycji w klasyfikacji generalnej i jedenastej w klasyfikacji slalomu. Nie wystartował na rozgrywanych w 1987 roku mistrzostwach świata w Crans-Montana, wziął za to udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary w 1988 roku. Po pierwszym przejeździe slalomu zajmował ósmą pozycję, tracąc do prowadzącego Franka Wörndla z RFN 1,43 sekundy. Drugiego przejazdu jednak nie ukończył i ostatecznie nie był klasyfikowany. Wystartował tam również w kombinacji, którą ukończył na trzynastym miejscu. Podczas mistrzostw świata w Vail w 1989 roku Austriak zajął dziewiąte miejsce w slalomie.

Pierwsze pucharowe zwycięstwo odniósł 3 grudnia 1989 roku w Mont-Sainte-Anne, gdzie wygrał slalom. W czołowej dziesiątce plasował się jeszcze czterokrotnie, zajmując między innymi czwarte miejsce 12 sierpnia 1989 roku w Thredbo i 8 marca 1990 roku w Geilo. Na podium jednak już nie stanął i w klasyfikacji generalnej sezonu 1989/1990 zajął 23. miejsce. Znacznie lepiej prezentował się w kolejnym sezonie, zajmując trzynaste miejsce w klasyfikacji generalnej oraz piąte w klasyfikacji slalomu. W czołowej dziesiątce plasował siedmiokrotnie, w tym dwukrotnie stawał na podium: 22 grudnia 1990 roku w Kranjskiej Gorze był trzeci, a 2 marca 1991 roku w Lillehammer drugi w slalomie. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystartował na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie zdobył pierwszy w karierze medal. W slalomie zajął tam drugie miejsce, rozdzielając na podium reprezentującego Luksemburg Marca Girardellego oraz Ole Kristiana Furusetha z Norwegii. W sezonie 1991/1992 Austriak nie stawał na podium zawodów PŚ, a w klasyfikacji generalnej znów znalazł się poza najlepszą trzydziestką. Bez medalu wrócił z rozgrywanych w lutym 1992 roku igrzysk olimpijskich w Albertville. Wystąpił tam tylko w slalomie, kończąc rywalizację na dziewiątym miejscu.

Kolejne zwycięstwo w zawodach pucharowych odniósł 24 stycznia 1993 roku w Veysonnaz, gdzie był najlepszy w swej koronnej konkurencji. W slalomie był też drugi 9 stycznia w Garmisch-Partenkirchen oraz trzeci 28 marca 1993 roku w Åre. W klasyfikacji generalnej pozwoliło mu to zająć szesnaste miejsce, a w klasyfikacji slalomu był trzeci. Wśród slalomistów lepsi okazali się jedynie Szwed Thomas Fogdö oraz Włoch Alberto Tomba. Sukces osiągnął także na mistrzostwach świata w Morioce w 1993 roku, gdzie zajął trzecie miejsce w slalomie. W zawodach tych uległ o 0,11 sekundy Kjetilowi André Aamodtowi z Norwegii oraz o 0,07 sekundy Markowi Girardellemu. Podobne wyniki osiągał w sezonie 1993/1994, który ukończył na siedemnastym miejscu. Na podium znalazł się czterokrotnie, za każdym razem w slalomie: 28 listopada 1993 roku w Park City był najlepszy, 5 grudnia w Stoneham i 14 grudnia 1993 roku w Sestriere zajmował drugie miejsce, a 16 stycznia 1994 roku w Kitzbühel odniósł kolejne zwycięstwo. W klasyfikacji slalomu był drugi, przegrywając tylko z Tombą. Wtedy też odniósł jeden z największych sukcesów w karierze, zdobywając złoty medal w slalomie podczas igrzysk olimpijskich w Lillehammer. O 0,15 sekundy wyprzedził tam Tombę, a trzecie miejsce ze stratą 0,51 sekundy zajął Jure Košir ze Słowenii.

Przez dwa kolejne sezony nie odniósł żadnego zwycięstwa, na podium stając w sumie dwa razy: 19 marca 1995 roku w Bormio był drugi, a 27 stycznia 1996 roku w Sestriere zajął trzecie miejsce w slalomie. W klasyfikacji generalnej zajmował miejsca poza trzydziestką, a w klasyfikacji slalomu był kolejno jedenasty i dwunasty. Znalazł się w składzie reprezentacji Austrii na rozgrywane w lutym 1996 roku mistrzostwa świata w Sierra Nevada, jednak ostatecznie nie wystąpił w zawodach. Do ścisłej czołówki powrócił w sezonie 1996/1997. Ośmiokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym jedno zwycięstwo: 9 marca 1997 roku w Shiga Kōgen był najlepszy w slalomie. Ponadto pięciokrotnie zajmował drugie miejsce i dwukrotnie był trzeci. W klasyfikacji generalnej dało mu to dziewiąte miejsce, a w klasyfikacji slalomu był drugi za swym rodakiem, Thomasem Sykorą. Z mistrzostw świata w Sestriere w 1997 roku wrócił jednak bez medalu. Wystąpił tam tylko w slalomie, który ukończył na siódmym miejscu.

Najważniejszym punktem sezonu 1997/1998 były igrzyska olimpijskie w Nagano. Po pierwszym przejeździe slalomu Stangassinger zajmował czwarte miejsce, tracąc do prowadzącego Sykory 0,57 sekundy. W drugim przejeździe uzyskał dopiero dwunasty wynik i ostatecznie został sklasyfikowany na szóstej pozycji. W Pucharze Świata pięć razy stanął na podium: 22 listopada 1997 roku w Park City, 18 stycznia w Veysonnaz i 25 stycznia 1998 roku w Kitzbühel zwyciężał, a 4 stycznia w Kranjskiej Gorze i 26 stycznia 1998 roku w Kitzbühel był trzeci w slalomie. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie dwunasty, a w klasyfikacji slalomu zajął drugie miejsce, przegrywając tylko z Thomasem Sykorą. Pięciokrotnie na podium stawał także w sezonie 1998/1999: 28 listopada 1998 roku w Aspen i 13 marca 1999 roku w Sierra Nevada zajmował pierwsze miejsce, a 14 grudnia w Sestriere, 6 stycznia w Kranjskiej Gorze i 28 lutego 1999 roku w Ofterschwang był drugi. Dzięki temu zdobył jedyną w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji slalomu, a w klasyfikacji generalnej był jedenasty. Zwycięstwo w Sierra Nevada było jego ostatnim triumfem w zawodach tego cyklu. Wystartował także w slalomie podczas mistrzostw świata w Vail w lutym 1999 roku, zajmując szóste miejsce.

Startował także w sezonie 1999/2000, sześciokrotnie plasując się w czołowej dziesiątce. Na podium stanął czterokrotnie: 23 listopada 1999 roku w Vail był drugi w slalomie, a 13 grudnia w Madonna di Campiglio, 21 grudnia w Kranjskiej Gorze i 9 marca 2000 roku w Schladming zajmował w tej samej konkurencji trzecie miejsce. W klasyfikacji slalomu dało mu to piąte miejsce, a w klasyfikacji generalnej został sklasyfikowany na 24. pozycji. Podium w Schladming było jego ostatnim międzynarodowym występem. W 2000 roku zakończył karierę.

W 1994 roku otrzymał tytuł najlepszego sportowca Austrii. W tym samym roku otrzymał także Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii[1].

Osiągnięcia

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
13. 17 lutego 1988 Kanada Calgary Kombinacja 36,55 pkt +71,32 pkt Austria Hubert Strolz
DNF 27 lutego 1988 Kanada Calgary Slalom 1:39,47 - Włochy Alberto Tomba
9. 22 lutego 1992 Francja Albertville Slalom 1:44,39 +2,26 Norwegia Finn Christian Jagge
1. 27 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Slalom 2:02,02 - -
6. 21 lutego 1998 Japonia Nagano Slalom 1:49,31 +1,94 Norwegia Hans Petter Buraas
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
DNF[2] 5 lutego 1985 Włochy Bormio Kombinacja 7,67 pkt - Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
9. 12 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Slalom 2:02,85 +4,40 Austria Rudolf Nierlich
2. 22 stycznia 1991 Austria Saalbach Slalom 1:55,38 +0,58 Luksemburg Marc Girardelli
3. 13 lutego 1993 Japonia Morioka Slalom 1:40,33 +0,11 Norwegia Kjetil André Aamodt
DNS 25 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Slalom 1:42,26 Włochy Alberto Tomba
6. 15 lutego 1997 Włochy Sestriere Slalom 1:51,70 +1,32 Norwegia Tom Stiansen
6. 14 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Slalom 1:42,12 +0,70 Finlandia Kalle Palander
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
30. 4 marca 1982 Francja Auron Zjazd 1:36,11 +3,96 Francja Franck Piccard
4. 4 lutego 1983 Włochy Sestriere Slalom 1:36,81 +1,25 Rok Petrovič

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w zawodach

  1. Kanada Mont-Sainte-Anne3 grudnia 1989 (slalom)
  2. Szwajcaria Veysonnaz24 stycznia 1993 (slalom)
  3. Stany Zjednoczone Park City28 listopada 1993 (slalom)
  4. Austria Kitzbühel16 stycznia 1994 (slalom)
  5. Japonia Shiga Kōgen9 marca 1997 (slalom)
  6. Stany Zjednoczone Park City22 listopada 1997 (slalom)
  7. Szwajcaria Veysonnaz18 stycznia 1998 (slalom)
  8. Austria Kitzbühel25 stycznia 1998 (slalom)
  9. Stany Zjednoczone Aspen28 listopada 1998 (slalom)
  10. Hiszpania Sierra Nevada13 marca 1999 (slalom)

Pozostałe miejsca na podium

  1. Włochy Madonna di Campiglio17 grudnia 1984 (kombinacja) – 2. miejsce
  2. Kranjska Gora21 grudnia 1985 (slalom) – 3. miejsce
  3. Austria Bad Kleinkirchheim17 stycznia 1988 (slalom) – 2. miejsce
  4. Kranjska Gora22 grudnia 1990 (slalom) – 3. miejsce
  5. Norwegia Lillehammer2 marca 1991 (slalom) – 2. miejsce
  6. Niemcy Garmisch-Partenkirchen9 stycznia 1993 (slalom) – 2. miejsce
  7. Szwecja Åre28 marca 1993 (slalom) – 3. miejsce
  8. Kanada Stoneham5 grudnia 1993 (slalom) – 2. miejsce
  9. Włochy Sestriere14 grudnia 1993 (slalom) – 2. miejsce
  10. Włochy Bormio19 marca 1995 (slalom) – 2. miejsce
  11. Włochy Sestriere27 stycznia 1996 (slalom) – 3. miejsce
  12. Stany Zjednoczone Park City24 listopada 1996 (slalom) – 2. miejsce
  13. Stany Zjednoczone Breckenridge1 grudnia 1996 (slalom) – 3. miejsce
  14. Słowenia Kranjska Gora6 stycznia 1997 (slalom) – 3. miejsce
  15. Francja Chamonix12 stycznia 1997 (slalom) – 2. miejsce
  16. Szwajcaria Wengen19 stycznia 1997 (slalom) – 2. miejsce
  17. Austria Schladming30 stycznia 1997 (slalom) – 2. miejsce

Bibliografia

Przypisy