The Ed Hunter Tour

Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy	Ed Hunter
Lokalizacje	Ameryka Północna, Europa,
Data rozpoczęcia	11 lipca 1999
Data zakończenia	1 października 1999
Liczba koncertów	32 Odwołanych: 3
Widownia	0,5 mln
Iron Maiden
Virtual XI World Tour (1998) The Ed Hunter Tour (1999) Brave New World Tour (2000-02)

The Ed Hunter tour – trasa koncertowa zespołu Iron Maiden, która rozpoczęła się koncertem w kanadyjskim mieście Saint John w prowincji Nowy Brunszwik 11 lipca, zaś zakończyła się koncertem w Atenach 1 października 1999 roku. Trasa była swego rodzaju probierzem poziomu zainteresowania koncertami grupy w odnowionej konfiguracji personalnej, przed zaplanowanym na przyszły rok tournée promującym album studyjny Brave New World z premierowym materiałem^[1]. Koncerty zagrane w 1999 roku stanowiły sceniczny debiut częściowo zrekonstruowanego, sześcioosobowego składu formacji, uzupełnionego o Bruce'a Dickinsona oraz Adriana Smitha – członków najsłynniejszego składu grupy z lat 1982 – 1989, którzy zdecydowali się wrócić po wieloletniej absencji (Dickinson odszedł w 1993 roku)^[1].

Trasa „The Ed Hunter Tour 1999” wiodła przez wielkie areny koncertowe Europy oraz sale o średniej pojemności w Ameryce Północnej^[1]. Tournée promowało wydaną na trzech dyskach CD grę – kompilację zatytułowaną Ed Hunter. Wydawnictwo przynosiło m.in. 20 najpopularniejszych kompozycji wyłonionych przez fanów na drodze głosowania internetowego. Trasa, choć nie mogła imponować długością, należała do najlepiej przyjętych od dawna, inicjując proces odbudowy silnej pozycji grupy w rockowym panteonie. Bilety na poszczególne koncerty sprzedawały się w rekordowym tempie, 32 występy w 10 krajach, na dwóch kontynentach zobaczyło około 500 tys. fanów^[1].

• Megadeth – koncerty europejskie^[2].
• Voivod – koncerty w Kanadzie^[2].
• Monster Magnet – trasa po USA^[2].
• Clutch – trasa po USA^[2].
• Soulfly – trasa po USA^[2].
• Puya – trasa po USA^[2].
• Pushmonkey – trasa po USA^[2].

• Introdukcja: "Transylvania" oraz "Churchill's Speech" na wszystkich koncertach trasy.

1. "Aces High (z albumu Powerslave, 1984)
2. "Wrathchild" (z albumu Killers, 1981)
3. "The Trooper" (z albumu Piece of Mind, 1983)
4. "2 Minutes to Midnight" (z albumu Powerslave, 1984)
5. "The Clansman" (z albumu Virtual XI, 1998)
6. "Wasted Years" (z albumu Somewhere in Time, 1986)
7. "Killers" (z albumu Killers, 1981)
8. "Futureal" (z albumu Virtual XI, 1998)
9. "Man on the Edge" (z albumu The X-Factor, 1995)
10. "Powerslave" (z albumu Powerslave, 1984)
11. "Phantom of the Opera" (z albumu Iron Maiden, 1980)
12. "The Evil That Men Do" (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
13. "Fear of the Dark" (z albumu Fear of the Dark, 1992)
14. "Iron Maiden" (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

1. "The Number of the Beast" (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. "Hallowed Be Thy Name" (z albumu Number of the Beast, 1982)
3. "Run to the Hills" (z albumu Number of the Beast, 1982)

Uwagi:

• Utwór "Stranger in a Strange Land" (z albumu Somewhere In Time, 1986) został zagrany jedynie podczas pierwszych pięciu koncertów na trasie^[3].
• Utwory "Futureal", "Man on the Edge", "Killers" zostały zagrane w sześcioosobowej konfiguracji scenicznej prawdopodobnie po raz ostatni^[3].
• Utwór "The Clansman" został zadedykowany wszelkim ludziom i narodom walczącym o wolność i niepodległość^[3].
• Utwory "Powerslave", "Phantom of the Opera" i "Aces High" zagrano na żywo po raz pierwszy od połowy lat 80.^[3]

Pomimo iż trasa była najkrótszą w historii zespołu, pod względem wizualnym została zapamiętana, jako najlepsza od lat. Zespół zaprezentował konceptualny spektakl oparty na elementach promowanej gry komputerowej Ed Hunter oraz wizualizacjach, związanych z przekraczaniem kolejnych jej poziomów. Estrada przypominała trójwymiarową wersję zabudowań znanych z poszczególnych planów gry. Wybiegi sceny zostały zwieńczone półokrągłymi basztami o trzymetrowej wysokości, na ich szczycie znalazły się okratowania i galeryjki, zza których śpiewał Bruce Dickinson. Podłoga sceny została wyłożona tworzywem ze specjalnie naniesioną szachownicą, która oglądana pod różnymi kątami sprawiała wrażenie trójwymiarowej. Podium, w centralnym miejscu którego znajdował się zestaw perkusyjny, udekorowano tworzywem z wizerunkiem podziemnych przejść i wnęk. W głębi estrady zmieniały się backdropy z obrazami scen żywcem wyjętych z poszczególnych planów graficznych promowanej gry^[1].

Maskotka grupy – Eddie pojawiała się jako mobilna wersja bohatera „Ed Hunter”, zaś wyłaniający się zza estrady „wielki Eddie” był mechatronicznym odpowiednikiem tej samej postaci w wersji „maxi”. Zespół wykorzystał pirotechnikę, rozmaite rekwizyty (maska egipskiego kapłana, brytyjska flaga) oraz efekty stroboskopowe i laserowe. Zainstalowano również potężne, nowoczesne nagłośnienie oraz – w wybranych obiektach – dodatkowe telebimy^[1].

System oświetleniowy, złożony z czterech ramp otaczających estradę, w swoim wnętrzu ukrywał trzy mobilne ekrany (po bokach – mniejsze, w centrum – większy ekran główny), otoczone setkami halogenów, reflektorów, rzutników oraz linijkami z wielokolorowymi punktami świetlnymi. W trakcie koncertu zestaw ekranów ustawiony pod odpowiednim kątem względem widowni, był wykorzystywany do prezentacji scen z gry oraz okolicznościowych wizualizacji. Widowisko oceniano, jako najlepsze od wielu lat, porównywalne ze spektaklami, które grupa prezentowała w połowie minionej dekady^[1].

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Ameryka Północna
11 lipca 1999	Saint John, Nowy Brunszwik	Kanada	Harbour Station
13 lipca 1999	Montreal, Quebec		Molson Centre
14 lipca 1999	Quebec City, Quebec		L'Agora
16 lipca 1999	Nowy Jork, Nowy Jork	Stany Zjednoczone	Hammerstein Ballroom
17 lipca 1999
18 lipca 1999	Boston, Massachusetts		Orpheum Theatre
20 lipca 1999	Toronto, Ontario	Kanada	Massey Hall
21 lipca 1999	Cleveland, Ohio	Stany Zjednoczone	Plain Dealer Pavilion
23 lipca 1999	Milwaukee, Wisconsin		Eagles Ballroom
24 lipca 1999	Clarkston, Michigan		Pine Knob Music Theatre
25 lipca 1999	Chicago, Illinois		Aragon Ballroom
27 lipca 1999	Greenwood Village, Kolorado		Fiddler's Green Amphitheatre
30 lipca 1999	Los Angeles, Kalifornia		Greek Theatre
31 lipca 1999	San Jose, Kalifornia		San Jose Event Center
2 sierpnia 1999	Las Vegas, Nevada		The Joint
3 sierpnia 1999	Mesa, Arizona		Mesa Amphitheatre
5 sierpnia 1999	El Paso, Teksas		El Paso Coliseum
7 sierpnia 1999	San Antonio, Teksas		Sunken Gardens Amphitheatre
8 sierpnia 1999	Dallas, Teksas		Bronco Bowl
Europa
9 września 1999	Paryż	Francja	Omnisports de Bercy
10 września 1999	Rotterdam	Holandia	Ahoy Rotterdam
12 września 1999	Hamburg	Niemcy	Sporthalle
15 września 1999	Helsinki	Finlandia	Helsinki Ice Hall
17 września 1999	Sztokholm	Szwecja	Stockholm Globe
18 września 1999	Göteborg		Scandinavium
20 września 1999	Essen	Niemcy	Grugahalle
21 września 1999	Stuttgart		Schleyerhalle
23 września 1999	Mediolan	Włochy	Filaforum
25 września 1999	Barcelona	Hiszpania	Palau Olympic
26 września 1999	Madryt		Plaza de Toros
27 września 1999
1 października 1999	Ateny	Grecja	Peristeri Stadium

• Trasa stanowiła zapowiedź powrotu do grupy Bruce'a Dickinsona oraz Adriana Smitha. Od tamtej pory Iron Maiden występowali jako sekstet^[1].
• Koncerty nawiązywały rozmachem do lat największej świetności brytyjskiej formacji^[2].
• Koncerty w San Jose, Las Vegas oraz Mesa zostały odwołane ze względu na wypadek, któremu uległ gitarzysta Dave Murray^[4].
• Koncerty w Nowym Jorku (drugi wieczór), Toronto oraz Bostonie zostały zagrane w pięcioosobowym składzie. Adrian Smith udał się do Wielkiej Brytanii na pogrzeb swojego ojca^[5].
• Wszystkie koncerty trasy (również odwołane) były całkowicie wyprzedane w rekordowym czasie^[6].
• Koncert w Bercy Arena zgromadził rekordową liczbę widzów szacowaną na 20 tys.^[6].
• Podczas koncertu w Atenach przed ponad 30 tys. widzów doszło do niebezpiecznego incydentu z użyciem rac i świec dymnych^[6].
• Europejskie koncerty zgromadziły rekordowe ilości widzów w każdym z obiektów. Większość z nich była profesjonalnie rejestrowana^[6].
• "The Ed Hunter Tour 1999" stanowiła zapowiedź powrotu Iron Maiden do czołówki światowego rocka^[1].

• The Ed Hunter Tour Dates. ironmaiden.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-02)].