Terence Blanchard
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 marca 1962 |
|---|---|
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania | |
| Instrument | |
| Trąbka | |
| Zespoły | |
| The Jazz Messengers Terence Blanchard Quintet | |
| Strona internetowa | |
Terence Blanchard (ur. 13 marca 1962 w Nowym Orleanie w stanie Luizjana[1]) – amerykański trębacz jazzowy, pianista i kompozytor muzyki filmowej, laureat Grammy oraz NEA Jazz Masters Award 2024[2].
Terence Blanchard odebrał gruntowne klasyczne wykształcenie: od wczesnego dzieciństwa śpiewał w chórach (jest synem śpiewaka operowego), w wieku pięciu lat uczył się gry na fortepianie, kiedy miał osiem lat zaczął uczyć się gry na trąbce, a od 15 roku życia pobierał lekcje kompozycji w New Orleans Center of Creative Arts u Ellisa Marsalisa. Oprócz tego gry na trąbce uczył się u trębacza jazzowgo Paula Jeffreya i trębacza klasycznego Billa Fieldera na Rutgers University w New Jersey w latach 1980–1982. Od 1980 do 1982 grał w big-bandzie Lionela Hamptona, a od 1982 do 1986 był członkiem Art Blakey’s Jazz Messengers.
Kariera solowa Blancharda rozpoczęła się w roku 1990, kiedy to założył Terence Blanchard Quintet.
Muzyka filmowa
Jako kompozytor muzyki filmowej często współpracował ze Spikiem Lee. Tworzył muzykę do 18 jego filmów, m.in. Malaria (1991), Malcolm X (1992), Crooklyn (1994), Ślepy zaułek (Clockers) (1995), Mordercze lato (Summer of Sam) (1999), Wykiwani (2000), 25 godzina (2002), Ona mnie nienawidzi (2004), Plan doskonały (2006), Cud w wiosce Santa Anna (2008), Chi-Raq (2015), Czarne bractwo. BlacKkKlansman (2018), Pięciu braci (Da 5 Bloods) (2020). Komponował także muzykę do innych filmów, takich jak Magia Batistów (Eve’s Bayou) (1997), Eskadra „Czerwone ogony” (Red Tails) (2012), Harriet (2019), Pewnej nocy w Miami... (One Night in Miami...) (2020), Królowa Wojownik (The Woman King) (2022)[3]. W roku 2002 nominowany do Złotego Globu za muzykę do 25 godziny[4].
Muzyka operowa
Skomponował dwie opery: Champion (premiera w 2013) i Fire shut up in my bones (premiera w 2021)[5].
Dyskografia
| Rok | Tytuł albumu | Wydawca |
|---|---|---|
| 1984 | New York Second Line (jako Harrison/Blanchard) | Concord |
| 1986 | Discernment (jako Harrison/Blanchard) | Concord |
| 1986 | Nascence (jako Harrison/Blanchard) | Columbia |
| 1987 | Crystal Stair (jako Harrison/Blanchard) | Columbia |
| 1988 | Black Pearl (jako Harrison/Blanchard) | Columbia |
| 1991 | Terence Blanchard | Columbia |
| 1992 | Simply Stated | Columbia |
| 1993 | The Malcolm X Jazz Suite | Columbia |
| 1994 | In My Solitude: The Billie Holiday Songbook | Columbia |
| 1995 | Romantic Defiance | Columbia |
| 1996 | The Heart Speaks | Columbia |
| 1999 | Jazz In Film | Sony Classical |
| 2000 | Wandering Moon | Sony Classical |
| 2001 | Let’s Get Lost | Sony Classical |
| 2003 | Bounce | Blue Note |
| 2005 | Flow | Blue Note |
| 2007 | A Tale of God's Will (A Requiem for Katrina) | Blue Note |
| 2009 | Choices | Concord |
| 2011 | Chano y Dizzy! (with Poncho Sanchez) | Concord |
| 2013 | Magnetic | Blue Note |
| 2015 | Breathless (feat. The E-Collective) | Blue Note |
| 2017 | Live (feat. The E-Collective) | Blue Note |
| 2021 | Absence (feat. The E-Collective) | Blue Note |
Źródło: Album of the Year[6].
Filmografia
Nagrody i wyróżnienia
- 2005 – Grammy w kategorii Best Jazz Instrumental Album, Individual or Group za płytę Illuminations
- 2008 – Grammy w kategorii Best Large Ensamble Album dla Terence Blanchard Quintet za płytę A Tale Of God’s Will (A Requiem For Katrina)
- 2009 – Grammy w kategorii Best Jazz Instrumental Solo za utwór Be-Bop
- 2010 – Grammy w kategorii Best Improvised Jazz Solo za utwór Dancin’ 4 Chicken
- 2019 – Grammy w kategorii Best Instrumental Composition za utwór Blut Und Boden (Blood And Soil)
- 2023 – Grammy w kategorii Best Opera Recording za operę Fire Shut Up In My Bones
- 2024 – NEA Jazz Masters Award
Źródło: Recording Academy Grammy Awards[9].
Przypisy
- ↑ Eur: International Who’s Who in Popular Music 2002. Routledge, s. 48. ISBN 978-1857431612.
- ↑ NEA Jazz Masters – Billy Taylor. National Endowment for the Arts. [dostęp 2024-08-22]. (ang.).
- ↑ a b Terence Blanchard [online], Filmweb [dostęp 2023-10-12].
- ↑ Terence Blanchard [online], Golden Globes [dostęp 2023-10-12].
- ↑ Tomasz Pasternak, „Czempion” Terence’a Blancharda, opera o amerykańskim bokserze, 29 kwietnia w kinach w całej Polsce [online], Orfeo [dostęp 2023-10-12].
- ↑ Terence Blanchard – Discography [online], Album of the Year [dostęp 2023-10-12] (ang.).
- ↑ Terence Blanchard to Score Gina Prince-Bythewood’s ‘The Woman King’. Film Music Reporter. [dostęp 2022-08-10].
- ↑ Terence Blanchard | Composer, Music Department, Actor [online], IMDb [dostęp 2023-10-12] (ang.).
- ↑ Terence Blanchard | Artist | GRAMMY.com [online], grammy.com [dostęp 2023-10-12].
Linki zewnętrzne
- Terence Blanchard w bazie IMDb (ang.)
- Strona Oficjalna Artysty