Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Teoria katastrof

Teoria katastrof (teoria morfogenezy, teoria przejść nieciągłych) – dział matematyki, zajmujący się systemami dynamicznymi, w szczególności sytuacjami, gdy ciągła zmiana parametru kontrolnego prowadzi do jakościowych zmian zachowania systemu. Jej autorem jest francuski matematyk René Thom, a wybitnym propagatorem Erik Christopher Zeeman. Teoria katastrof znajduje zastosowanie w fizyce i technice, a także w socjologii, ekonomii, lingwistyce i in[1].

Teorię katastrof próbowano stosować do opisu zachowań społecznych, lecz z małym skutkiem. Sprawdziła się natomiast w zastosowaniach technicznych.

Katastrofy w ekonomii

Przykłady zjawisk ekonomicznych modelowanych za pomocą katastrof:

Katastrofa wierzchołka

  • Bilans płatniczy (Jakimowicz 2003)
  • Cykl koniunkturalny (Zeeman 1977, Varian 1979, Jakimowicz 2003)
  • Płynne kursy walutowe (Jakimowicz 1995)
  • Polityka fiskalna (Jakimowicz 2004)
  • Polityka kadrowa (Guastello 1995)
  • Polskie kryzysy społeczno-ekonomiczne (Łączkowski 1984)
  • Rynek pracy (Rosser 1992)
  • Siły wytwórcze (Ribeil 1975)
  • Strategie zarządzania (Laszczak 1999)
  • Wzrost gospodarczy (Zeeman 1975)
  • Rynek nieruchomości (Bełej 2010, Bełej&Kulesza 2013)

Katastrofa motyla

  • Motywacja w organizacji (Guastello 1995)
  • Negocjacje płacowe (Zeeman 1975)
  • Polityka gospodarcza (Jakimowicz 2004)
  • Społeczno-polityczne skutki recesji gospodarczych (Isnard, Zeeman 1976)
  • Wojny gospodarcze (Jakimowicz 2003)

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. katastrof teoria, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-08-05].