Telewizja kolorowa dotyczy technologii i praktyk związanych z transmisją ruchomych obrazów w kolorze.

W swojej najprostszej postaci, transmisja kolorów może być dokonywana przez nadawanie trzech obrazów monochromatycznych, każdy w jednym z trzech kolorów: czerwonym, zielonym i niebieskim (RGB). Barwy te mieszają się, tworząc wrażenie określonego koloru. Jednym z największych wyzwań technicznych wprowadzenia transmisji koloru była chęć obniżenia wysokiej wymaganej przepustowości, trzy razy większej od normy dla telewizji czarno-białej, tak aby ograniczyć niezbędne do transmisji pasmo radiowe.

Telewizja kolorowa została wynaleziona w roku 1928 przez Szkota Johna Logie Bairda, cztery lata po stworzeniu przez niego pierwszego telewizora w historii^[1]. Pierwsza publiczna demonstracja telewizji kolorowej miała miejsce 27 czerwca 1929 roku w Nowym Jorku. Przeprowadził ją inżynier Herbert Ives wraz ze współpracownikami z Bell Labs. Eksperymentalne transmisje telewizyjne programów w kolorze zaczęto nadawać w Stanach Zjednoczonych w latach czterdziestych, ale oficjalnie uruchomiono tam kolorową telewizję w roku 1950 po raz pierwszy na świecie^[2][3]. W Europie era telewizji kolorowej zaczęła się w RFN w sierpniu 1967^[4].

W Polsce pierwszy publiczny pokaz telewizji kolorowej odbył się 14 października 1969^[5]. Transmisje kolorowego programu telewizyjnego rozpoczęto 16 marca 1971 przy wykorzystaniu francuskiego systemu nadawania SECAM. Początkowo kolorowe audycje nadawano tylko raz w tygodniu, w czwartki od godziny 18:00 lub nawet od 20:00^[6]. Pierwszym kolorowym spektaklem był zrealizowany przy użyciu jednej kamery telewizyjnej i nadany na żywo monodram „O szkodliwości palenia tytoniu” w reżyserii Jerzego Antczaka, z Tadeuszem Fijewskim w roli głównej. Spektakl ten wyemitowano 22 lipca 1971 z okazji Narodowego Święta Odrodzenia Polski. Oficjalną inaugurację telewizja kolorowa miała 6 grudnia 1971 gdy co dzień w kolorze nadawano transmisję z obrad VI zjazdu PZPR^[5].