Tadeusz Zieliński (architekt)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 września 1925 |
| Dziedzina sztuki |
Tadeusz Zieliński (ur. 2 lutego 1883 w Warszawie, zm. 21 września 1925 tamże)[1] – polski architekt.
Życiorys
Studiował architekturę w Wiedniu i Lwowie[2].
Od 1914 pracował w Warszawie, gdzie od 1915 wykładał na Politechnice[1]. Był współorganizatorem Wydziału Architektury tej uczelni[1]. W latach 1915–1919 tam był asystentem, a w latach 1919–1925 wykładowcą budownictwa[3].
Był związany z grupą artystyczną „Młoda Sztuka“. Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Koła Architektów w Warszawie[4][2].
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 175-rząd 1/2)[5].
Jego syn Tadeusz Bohdan Zieliński też był architektem[6].
Prace (m.in.)
- Zakład leczniczy w Kobierzynie (1917–1919)[2]
- Gmach Medycyny Sądowej przy ul. Wojciecha Oczki 1 w Warszawie (1928)[7]
- Kreślarnia Politechniki Warszawskiej (1924)[1]
- przebudowa pałacyku Cukrowników w Warszawie (ok. 1915)[8]
- Klinika Dermatologiczna przy ul. Koszykowej 82a w Warszawie (przebudowa, 1925)[1]
- budynki Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie przy ul. Rakowieckiej 26/30 (ok. 1925)[9]
- Instytut Radowy (1925–1927, ukończony przez Zygmunta Wóycickiego)[1]
- budynek Chemicznego Instytutu Badawczego w Warszawie[1]
- budynek szkoły powszechnej przy ul. Elbląskiej w Warszawie (z Maksymilianem Bystydzieńskim)[2]
- budynek tymczasowego Dworca Głównego w Warszawie (z Maksymilianem Bystydzieńskim)[2]
- dom własny przy ul. Górnośląskiej 35 w Warszawie[1]
- Hotel Kaszubski w Gdyni (ulica Sienkiewicza 13)
- wille w Gdyni: „Kadrówka“ (ul. Sieroszewskiego 6), „Sokola“ (ul. Sieroszewskiego 7), „Sadyba“ (ul. Sieroszewskiego 8), „Pierwsza“ (ul. Sieroszewskiego 18), „Śreniawa“ (ul. Ejsmonda 2, obecnie Hotel Nadmorski[10]
- Biały Dworek w Konstancinie-Jeziornie (ul. Wierzejewskiego 9)[11]
- letnisko w Gdyni na Kamiennej Górze (z Tadeuszem Tołwińskim)[10]
- kolonie robotnicze w Wożuczynie i Starachowicach (z Maksymilianem Bystydzieńskim)[2]
- kolonie urzędników Ministerstwa Rolnictwa w Raszynie (z Maksymilianem Bystydzieńskim)[2]
- ochronka w Zbiersku[2]
Upamiętnienie
W 2010 wraz z Romanem Felińskim, Stanisławem Filipkowskim i Adamem Kuncewiczem został patronem ulicy w gdyńskiej dzielnicy Chwarzno[12].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 1018. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b c d e f g h Stanisław Łoza: Architekci i budowniczowie w Polsce. Warszawa: Budownictwo i Architektura, 1954, s. 344.
- ↑ Krystyna Dankiewicz, Jadwiga Roguska, Iwona Szustakiewicz, Paweł Wąsowski, Stefan Wrona: 100 lat Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1915–2015). Nauczyciele. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2017, s. 636. ISBN 978-83-7814-620-9.
- ↑ Koło Architektów w Warszawie. bcpw.bg.pw.edu.pl. [dostęp 2019-08-04].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MARJAN ZIELIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-08-03].
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 309. ISBN 83-908950-8-0.
- ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 175.
- ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 95.
- ↑ Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 134. ISBN 83-908950-8-0.
- ↑ a b UCHWAŁA NR XLVI/1052/10 RADY MIASTA GDYNI z 29 września 2010 r.. gdynia.pl. [dostęp 2019-08-03].
- ↑ Biały Dworek - Wirtualne Muzeum Konstancina. [dostęp 2019-08-04].
- ↑ Gdyńscy architekci będą mieć na Chwarznie swoje ulice. gdynia.naszemiasto.pl. [dostęp 2019-08-03].